พระชายา นั่นเจ้าคิดจะหนีอีกแล้วหรือ?

ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

ในระหว่างเดินทางมายังจวนสกุลหานเหมือนเฉกเช่นทุกวัน ลี่หยาง

เอาแต่ครุ่นคิดไปถึงคำพูดของเสด็จแม่ที่อยากจะให้ตนแต่งงานกับสตรีที่เหมาะสม ความจริงเขาก็ไม่ได้ชมชอบสตรีเหล่านั้นสักเท่าใดนัก เพราะพวกนางแต่ละคนล้วนน่ารำคาญจนรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้

ชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกรำคาญพวกนางนัก ทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็ไม่ได้ทำอันใดผิด หรือหากจะบอกว่าตนเองเป็นต้วนซิ่ว แน่นอนว่าไม่ใช่ เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษที่ยังชมชอบสตรี คิดแล้วก็นึกปวดหัว มิสู้นำเรื่องนี้ไปปรึกษากับสหายเพื่อให้นางช่วยคิดหาทางออก แม้เขาจะเป็นองค์รัชทายาทแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตนเองจะต้องฝืนใจแต่งกับคนที่หวังเพียงอำนาจ หาใช่ความรักไม่ โดยเฉพาะบุตรีของเสนาบดีกรมขุนนางผู้นั้น คนที่เขาไม่อยากเข้าใกล้แม้เพียงครึ่งก้าว

“ลี่หยาง เจ้ามาแล้วหรือ? มาดูนี่สิ ข้ามีอะไรบางอย่างที่อยากจะ

บอกกับเจ้าเป็นคนแรก” หญิงสาวเอ่ยทักทายชายหนุ่มซึ่งเป็นสหายเพียงคนเดียวของนาง

“เจ้ามีอะไรอยากให้ข้าดูงั้นรึ?” เขาว่าพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้

ก็เห็นว่านางกำลังดูแผนที่อะไรสักอย่าง

“สิ่งนี้มันคืออะไร แผนที่งั้นรึ” เขาถามขึ้นด้วยความสงสัย

นางพยักหน้าเป็นคำตอบ เอ่ยว่า “เดิมทีข้าจะรอให้เจ้าแต่งงานเสียก่อนแล้วค่อยบอก แต่จนป่านนี้แล้วเจ้าก็ยังหาสตรีที่ถูกใจไม่ได้เสียที แต่ครั้งนี้ข้าคงต้องบอกลาเจ้าแล้ว”

“เจ้าจะไปไหน?” เขาถามขึ้นด้วยความตกใจ นางจะไปไหนกัน หรือนางกำลังจะออกเรือนไปกับบุรุษอื่น

“เจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้านั้นรักอิสระมากเพียงใด การที่ได้ออกไปท่องเที่ยวตามแคว้นต่าง ๆ ล้วนเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย”

“อย่าบอกนะว่าเจ้าจะทิ้งข้าแล้วออกไปท่องเที่ยวคนเดียวโดยที่ไม่มีข้าไปด้วย”

“ลี่หยางข้าไม่ได้ทิ้งเจ้าไปไหนเสียหน่อย ข้าเพียงแค่ออกไปท่องโลกกว้างก็เท่านั้น”

“แล้วเจ้าจะไปเมื่อใด?” สีหน้าของเขาพลันสลด รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

“หนึ่งปี สองปี หรืออาจจะมากกว่านั้น”

“เจ้าไม่ไปมิได้หรือ?”

