“ดีจัง น้องหนมชั้นนี่น่ารักสุดๆเลย”
1415 Words
ฉันลงจากแท็กซี่จ่ายเงินเสร็จไรเสร็จก็เดินเข้าไปในอาณาเขตของบ้าน ลืมบอกค่ะก่อนที่เราจะเเยกย้ายกันไปภาคภูมิเขาให้รองเท้าของเขาให้ฉันใส่ ส่วนเขาก็กลับเท้าเปล่า
ตอนแรกเขาจะมาส่งแต่มันคงไม่เหมาะ พี่ชายคนโตคงจะไม่ชอบใจที่เห็นฉันให้ผู้ชายคนอื่นมาส่ง
“มาแล้วแม่ดาราตัวน้อยของแม่” นี่คือเสียงแม่น้ำชาตลาดแตก เสียงนี่มาก่อนตัวเชียวค่ะ ฉันเดินเหนื่อย ๆ เข้ามาในบ้าน
“ค่ะ”
“นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมได้อีกปีแล้ว หนมชั้นเก่งมากเลยรู้ไหม แม่ภูมิใจในตัวลูกมากที่สุดเลย” แม่ของฉันเดินเข้ามาสวมกอดฉัน ส่วนพี่อินทิรากำลังคุยงานกับพี่ปั้นสิบอย่างขะมักเขม้น กองเอกสารนี่สูงท่วมหัวเชียว พี่อินทัชวันนี้ไม่มาคงจะกลับไปนอนบ้านแม่ของพี่เขานั่นแหละ
“มาแล้วเหรอ แล้วไปใส่รองเท้าใครมาล่ะ” พ่อโจฮานเอ่ย
“ของเพื่อนค่ะ หนมชั้นขอตัวนะคะหนมชั้นเหนื่อย”
“วันนี้นอนบ้านเหรอ?”
“ค่ะ หนมชั้นขี้เกียจไปนอนคอนโด”
“งั้นไปพักเถอะลูก”
“ค่ะ” ฉันพาร่างเหนื่อยล้าของตัวเองขึ้นห้อง แล้วถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ รู้สึกเหนื่อยใจมาก ล้าหัวใจไปหมด
ก๊อก ๆ
“ขนมชั้น” พี่ปั้นสิบเคาะประตูเเล้วเรียกฉันเบา ๆ ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วคว้าชุดคลุมออกมาสวมใส่ฉันผูกเชือกชุดคลุมแล้วเดินตรงไปที่ประตู มือเล็กของฉันหมุนลูกบิดแล้วเปิดมันเบา ๆ
“มีอะไรหรือเปล่าพอดีขนมชั้นอาบน้ำอยู่ค่ะ”
“เป็นไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ”
“อืม แล้วจะทานไรไหม?”
“แล้วพี่เคลียร์งานเสร็จรีบร้อยแล้วเหรอ?”
“ยัง พี่อินกำลังดูอยู่ พี่เห็นหนมชั้นหน้าหงอย ๆ เลยเป็นห่วง ไอ้อินทัชเหมือนกันเห็นบอกว่าโทรหาหนมชั้นไม่ติด”
“เขาห่วงหนมชั้นด้วยเหรอ?”
“อืม แต่ช่วงนี้งานเยอะ”
“งานอีกแล้ว”
“เข้าใจมันหน่อย”
“หนมชั้นพยายามเข้าใจมานานมากพอแล้ว”
“หนมชั้น ไอ้อินทัชมันกำลังรีบเคลียร์งานเพื่อ...”
