เขิน
1290 Words
“รักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เสียใจ” ฉันร้องเพลงค่ะ แต่ไม่ร้องต่ออีกค่ะ เอาท่อนเดียวพอ เดี๋ยวโดนเรื่องลิขสิทธิ์ ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้แล้วก็หยิบพวกเครื่องสำอางไปวางไว้โต๊ะเครื่องแป้งหน้ากระจก เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งห้องหรูสุดไรสุดก็บ้านว่าที่สามีค่ะ ฉันจัดข้าวของเสร็จฉันก็อาบน้ำค่ะ ปล่อยสายน้ำชโลมหัวใจ ในบ้านติดฮีตเตอร์นะคะ อากาศก็เลยสบายเหมือนอยู่เมืองไทยค่ะ
ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันร่าง น้ำเม็ดเกาะพราวทั่วร่างระหงของฉัน ฉันคลี่ยิ้มออกจากห้องน้ำแล้วเดินไปเปิดประตู มือเรียวเล็กของฉันบิดลูกบิดแล้วเปิดออกไป
ว้าว หล่ออบอุ่นอะไรเบอร์นี่ ว่าที่ผัวอยู่ในชุดธรรมดา มีผ้ากันเปื้อน มันดูเหมือนคุณสามี พ่อของลูกที่ทำอาหารให้ลูกกับเมียทาน แผงอกแกร่งกลิ่นกายหอม ๆ มันทำเอาให้อยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงเขาอยู่บนเตียง อ๊ายยย แค่คิดก็ฟินแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” สงวนท่าทีไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวผู้ตกใจ ฉันในตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูติดกายผืนเดียว เซ็กซี่ขยี้ใจสุดๆ หน้าอกหน้าใจของฉันก็ดันผ้าเช็ดตัวขึ้นมาจนเห็นเนินอกอวบ เอาสิ ไม่สนใจอีค้างก็ตายด้านล่ะค่ะ สวยซิงขาวโบ๊ะขนาดนี้
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปทานอาหารกัน” คุณพายุพูดเสียงราบเรียบ เชี่ย ไม่แสดงสายตาวาบหวามใส่ฉันแม้แต่น้อย ให้มันได้แบบนี้สิ หึ่ม! เขาตายด้านหรือเปล่าวะ?
“คุณพายุ”
“ไปแต่งตัวแล้วไปกินข้าวกัน”
“ค่ะ” ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดเซ็กซี่ออกมาสวมใส่ค่ะ มันไม่ได้เซ็กซี่มากมายขนาดนั้นนะคะแต่ก็เซ็กซี่พอดีพอดี มาอยู่กับผู้ชายขนาดนี้ ก็ต้องสวมใส่ยั่วเขาสิคะรออะไร ถึงแม้ว่าฉันจะกินอิ่มมาจากบ้านยัยน้ำฝนอิ่มจนถึงคอหอยแล้ว
แต่ในเมื่อว่าที่ผัวทำอาหารให้ทานฉันก็ต้องทานสิคะ ไม่ขัดศรัทธาค่ะกินให้ท้องแตกไปเลย ฉันกรีดกรายเดินลงไปข้างล่างก็เจอคุณพายุกำลังจัดโต๊ะอาหารค่ะ กินให้อิ่มไปเลยอิ่มให้สุดกินให้ท้องแตก
“น่ากินจังเลยค่ะเขาเรียกอะไรคะ?” ฉันเดินไปนั่งลงเก้าอี้ราคาแพง พร้อมกับมองอาหารบนโต๊ะ ถามว่าน่ากินไหม? น่ากินมากค่ะ มีพวกซุป ขนมปัง แล้วก็อาหารไทย
“ขนมปังกระเทียมแล้วก็ซุปข้าวโพด ส่วนนั้นก็พวกอาหารไทย”
“ต้องอร่อยแน่ ๆ” ฉันฉีกยิ้มให้คุณพายุ ตอนนี้เขาหย่อนกายลงนั่งตรงข้ามฉันค่ะ รอยยิ้มละมุนนั้นจะทำฉันละลายเป็นซุปข้าวโพดแล้วค่ะ อ้ายยย!! ฉันรักเขา รักเหลือเกิน
“ครับ” เขาตอบเพียงสั้น ๆ แล้วเงียบไปเลยค่ะ นั่งทานอาหารเงียบ ๆ ก็อย่างว่าแหละค่ะ เขาไม่ใช่คนพูดมากจะให้พูดอะไรให้มากความ เป็นฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูด....
แต่... เงียบเกินไปแล้ว ต้องหาอะไรพูดซะแล้ว เพื่อไม่ให้มันเงียบเกินไป
“คุณพายุมีสาว ๆมาจีบบ้างยังคะ?” ฉันเอ่ยถามในขณะที่เขาชะงักมือที่กำลังตักอาหารเข้าปาก
“เอาความจริงหรือโกหก”
“ความจริงสิคะ”
“มีสิ”
“แล้วคุณพายุสนใจไหมคะ?” ฉันจ้องมองเขาตาโต คุณพายุอมยิ้มค่ะแล้วตักซุปเข้าปาก เรียบๆนิ่งๆ น่าค้นหา แต่เขาหล่อมากค่ะ อีค้างตายแล้วตายอีกค่ะ จะหล่อไปไหนพ่อคุณ
“…”
“คุณพายุสนใจไหมคะ? ตอบน้ำค้างมาสิ”
“สนใจครับ”
“ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร?”
