ร่างหนาทอดสายตามองกลุ่มเมฆผ่านกระจกใสของเครื่องบินก่อนถอดลมหายใจออกมา
“คุณคะ” มือเล็กสะกิดที่แขนแกร่งเบา ๆ
“ครับ” อินทัชหันมามองเจ้าของเสียงนั้น หญิงสาวใบหน้าสวยหวานยิ้มให้เขาอย่างสดใส
“คุณไปเที่ยวไหนคะ”
“ผมไปทำงาน ผมไม่ได้ไปเที่ยว” เขาตอบแล้วเสมองกลุ่มก้อนเมฆต่อ
“อ๋อ” นัยน์ตากลมโตเป็นประกาย “แล้วแม่คุณสบายดีไหมคะ? คุณนะโมน่ะค่ะ”
คำถามของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆทำชายหนุ่มต้องหันไปมองอีกครั้ง
“เราเคยรู้จักกันเหรอครับ”
“จำแยมไม่ได้เหรอคะ?”
“แยมไหนครับเนี่ย”
“ก็แยมที่เคยเรียนห้องเดียวกับคุณไง?” อินทัชครุ่นคิดก่อนจะถึงบางอ้อ แยมเคยเรียนกับเขาตอนมัธยมต้น พอมัธยมปลายเธอก็ไปเรียนที่อื่น
“อ๋อ แยม แต่แย้มคนนั้นไม่ใช่แบบนี้นิ่”
“สวยเพราะหมอค่ะ แล้วอินทัชไปทำงานที่ไหนคะ”
“ไปลอนดอนครับ”
“ว้าว ดีจังค่ะ แยมอยู่ลอนดอนเหมือนกันเลย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น”
“แล้วคุณทำอะไรอยู่ที่น
