“เจ้าค่ะ”
“และก็ไม่ต้องห่วงป้าหวางของเจ้า ข้าจะคอยดูแลอย่างดี”
“ขอบคุณท่านตา”
โขกศีรษะคำนับกล่าวลา หลังจากนั้นก็ใช้ประตูหลังเพื่อออกจากเรือนท้ายของหอคณิกา เพียงข้ามผ่านออกมาพลันรวบรวมกำลังภายในให้ไหลล่องไปยังฝ่าเท้าทั้งสองข้าง ขยับตัวเพียงครั้งร่างบอบบางย่อมหายไปดังม่านหมอกที่ลอยเหนือผิวน้ำ ทั้งแผ่วจาง และจับต้องไม่ได้
แม้จะตัดสินใจออกจากหอคณิกา แต่เมิ่งถิงเซ่อไม่รู้จริงๆ ว่าควรไปแห่งหนใด เพียงคิดว่าในเมื่อมาอยู่ยุคนี้แล้ว สิ่งที่ต้องเรียนรู้ย่อมต้องเรียน สิ่งที่ควรพบเจอย่อมต้องได้พบเจอ ดังนั้นการอยู่เงียบๆ ในหอคณิกาจึงไม่ใช่สิ่งที่วาดหวังเอาไว้
เดิมทีคิดว่าร่างนี้เป็นถึงบุตรสาวของท่านโหวนางควรพาตนเองไปอยู่ที่นั่น ไปเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างที่มารดาเจ้าของร่างตั้งใจไว้ ทว่าในเมื่อไปเยือนจวนโหวแล้วเป็นเช่นนั้นจึงไม่คิดหวนกลับไปอีก
เมิ่งถิงเซ่อผู้นี้นับตั้งแต่รับการถ่ายทอดกำลังภายใน
