ตำหนักองค์ชายอี้หรานเงียบสงบ ทุกอาณาบริเวณล้วนเต็มไปด้วยดอกกุ้ยหลิน เดิมทีหลี่ต้าหมิงเคยประหลาดใจที่บุรุษชมชอบดอกไม้ ทว่าแปลกเกินไปหรือไม่ที่หลี่หลินฮวาก็ชมชอบดอกกุ้ยหลินมากเฉกเช่นกัน บรรยากาศงดงามล้วนเป็นใจให้ชายหญิงพลอดรักหยอกเย้ากัน
และมันย่อมน่าชื่นชมหากมิใช่ว่าสตรีในอ้อมแขนองค์ชายอี้หรานนั้นคือหลี่หลินฮวาผู้มีฐานะเป็นฮูหยินของเขา
ยิ่งถ้อยคำเมื่อครู่อีกหมายความว่าอย่างไร!
ที่นี่ไม่มีฮูหยินของท่าน? เหอะ เป็นองค์ชายแล้วเขาต้องกลัวหรืออย่างไร
“ฮูหยินของข้าก็สตรีที่ท่านประคองอยู่อย่างไรเล่า องค์ชายมิทราบกระหม่อมก็ขอแนะนำให้รู้จักตั้งแต่ตอนนี้”
เรือนกายองอาจยืนมองสตรีหน้าซีดเซียวด้วยใจขุ่นมัว บุรุษอื่นกำลังโอบประคองภรรยาของตนให้เป็นสุขได้อย่างไร
แม้อยากกระชากแย่งนางมาแต่ก็มิกล้าพอ ร่างกายบอบบางเพียงนี้เชียวหรือ ท่านย่าหวังให้ตายสิ้นชีพ เหตุใดจิตใจโหดเหี้ยมร้ายกาจนัก
“ฮวาเอ๋อร์เ
