“หนมชั้นไม่แคร์ แล้วแต่พี่จะทำ! ฮึก”
1852 Words
ฉันรีบวิ่งไปในสนามบินสุวรรณภูมิพลางกวาดสายตามองชายคนรัก โดยที่มีผู้เป็นพี่ชายวิ่งตามมาติด ๆ
“แฮ่ก ๆ รอฉันด้วย” พี่ปั้นสิบพูดอย่างกระหืดกระหอบพยายามตามให้ทันฉันที่กำลังตามหาพี่อินทัช
“พี่อินทัช” ฉันตะโกนเรียกเสียงดังจนผู้คนหันมามองฉันเป็นตาเดียว แต่ก็ไม่ปรากฏร่างที่ฉันคุ้นเคย
“จะตะโกนทำไม” พี่ชายฉันเอ็ดเบา ๆ ฉันตอนนี้ตกเป็นเป้าสายตาคนในสนามบิน ไม่มีใครไม่รู้จักฉันซึ่งตอนนี้ฉันกำลังเป็นอีบ้าวิ่งตามหาพี่อินทัชราวกับหมาบ้า
“เดี๋ยวพี่จะพาไปถามว่าไฟล์ที่ไอ้อินทัชขึ้นออกหรือยัง”
“ค่ะ” พี่ชายฉันพาเดินไปถามพนักงาน แต่คำตอบที่ฉันได้รับคือพี่เขาบินไปต่างประเทศแล้ว ฉันถึงปล่อยโฮน้ำตาไหลล่วงริน สุดท้ายแล้วฉันก็มาไม่ทันพี่เขา
สุดท้ายแล้วพี่เขาก็จากฉันไป...
“หนมชั้นจะตามพี่เขาไป ฮือ ๆ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดที่สุดคือฉันทำลายความรักของฉันให้พังลงด้วยมือของฉันเอง
“ตามไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก หนมชั้นกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อน เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามีงานประชุมบริษัท ไอ้อินทัชมันคงจะมาประชุมหารือเรื่องสินค้าตัวใหม่ ตอนนี้ไอ้อินทัชมันยังโกรธอยู่รอให้มันเย็นลงค่อยง้อมันก็ได้”
“หนมชั้นกลัวเขาไม่หายโกรธ ฮือ ๆ”
“ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน กลับกันเถอะพี่ จะพาไปนอนบ้าน วันนี้ไม่ต้องไปนอนคอนโดนะ”
“หนมชั้นอยากไปหาพี่เขา ฮือ ๆ พี่อินทัชเขาคงเสียใจมาก”
“เชื่อพี่เถอะ กลับบ้านดีกว่า พี่เชื่อว่าไอ้อินทัชมันจะกลับมา”
“ฮื่อ ๆ”
“งานที่ทำก็ทิ้งไม่ได้นะ ถ้าขนมชั้นไปแล้วละครที่เขากำลังจะถ่ายกันอีกเรื่องเขาจะทำยังไง ถ้าขนมชั้นไปงานทั้งหมดจะถูก cancel และคนที่จะเดือดร้อนไม่ใช่แค่ขนมชั้นคนเดียว ผู้จัดการส่วนตัวรวมทั้งคนอื่น ๆ ที่จ้างขนมชั้นก็จะเสียหายไปด้วย น้องต้องแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวนะ” พี่ชายของฉันเอ่ยแล้วจับมือของฉันให้เดินตาม
ส่วนฉันน่ะเหรอ? ร้องไห้จะเป็นจะตายร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ เหมือนอีบ้าผัวทิ้งนั่นแหละ
“พี่ปั้น”
“อื้ม”
