‘ทำไมมึงถึงอยากให้พาฝันโตเร็วๆ’
‘ผมเป็นอาฟลินต์ของคุณหนู ผมก็ต้องอยากให้หลานสาวของผมโตเร็วๆ สิครับ’
“ผมเป็นอาฟลินต์ของคุณหนู เป็นบอดี้การ์ดที่จงรักภักดี” ฟลินต์หวนคิดถึงความหลัง มือใหญ่หยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขามาสิบเจ็ดปีขึ้นมาดู รูปของเขากับคุณหนูพาฝันในวัยสี่ขวบ รูปที่ถ่ายเมื่อครั้งพ่อกับแม่ของเธอมาถ่ายรูปแต่งงาน คำถามของผู้เป็นนายในวันนั้น เขาสามารถตอบได้เต็มปากว่ารู้สึกเอ็นดูเจ้านายตัวน้อยเสมือนลูกหลาน แต่ในวันนี้ คุณหนูพาฝันในวัยยี่สิบเอ็ดกำลังทำให้เขาหวั่นไหว จนต้องตอกย้ำตนเองไว้เสมอถึงสถานะระหว่างเขากับเธอ
ก๊อกๆ
“ใคร” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟลินต์เลื่อนกรอบรูปไปวางไว้ที่เดิม วางมาดนิ่งขรึม ถามออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาจึงตัดสินใจลุกไปเปิดประตู
“คุณหนู” ทันทีที่ประตูเปิดออกกว้าง ร่างงามระหงก็โผเข้าสวมกอดร่างสูงทันที
“พาฝันอึดอัดตรงนี้ เพราะฟลินต์” พาฝันคลายวง