“ไม่มีหรอกแค่ล้อเล่น ฉันตั้งใจจะเป็นโสด อยู่คนเดียวแบบนี้มีความสุขจะตาย อยากกินอะไรก็ได้กิน อยากเที่ยวอยากไปไหนก็ได้ไป ไม่ต้องมีคนคอยกวนใจ” เขาพูดพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่ม
“คุณพายุไม่อยากมีลูกมีเมียเหรอคะ ถึงอยากเป็นโสด”
“เคยอยากมีนะ น้ำค้างก็รู้นี่ว่าฉันชอบพี่หมอกเมื่อก่อน แต่ตอนนี้อยากอยู่เป็นโสด ลูกก็มีนะน้องอันนาไง”
“ชิ!” อะไรก็พี่หมอกๆ พี่หมอกเขามีผัวแล้วย่ะ ยังจะอาลัยอาวรณ์อยู่อีก คิดแล้วหงุดหงิดชะมัด
“แต่ตอนนี้น้ำค้างรักคุณพายุ น้ำค้างอยากได้คุณพายุเป็นผัว” ตอบตรงๆ ตรงประเด็นเลยค่ะ
“พรวด! แค่กๆ” เขาสำลักซุปหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ เอาวะ! พูดดีไม่ชอบฉันจะร้าย เขาจ้องหน้าฉันอย่างตกใจค่ะ
“คุณพายุไปรักคนอื่นไม่ได้นอกจากน้ำค้าง น้ำค้างจะไม่มีวันยอมให้ใครมาเอาคุณพายุไป”
“พูดไปเรื่อยเนาะ ไม่มีใครเอาฉันไปได้หรอก รีบกินดีกว่าเดี๋ยวซุปเย็นชืดหมดมันจะไม่อร่อย” เขาเปลี่ยนประเด็นค่ะ แต่ฉันจะรุกให้หนัก ฉันลุกขึ้นแล้วโน้มตัวไปหาเขา จ้องมองใบหน้าคมคายนั้นความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา ฉันแสดงความรู้สึกออกมาจนเปิดเปลือย
“คุณพายุต้องรักน้ำค้าง คุณพายุต้องยอมน้ำค้าง”
“เด็กบ๊องรีบทานได้แล้ว อย่ามาพูดเพ้อเจ้ออยู่เลย”
“น้ำค้างจริงจังนะคะ”
“น้ำค้างคือน้องสาวของฉันนะ ฉันไม่เคยคิดกับน้ำค้างเป็นอื่นเลย น้ำค้างเป็นเด็กน่ารักอยู่เสมอ”
“น่ารักก็รักน้ำค้างสิคะ”
“น้ำค้างโตกว่านี้น้ำค้างจะเจอผู้ชายอีกมากมาย น้ำค้างจะไม่คิดกับฉันแบบนี้ ตั้งใจเรียนให้จบ แล้วน้ำค้างจะเจอคนดีๆ เข้ามาอีกเยอะ” เขาพูดราวกับไม่รู้จักฉันจริงๆ ฉันมั่นคงไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอกค่ะ ฉันจะเอาเขาเป็นผัวและฉันต้องได้
“หึ ตอนนี้ก็โตจนมีผัวได้แล้วนิ่คะ” ฉันแค่นหัวเราะก่อนจะนั่งลงทานอาหารต่อ ฉันไม่มีวันยอมแพ้หรอก
“อย่าพูดแบบนี้สิ มันไม่ดีรู้ไหม? คนอื่นมาได้ยินเขาจะเอาน้ำค้างไปนินทานะรู้ไหม?”
“ช่างมันสิคะ ตอนนี้ก็มีแค่เราส่วนใครจะได้ยินไม่ได้ยิน น้ำค้างไม่แคร์ค่ะ” ฉันพูดอย่างไม่ยี่หระเรื่องอะไรฉันจะไปสนคำพูดของคนอื่น มันมีปากมันก็พูดไปค่ะ เราไม่จำเป็นต้องแคร์คำพูดของใครไม่จำเป็นเป็นต้องแคร์ทุกคนบนโลก
“อร่อยไหม?”
“อร่อยค่ะ” ฉันคลี่ยิ้ม แต่ไม่พูดอะไรต่อจนกระทั่งทานเสร็จฉัน ฉันเก็บจานชามไปล้างพร้อมกับช่วยเขาทำความสะอาดครัวค่ะ พอทำทุกอย่างเสร็จก็มานอนดูหนังกับคุณพายุ ท้องฉันมันแน่นไปหมดเพราะวันนี้กินอาหารเยอะมาก
“คุณพายุคะ” ฉันลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนจ้องหน้าเขาค่ะ
“ครับ”
“ปากคุณพายุหน้าจูบจังค่ะ” รุกเข้าไว้ หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก เขาอมยิ้มนะแสดงว่ามีใจให้ฉัน คิดเองเออเองเก่ง5555
“หึ! เด็กบ๊อง”
“กอดหน่อย” ฉันสอดแขนไปสวมกอดคุณพายุค่ะ ฉันกอดเขาประจำเลยไม่เคอะเขิน
“โตแล้วนะ”
“โตแล้ว เป็นเมียคุณพายุได้แล้ว”
“บ้าน่า” เขาหน้าแดงค่ะ
“ยอมน้ำค้างเถอะ อย่าให้น้ำค้างต้องวางยาแล้วข่มขืนคุณพายุเลย”
“ทะลึ่งนะเรา”
“น้ำค้างจริงจังค่ะ”
“ฮ่า ๆ” เขาหัวเราะพร้อมกับดึงหมอนมาปิดหน้า นี่เขาเขินฉันใช่ไหมคะ หรือฉันคิดไปเอง
- Writer