“ที่พี่อินทัชบอกว่าหนมชั้นบล็อคเบอร์คนครอบครัวทุกคนจนไม่มีใครติดต่อหนมชั้นได้ ฮึก! มันจริงหรือเปล่า”
“จริงสิ แม่น้ำชาบ่นใหญ่เลย ตลอด 3 วันที่ผ่านมาหนมชั้นเงียบหายติดต่อไม่ได้เลย อินทัชมันร้อนใจมากโทรหาผู้จัดการส่วนตัวของหนมชั้น เขาก็บอกว่าทำงานไม่ว่างคุย”
“ฮึก ๆ ทำไมพี่น้ำหวานไม่เคยบอกหนมชั้นเลย”
“เอาจริง ๆ นะผู้จัดการส่วนตัวของหนมชั้นน่ะ พี่ไม่ชอบเลย ดูเสร่อดูเสือกดูก้าวล่วงเกินไป พี่เข้าใจนะว่าผู้จัดการส่วนตัวต้องดูแลขนมชั้นดูแลงาน แต่บางทีเรื่องส่วนตัวก็ไม่ควรจะมายุ่งวุ่นวายเกินไป เรื่องบล็อกเบอร์เนี่ยที่ว่าเป็นฝีมือมันนั่นแหละ”
“ฮึก ๆ เดี๋ยวหนมขั้นจัดการเรื่องนี้เอง” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น นอกจากจะโง่แล้วฉันยังไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมใครเลย ฉันเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นที่ตั้งไม่สนใจคำพูดใคร คำที่เคยด่าปั้นจั่นวนกลับมาที่ฉัน ฉันมันโง่ที่พ่นคำพูดร้าย ๆ ใส่คนที่รัก ทั้งที่เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของฉัน “พาหนมชั้นไปคอนโดที เดี๋ยวหนมชั้นจะไลน์หาพี่น้ำหวาน”
“จะไปทำไม พี่ไม่อยากเห็นหน้าตัวเสี้ยม”
“หนมชั้นจะพูดเรื่องที่พี่เขาทำ”
“ได้ ๆ” พี่ปั้นสิบขับรถมุ่งไปที่คอนโดของฉัน วันนี้ฉันต้องจัดการพี่น้ำหวานที่ทำให้พี่อินทัชเข้าใจฉันผิด
พอไปถึงก็ตรงไปห้องเลย ซึ่งห้องของฉันอยู่ชั้นบนสุด พี่อินทัชกับฉันเราซื้อด้วยกัน เมื่อก่อนพี่เขามีเวลาให้ฉันคอยติวหนังสือให้ เวลาอ่านหนังสือตอนกลางคืนพี่เขาก็นั่งเป็นเพื่อนแล้วต้มมาม่าให้ฉันกิน
ตอนนี้ฉันคิดถึงคืนวันเก่า ๆ คิดถึงผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อฉัน คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เขาเคยทำให้
“ตรงนี้มันไม่ง่ายและมันก็ไม่ยาก ถ้าหนมชั้นเข้าใจมันจะง่ายหมดทุกอย่าง”
“จริงเหรอคะ ทำไมหนมชั้นทำไม่เป็นเลย” ฉันยื่นใบหน้าไปใกล้ ๆ พี่เขา
“สมองขี้เลื่อย” ว่าจบพี่เขาก็ตีหน้าผากของฉันเบา ๆ ภาพในวันวานผุดขึ้นมา ยิ่งทำให้ฉันเสียใจกับการกระทำของตัวเอง
พอลิฟท์เปิดออกฉันก็ตรงไปที่ห้อง ฉันแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตู พี่น้ำหวานนั่งอยู่บนโซฟายิ้มให้ฉันอย่างสดใส