“พอเถอะพี่ พี่เขาจะเพื่ออะไรก็ช่าง หนมชั้นจะรีบอาบน้ำ” เออ พูดตัดปัญหาไปเลย ฉันงอนโว้ย เข้าใจไหมว่างอน งอน ง่อน ง้อน ง๊อน ง๋อน
“อืม แล้วเอานมไหม”
“ไม่ค่ะ” ว่าแล้วปิดประตูแล้วมาอาบน้ำต่อ หัวมันไม่คิดห่าอะไรหรอก คิดแต่เรื่องพี่อินทัชเอาออกจากสมองไม่ได้สักที
พออาบเสร็จก็มาทาครีมบำรุงผิวมาร์คหน้า ต่อให้มีเรื่องชวนประสาทแดกตายฉันก็จะไม่หยุดสวยค่ะ ฉันสวยฉันรวยถึงแม้จะโง่เรื่องเรียนก็เถอะ แต่ฉันก็ต้องใช้หนังหน้าหาเงินต่อไป จะมาหยุดสวยเพราะเรื่องผู้ชายฉันไม่ยอมรับค่ะว่าแล้วก็บรรจงทำทุกอย่างแล้วชงคอลลาเจนแดกแล้วนอนค่ะ
วันต่อมาฉันก็แต่งตัวสวยเปิดเครื่องโทรศัพท์ แต่งหน้ามั่นหน้ามั่นโหนกอย่างสวยงาม ต้องสวยค่ะทั้งตัวเนี่ยสวยได้หมอมาทั้งนั้น พี่กับน้องฉันได้พ่อเลยหล่อดูดี ส่วนหนมชั้นอะได้แม่มากตัวเตี้ยผมหยิกหย๋อยเหมือนฝอยขัดหม้อ นมเนิ่มนะเหรอ หึ! บ่อยากสิเว้า มีแต่หัวยื่นออกมาอย่าถามหาความอวบเด้ง ไม้กระดานดี ๆ นี่เอง
แต่พอโตขึ้นฉันก็สูงขึ้นมาด้วยการพยายามกินนมกินแคลเซียมกินอะไรที่ทำให้สูง แล้วก็ไปสวยด้วยมือหมอ ใบหน้าเรียวจมูกโด่งสวย นมนี่ก็เสริมมาจ้ะ ก็คนมันรวยอ่ะนะ สวยจนจำหน้าเดิมไม่ได้แล้ว
พอเปิดเครื่องโทรศัพท์ก็แผดเสียง ฉันไม่หยิบมากดรับหรอก คงจะเป็นพี่น้ำหวานโทรมาตามนั้นแหละ ก็เมื่อคืนฉันไม่ได้ไปนอนที่คอนโด พี่เขาคงจะโทรมาบ่นนั่นแหละ
พอแต่งตัวเสร็จฉันก็หยิบรองเท้าของภาคภูมิใส่ถุงเดินลงมา พ่อแม่ของฉันจ้องเป็นตาเดียวเพราะทุกคนกำลังทานอาหารกัน
“มาทานข้าวก่อนสิลูก”
“ยังไม่หิวค่ะ ว่าแต่ปั้นจั่นทำไมมาที่นี่ล่ะ ปกติเห็นอยู่บ้านโน่นนิ่”
“มาหาแม่ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ก็ยัยอันนาน่ะสิเมื่อคืนปวดท้องอาหารเป็นพิษ แม่เลยให้มาเอาข้าวต้มกับพวกขนมไปให้ก่อน ตอนสาย ๆ แม่ถึงจะไปเยี่ยม”
“อ๋อค่ะ แล้วตอนนี้แกอยู่กับใครเหรอคะหรือว่าลูกน้องของปั้นจั่นเป็นคนเฝ้า”
“อยู่กับม่านหมอกแล้วก็ราเมศ เห็นว่าเป็นห่วงกันมากรีบไปหาอันนาตั้งแต่เมื่อคืน เดี๋ยวสาย ๆ แม่ผ่องศรีกับพ่อสุนทรก็บินมาถึง”
“เดี๋ยวถ้าหนมชั้นถ่ายละครเสร็จเร็วหนมชั้นจะไปเยี่ยมหลานค่ะ”
“จ้ะ”
“แล้วพี่ทำไมไม่พักอยู่คอนโด” ปั้นจั่นเอ่ย
“ก็อยากมาบ้านอะ แม่กับพ่ออยู่นี่ไม่ให้มาบ้านจะให้ไปเที่ยวบราผู้ชายหรือไง?” ฉันประชดน้องชายพลางหยิบรองเท้าของตัวเองออกมาใส่
“ไปพร้อมกับไหมเดี๋ยวกูไปส่ง”
“พูดไม่เพราะเลยนะ สันดานเก่านี่มันแก้ไม่หายเลยหรือไง?”
