"เร็วๆสิฉันขาดอากาศหายใจตายใครจะรับผิดชอบ" ฉันเร่งอีกครั้งเมื่อเขายังคงมองหน้าฉันนิ่ง
"ตลกนักเหรอนังบ้านี่" คนที่ฉันขอให้ช่วยเปิดน้ำให้ดันตะคอกใส่เสียงดัง ไม่พอยังเขวี้ยงขวดน้ำในมือของฉันไปซะไกลลิบอีกต่างหาก
"ก็แค่ขอให้ช่วยเปิดขวดน้ำให้เองมันจะตายหรือไง" ฉันสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ กะอีแค่ขอให้เปิดน้ำให้ต้องทิ้งต้องขว้างกันเลยเหรอไอ้คนแล้งน้ำใจ
"เดี๋ยวก็รู้ว่าใครตายก่อนกัน" ว่าจบคนตรงหหน้าก็ลุกขึ้นช้าๆมองหน้้าฉันด้วยสายตาเอาเรื่อง
"หะ หัวหน้าห้อง"
ตุ้บ! พลั๊ก!
เสียงเตะต่อยยังคงดังขึ้นไม่มีแผ่ว จะมีแต่ก็พวกนั้นสองสามคนที่นอนสลบเหมือนไปแล้ว
"หัวหน้าห้อง!" ฉันตะโกนเรียกหัวหน้าห้องอีกครั้งเมื่อเขายังไม่มีทีท่าว่าจะหันมาตอบฉัน
"ไม่ใช่ตอนนี้ซัมเมอร์ ผมบอกแล้วไงว่าให้อยู่เงียบๆ"
"มันรอไม่ได้แล้วหัวหน้าห้อง ถ้าฉันเงียบไปเมื่อไหร่นั่นคือฉันกำลังจะถูกไอ้คนนี้บีบคอตายแล้วนะหัวหน้าห้อง" ฉันตะโกน