“เฮ้อ พี่เองก็มาไล่ ๆ กัน พองานเลี้ยงไม่มีน้องหนมชั้นทุกคนก็ไม่สนุกเลยค่ะ” พี่เขาเอ่ย ฉันเดินตรงเข้าไปหาเเล้วสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าของคนตรงหน้าทันที
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย น้องหนมชั้นตบพี่ทำไม”
“ตบนี้คือโทษฐานที่พี่ทำลายความรักของหนมชั้น ฮึก!” ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างเสียใจ นี่สินะเขาเรียกว่าคนที่ไว้ใจร้ายที่สุด เพราะคนที่ฉันไว้ใจและร่วมงานกันมาหลายปีทำร้ายฉัน “พี่ทำกับหนมชั้นแบบนี้ได้ยังไง?”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะน้องหนมชั้น” พี่เขารีบเข้ามาจับแขนฉันแต่ฉันสะบัดออก ความรู้สึกที่เคยเคารพมันหมดไปแล้ว ฉันกลับไปมองพี่น้ำหวานคนเดิมไม่ได้อีกแล้ว
“พี่บล็อคเบอร์พี่อินทัชพี่บล็อคเบอร์โทรคนในครอบครัวหนมชั้น พี่ยืนยันกับนักข่าวว่าขนมชั้นคบกับภาคภูมิทั้งที่จริงมันไม่ใช่เลยขนมชั้นไม่เคยคบกับภาคภูมิ หนมชั้นไม่เคยรู้สึกดีแบบแฟนกับเขา”
“หนมชั้น”
“ภาพหนมชั้นกับภาคภูมิ ตอนที่อยู่ริมทะเลก็คงจะเป็นฝีมือพี่ ขนมชั้นโง่เองที่ปล่อยให้พี่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของหนมชั้น ขนมชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงทำลายความรักของหนมชั้น ทำไมพี่ถึงกันพี่อินทัชออกจากขนมชั้น” ฉันเอ่ยน้ำตาไหลพรากจ้องมองคนที่ฉันไว้ใจอย่างเจ็บปวด
+++++++
“ที่พี่ทำก็เพื่อหนมชั้นนั่นแหละ พี่บล็อคทุกคนเพราะอยากให้น้องหนมชั้นโฟกัสกับงาน ตั้งใจทำงาน พี่ไม่อยากให้ใครรบกวนเราตลอด 3 วัน เพราะเราต้องรีบถ่ายละครให้จบ พี่ไม่อยากให้เสียเวลา”
“พี่อย่ามาแก้ตัว คนในครอบครัวหนมชั้นสำคัญกว่างานบ้าบอพวกนั้นอีก พี่พยายามยัดเยียดภาคภูมิให้หนมชั้นจนออกนอกหน้า ที่พี่บอกว่าทำเพื่อหนมชั้นพี่ทำเพื่อตัวเองต่างหากล่ะ” ขนมชั้นแผดเสียงดังลั่น น้ำหวานหยัดกายลุกขึ้นจ้องหน้าดาราสาวที่เธอปั้นและผลักดันจนถึงฝั่งฝันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ใช่ พี่ทำเพื่อตัวเองด้วยทำเพื่อน้องหนมชั้นด้วย ถ้าหนมชั้นคบกับภาคภูมิหนมชั้นจะมีงานมากมายหลั่งไหลเข้ามา งานถ่ายละครงานถ่ายแบบคู่ ภาคภูมิกับหนมชั้นจะดังเป็นพลุแตกมากกว่าเดิม พี่รักและหวังดีกับหนูนะรู้ไหม?”