“ลี่หยาง ข้ากับเจ้าเติบโตมาด้วยกันก็จริง แต่สักวันเจ้าก็ต้อง

มีชีวิตของเจ้า ข้าก็ต้องมีชีวิตของข้า เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้หรอกนะ”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็แต่งงานกับข้าสิ เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างไรเล่า” เขายังคงไม่ยอมแพ้

“นี่เจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือ ข้ากับเจ้าล้วนเป็นสหายกัน

มานาน ย่อมต้องรู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี อีกอย่างเจ้าก็เป็นถึง

องค์รัชทายาท จะมาตัวติดกับข้าเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว” นางกล่าวอย่างใจเย็น และพยายามพูดโน้มน้าวให้ชายหนุ่มเข้าใจ

ลี่หยางไม่ได้เอ่ยหรือพูดอะไรต่อ ดวงตาคมวูบไหวไปมาราวกับว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป ยอมรับว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านาง นิสัยของเขาก็มักจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และจะเป็นแค่กับนางเพียงคนเดียวเท่านั้น ยามเมื่อได้ยินว่านางกำลังจะทิ้งเขาไป ในใจกลับรู้สึกไม่ยินยอม

“แล้วเจ้าจะไปเมื่อไหร่ ครอบครัวของเจ้าจะยินยอมหรือ”

“ข้าว่าจะไปเดือนหน้า ส่วนเรื่องพ่อแม่ของข้านั้น เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก พวกท่านแม้นไม่อยากให้ข้าไปแต่ก็ไม่คิดขัดขวาง เพราะรู้ดีว่าตัวข้านั้นดื้อรั้นเพียงใด” นางหันมายิ้มให้กับเขา ม้วนแผ่นไม้เก็บให้เรียบร้อย

“แล้วนั่นเจ้ามีเรื่องทุกข์ใจอันใดหรือเปล่า ทำไมถึงได้มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่” นางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็น

สีหน้าที่ไม่สู้ดีของอีกฝ่าย

ลี่หยางมองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาเลื่อนลอย ยังคงเป็นนางที่รู้ใจเขาดีที่สุด เพราะไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไรนางก็พร้อมรับฟังและคอยช่วยเขาแก้ปัญหาอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะไม่พูดเพราะในใจตอนนี้ได้คิดวางแผนการบางอย่าง

ดังนั้นเมื่อสนทนากันอยู่พักใหญ่ เขาจึงเอ่ยขอตัวลากลับก่อน โดยอ้างว่ามีธุระที่ต้องรีบไปทำ ซึ่งนางก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร

ลี่หยางกลับเข้าวังหลวงด้วยความร้อนใจ ในเวลานี้มีเพียงเสด็จแม่เท่านั้นที่พอจะเป็นที่ปรึกษาให้เขาได้ เขาเป็นถึงองค์รัชทายาท

ขอเพียงแค่เอ่ยปาก สิ่งที่เขาต้องการก็ล้วนมากองอยู่ต่อหน้า แต่ครั้นเมื่อสหายคนสนิทกลับเลือกที่จะจากไป แม้จะเป็นแค่การออกไปท่องเที่ยวแต่เขากับรู้สึกว่ามันนานเกินไป หากไม่ติดว่าเขาเป็นถึงองค์รัชทายาท

ก็คงจะติดตามนางไปทุกที่เช่นกัน

“มีเรื่องอันใดอยากจะปรึกษากับแม่ก็พูดมาเถิด” หวังฮองเฮาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกชายนัก

“เสด็จแม่ ลูกขอสละตำแหน่งองค์รัชทายาทให้กับน้อง ๆ ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง หากแต่หวังฮองเฮากลับตกตะลึงจนตาค้าง ถ้วยชาที่กำลังจะยกขึ้นดื่มถึงกับร่วงหลุดมือจนตกแตก

“ลี่หยาง นี่เจ้ากำลังพูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือไม่”

“ลูกรู้ตัวดีพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่” เขาก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด แม้จะเป็นการกระทำที่เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่อาจทำใจปล่อยให้สหายรักหนีจากเขาไปได้เช่นกัน

นางเป็นสหายเพียงคนเดียวของเขา แน่นอนความเป็นห่วงย่อมต้องมี คิดจะออกเดินทางไปท่องเที่ยวคนเดียวแบบนั้น เขากลัวว่านางจะได้รับอันตรายระหว่างทาง จึงคิดที่อยากจะตามไปดูแลด้วย