“ก็สะดวกพูดแบบนี้อะ”
“แต่ฉันไม่ชอบย่ะ พูดกับคนสวยช่วยพูดให้มันดี ๆ หน่อยสิ”
“ได้ แม่คุณคนสวย”
“เออ ก็แค่นั้นแหละ”
“เดี๋ยวแม่ให้คนใช้เอาแชนวิชใส่ถุงให้ เผื่อหนมชั้นหิว”
“ได้ค่ะ”
“มะลิ ไปเตรียมของให้คุณหนมชั้นหน่อย เอาขนมที่ฉันเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนข้าง ๆ ตู้เย็นออกมาด้วย ถ้าเอามาคนเดียวไม่ได้ก็ให้คนไปช่วยขน”
“ค่ะ” คนใช้ของแม่เดินเข้าไปในครัว ไม่นานนะก็มาพร้อมกับถุงแซนวิชและพวกอาหารต่าง ๆ คนใช้อีก2คนไปช่วยยกออกมา แม่น้ำชาเนี่ยเป็นพวกที่ประเภทเวอร์วังถ้าสมมุติว่าจะให้ขนมใคร 1 ถุง แม่ฉันเนี่ยจะให้เป็นสิบๆถุงเลย
“เอาไปกินที่กองด้วยนะ”
“แต่แม่คะ นี่มันเยอะเกินขนมชั้นกินไม่หมดหรอก”
“ก็เเบ่งๆคนอื่นไปกินสิลูกในกองคนตั้งเยอะแยะ” นี่คือคุณนายณัฐณิชา ดำรงพงษ์เมธาผู้สายเปย์ มีครั้งหนึ่งไปหาฉันที่กอง ท่านเอาอาหารกับขนมไปมากมาย จนคนในกองต้องขนกลับไปกินบ้านเพราะกินไม่หมด
“แต่เยอะเกินค่ะ”
“ก็แจก ๆ ไปให้หมด ไม่ว่าจะเป็นช่างไฟช่างกล้อง คนเตรียมชุดคนแต่งหน้า เขาก็ต้องกินเขาก็ต้องหิวเหมือนกัน ถ้าลูกมีน้ำใจเอาไปแบ่งทุก ๆคน คนพวกนั้นเขาก็จะเห็นถึงความน่ารักของลูก เขาก็จะยิ่งชอบลูกนะ”
นี่คือคำพูดของแม่ของฉัน เรื่องทำให้คนรักคนหลงแม่ของฉันถนัดนัก แต่มันก็จริงอย่างที่แม่ของฉันพูดยิ่งทำตัวน่ารักคนก็ยิ่งชอบคนที่ยิ่งเอ็นดู
ซึ่งตั้งแต่ฉันเข้าวงการมาฉันก็น่ารักมาตลอด ซึ่งผู้ใหญ่ก็เอ็นดูฉันมาก แฟนคลับอีกต่างหากรักฉันที่ฉันน่ารักและเป็นกันเอง
ยกเว้นใครคนหนึ่งที่ปล่อยให้ฉันนอนเหี่ยวมาเป็นเดือน ๆ อดอยากปากแห้งจนหอยใกล้แห้งตายแล้ว ชิ!
“ค่ะงั้นหนมชั้นไปก่อนนะ ตอนเย็นหนมชั้นจะไปนอนคอนโดค่ะ”
“จ้ะ”
“ปั้นจั่นขนของฉันไปขึ้นรถ”
“เฮ้อ ลำบากกูอีก”
“เอ๋ไอ้นี่นี่ เดี๋ยวทุบหลังหัก” ข้าวของถูกขนไปที่รถจนเต็ม ฉันนั่งรถมากับปั้นจั่นไม่นานนักก็ถึงกองถ่าย
“ลงไปแล้วขนขนมลงไปด้วย”
“จะไม่ช่วยหน่อยเหรอ?”
“หึ!”
“ไอ้น้องเลว!”
“เดี๋ยวผมช่วยเองครับ” ภาคภูมิเอ่ยแล้วรีบมาขนข้าวของให้ ส่วนพี่น้ำหวานยืนมองฉันกับภาคภูมิที่ช่วยกันขนของแล้วยิ้มออกมา
“น่ารักกันจังเลยนะคะ” พี่น้ำหวานยิ้มให้เราทั้งสองคนแล้วมาช่วยขนขนมเข้าไป
“มีขนมมาฝากทุกคนค่ะ”
“ดีจัง น้องหนมชั้นนี่น่ารักสุดๆเลย”
- Writer