“พี่น้ำหวาน ฮื่อ ๆ พี่ไม่ได้รักหนมชั้นแต่พี่กำลังทำร้ายหนมชั้น” ขนมชั้นเอ่ยอย่างเจ็บปวดน้ำตาหลั่งไหลอาบพวงแก้มงาม
“พี่ทำเพราะหวังดี”
“มึงหวังดีหัวควายอะไร มึงเลิกมายุ่งกับน้องของกูอีก ถ้ามึงเป็นผู้ชายกูชกมึงไปแล้ว” ปั้นสิบชี้หน้าอย่างมีโทสะ ทุกอย่างพังเพราะคนระยำเพียงคนเดียว
“เขาทิ้งหนมชั้นไปแล้ว คนที่เขารักหนมชั้นเขาทิ้งหนมชั้นไปแล้ว ฮื่อ ๆ”
“หนมชั้น พี่...” น้ำหวานรู้สึกสับสนเมื่อได้เห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลพรั่งพรูออกมา เธอรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเจ็บปวด แต่ถ้าขนมชั้นคบกับภาคภูมิมันจะดีกว่าคบผู้ชายอย่างอินทัช
“ต่อไปนี้เราสองคนจบกัน หนมชั้นไม่เอาผู้จัดการส่วนตัวแบบพี่แล้ว ฮือ ๆ” ขนมชั้นเอ่ย
“หนมชั้น”
“ออกไป อย่ามายุ่งกับหนมชั้นอีก”
“หนมชั้นพี่ขอโทษ”
“พอสักที”
“พี่ปั้นหนูมากับมือนะ พอดังจะทิ้งพี่เหรอ?”
“ที่หนมชั้นทำเพราะพี่ทำร้ายหนมชั้นก่อน”
ปึก!
“พอเลิกมาวุ่นวายกับน้องกู น้องกูไม่มีมึงก็ไม่ตายหรอก หรือต่อให้น้องกูไม่ได้เป็นนักแสดงเด่นดังอะไร ครอบครัวของพวกกูก็มีเงิน อันที่จริงไม่จำเป็นต้องมาแสดงละครก็ได้ ครอบครัวของกูรวย กูสามารถดูแลน้องสาวของกูได้ไม่จำเป็นต้องมาแสดงละครไม่จำเป็นต้องมาถ่ายแบบ ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ปลิงอย่างมึงคอยสูบเลือดสูบเนื้อหรอก” ปั้นสิบผลักร่างเล็กของน้ำหวานจนเซถลาแทบล้มลงไปกองกับพื้น
“หนมชั้นพี่ขอโทษ”
“พอ หนมชั้นไม่อาจจะทนสันดานชั่วของพี่ได้ ฮื่อ ๆ เอาคีย์การ์ดคืนมาแล้วออกไปจากห้องหนมชั้น”
“ออกไป ถ้ามึงยังวุ่นวายกับน้องกูอีกกูจะให้ไอ้วิคเตอร์เอามึงไปฝัง” ปั้นสิบเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วน
“น้องหนมชั้นคะพี่ขอโทษ พี่ขอแก้ตัวสักครั้งนะ” น้ำหวานเอ่ยถ้าเธอไม่ได้เป็นผู้จัดการส่วนตัวขนมชั้นต่อ นั่นเท่ากับว่าเธอพลาดเงินจำนวนมหาศาล เธอไม่อยากเสียเงินจำนวนนั้นไป
“หนมชั้นไม่มีโอกาสให้พี่ได้แก้ตัวแล้ว หนมชั้นไม่มีโอกาสได้แก้ตัวกับพี่อินทัชเลย ฮึก เขาทิ้งหนมชั้นไปแล้วพี่เข้าใจไหม ฮึก พี่เป็นต้นเหตุเรื่องนี้พี่ก็ควรออกไปจากชีวิตของหนมชั้นสักที”
“น้องหนมชั้นคะ”
“ออกไป!”
“แล้วน้องหนมชั้นจะต้องเสียใจที่ทำกับพี่แบบนี้” น้ำหวานเอ่ยจ้องนักแสดงสาวตรงหน้าอย่างเคียดแค้น ถึงขนมชั้นจะร่ำรวยแต่เธอเป็นคนปั้นขนมชั้นจนเป็นดาวจนดังเป็นผลุแตก ที่เธอทำไปเพราะเธออยากให้ขนมชั้นโด่งดังมากกว่านี้ งานเงินจะหลั่งไหลเข้ามาเธอก็จะได้ผลประโยชน์จากส่วนนั้นด้วย
“หนมชั้นไม่แคร์ แล้วแต่พี่จะทำ! ฮึก”
- Writer