“ลี่หยาง บอกเหตุผลให้แม่รู้ได้หรือไม่ ว่าทำไมเจ้าถึงคิดที่อยากจะสละตำแหน่งองค์รัชทายาท” หวังฮองเฮาอยากรู้ความคิดของลูกชาย โดยปกติแล้วเขาไม่เคยมีนิสัยเอาแต่ใจและไร้เหตุผลเช่นนี้

มาก่อน

“เหมยเหมยนางเป็นสหายเพียงคนเดียวของลูก นางกำลังจะเดินทางออกจากเมืองหลวง ลูกไม่อยากให้นางไป แต่ก็รั้งนางไว้ไม่ได้” เขาเอ่ยเสียงค่อย หลังจากนั้นจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พระมารดาฟังอย่างไม่ปิดบัง

“ลูกก็เลยตัดสินที่จะตามนางไปด้วย แม่เข้าใจถูกหรือไม่”

ชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับ

หวังฮองเฮาพอที่จะเข้าใจความคิดของลูกชาย หากแต่ไม่ได้โกรธเคืองอะไร ตรงกันข้ามกลับรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ลี่หยาง ใช่ว่าแม่จะไม่เข้าใจความรู้สึกของลูก หากแต่เจ้ามิใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว และตอนนี้เจ้าก็เป็นถึงองค์รัชทายาท ภายภาคหน้าจะต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ต่อจากพระบิดา แม่อยากให้ลูกรู้จักแยกแยะระหว่างหน้าที่กับความรู้สึกส่วนตัว” หวังฮองเฮาเอ่ยเตือนสติด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ลูกต้องขอโทษเสด็จแม่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ เป็นลูกที่คิดน้อยเกินไป” เขากล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิด แม้ใจจะไม่ยินยอมให้นางจากไป แต่สุดท้ายเขาจะทำอันใดได้เล่า ด้วยภาระหน้าที่ทำให้เขาไม่สามารถติดตามนางไปได้อย่างที่ใจคิด

หวังฮองเฮาเห็นสีหน้าเศร้าสลดของลูกชายฉับพลันก็นึกสงสาร แต่นางจะทำอันใดได้ ในเมื่อหานลู่เหมยเป็นคนที่ชอบใช้ชีวิตอย่างอิสระ ลงว่านางตั้งใจจะทำอะไรแล้ว แม้แต่บิดามารดายังห้ามนางไว้ไม่ได้

“บางทีแม่คิดว่าควรปล่อยให้นางไป ถึงเจ้ากับนางจะเป็นสหายกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ อีกทั้งยังเติบโตมาด้วยกัน นางเป็นคนนิสัยเช่นไร

ลูกก็น่าจะรู้ดี ในเมื่อนางต้องการออกเดินทางไปท่องเที่ยว เราก็ควรจะปล่อยนางไป” นางสังเกตท่าทีของเขาครู่หนึ่ง กล่าวต่อว่า “จากที่ลูกเล่ามา แม่ว่านางก็พูดถูก สักวันเจ้าก็ต้องมีชีวิตของเจ้า นางก็ต้องมีชีวิต

ของนาง คนเราเมื่อถึงเวลาก็ต้องแยกจาก จะตัวติดกันตลอดไปไม่ได้หรอกนะ”

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่ยอม ใครจะมองว่าลูกเอาแต่ใจก็ช่าง

ในเมื่อนางเป็นสหายของลูก ก็ต้องอยู่เคียงข้างกับลูกตลอดไป อาจจะเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว แต่ลูก...” เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง “แต่ลูกจะไม่ยอมปล่อยให้นางไปไหนอย่างเด็ดขาด” เขาเอ่ยเสียงหนักแน่นคล้ายกับคนที่ตัดสินใจแล้ว