Pouring Memories

KABANATA 1

KABANATA 1:

ABALA ako sa pagsketch ng huling gown para sa darating na Bridal Fashion Week sa susunod na buwan. The 2016 bridal collection is near, and I work nonstop to finish my designs. Pumasok si Gellie para ipakita ang pagkain na kanyang dala. She smiled and walked towards the table in my office.

 I looked at my wristwatch. It’s past lunchtime. Sa sobrang subsob ko sa trabaho nakalimutan ko ng kumain. Nilapag ko ang lapis at tumayo para lumapit na din sa lamesa. Now that I smell the pasta, tsaka ko naramdaman ang gutom.

“Time to eat!” Inilapag ni Gellie ang bitbit na paperbag na may lamang pagkain galing sa isang sikat na Italian Restaurant.

Gellie is my assistant. She’s been working for me for almost two years. We are at the same age at ang turing ko na sa kanya ay tunay kong kaibigan. Ever since I started my career as a Fashion Designer, Gellie was there. She was my Nanny’s daughter. Pinagaral namin siya at ngayo ay kinuha ko na bilang personal assistant.

I was born with a golden spoon in my mouth. My family owns the country’s leading bank, which I am not interested in handling. My heart goes with fashion designing. My Dad let me do what I want. He loves me. Kaya kahit ayaw nila Mommy ang career na tinahak ko ngayon ay wala siyang nagawa dahil pumayag si Daddy.

But, hey! My Dad let me free with one condition, to which I agreed. After two years of working as a Fashion Designer, I will focus on our family’s business and start my career there.

Si Dad ang nagiisang anak kaya siya ang sumalo ng business ng pamilya, and now, they are all expecting me to do the same since I am the only child of my parents. Sadly, babae ang nagiisang anak at wala pang interes sa business ng pamilya kaya kuntodo ang pagaalala nila na wala ng hahawak sa negosyo na sinimulan ng aking lolo at lola.

I got their point. Kaya okay lang sakin iyong condition ni Daddy. Ayoko din naman mabalewala ang paghihirap ng buong angkan dahil wala ng ibang hahawak nito kapag matanda na si Daddy. But my grand parents wouldn’t want me to handle it alone. They want me to marry a businessman. Para sa kanila ang lalaki ay magaling talagang humawak ng negosyo kaya gusto nilang ipakasal ako.

Knowing Dad, I know he will eventually agree. He loves me, but he also loves our business. He’s after the welfare of many people who work for us for so many years. Ibig sabihin lang niyon ay hindi rin talaga siya nagtitiwala sa kakayanan ko. That’s why they come up with that idea, to make sure their hard work for how many decades won’t go to waste.

I guess hindi lahat ng pinanganak na mayaman ay masaya sa buhay. Well, I am happy with what I have lalo na sa pamilya. They love me. Pero kapag usapang business na. Wala na kong say sa desisyon nila. I have to obey and I understand.

“Kumain ka na din ba?” tanong ko sa kanya habang nilalabas na sa paper bag ang mga pagkain.

Umiling ito. “Hindi pa, may tinatapos din ako. Kaya sabay na tayo.”

Nakonsensya tuloy ako na pati P.A ko ay nagugutuman dahil sa trabaho.

“No! No! Ito naman mukha pang nakonsensya. Trabaho ‘to at syempre itodo na natin kasi huling collection mo na ‘to,” aniya at inurong ang upuan.

I sighed. Ang bilis ng dalawang taon. Pagkatapos nito ay kailangan ko ng magseryoso sa business ng pamilya.

“What does it feel to be just a normal daughter?” Tila wala sa sarili kong tanong ng makaupo na.

Tumingin sakin si Gellie sakin na parang natatawa.

“Bakit hindi ba normal tingin mo sa sarili mo?” Binuksan nito ang takip kaya umalingasaw ang amoy ng pasta.

“I mean is yung ganyan. Magagawa mo iyong gusto mo. Hindi tulad ko. Well, I got a chance to pursue the career I love. Pero hanggang dalawang taon lang. Kasi may business kaming dapat kong tutukan. But you know, despite of that I am still blessed in so many ways. We are, actually. It’s just that hindi lahat ng gusto natin nakukuha. Applicable sa lahat ‘yon. Kapag salat ka sa buhay, materyal na bagay ang gusto mong makuha. Kapag may kaya ka naman, hindi iyon magpapasaya sayo kundi kumpletong pamilya o di kaya pangarap mo na isakripisyo. Oh my god! Ayoko na nga. Bakit nagse-senti ako. Ikaw kasi, e!” I pouted my lips.

Binuksan ko din ang sariling pagkain kaya nagsimula na din akong kumain.

“Kasalanan ko pa tuloy. Okay lang ‘yan. Kailangan lang sa buhay ang makuntento sa anong meron tayo. Mayaman ka man o mahirap. For you to be truly happy, you have to be contented. Teka, sabi ni Pierre hindi mo daw sinasagot ang tawag niya.”

I swallowed the food and wiped the side of my lips using the tissue. Nagmamadali kong kinuha ang cellphone ko na nasa drawer. Nakalimutan ko talagang kausapin siya. I bit my lower lip ng makita ang ilang message and missed calls doon galing sa kanya.

Sakto namang tumawag si Pierre sakin. I answered his call.

“Love, I’m sorry I w-”

He cut me off.

“It’s okay, love. I tried to contact you since I got some free time right now.”

“Are you done with your photoshoot?” I asked as I walked again towards the table.

“Nope, I’ll go back to work after five minutes. Did you skip your lunch again?” he asked.

Narinig ko na ang pagtawag sa kanyang pangalan at ang paglayo ni Pierre sa telepono para kausapin ang nasa background. Ang bilis naman? Sabi five minutes pero tinatawag na agad.

“Love, I have to go. Tinatawag na ko. I’ll call you when I’m free again. I hope you can answer my calls quickly.”

“Okay, itatabi ko na sakin itong cellphone ko. Take care, love. love you.”

“Yeah, I love you too.”

He dropped the call after that. 

Pierre is my current boyfriend, and we’ve been together for five months. I met him at a men’s fashion show sa Hongkong. Isa siyang modelo doon. Hindi ko forte ang mga fashion show ng mga lalaki lalo na halos nakahubad na. Kaya nga hindi ko rin siya pinansin noon. Mukha kasi siyang hindi nagseseryoso. Pero pinakita naman niya sakin na totoo ang nararamdaman niya pagkatapos ng apat na buwan nitong panliligaw. Kaya kalaunan ay sinagot ko na din.