ยามใช้ชีวิตอยู่ด้วยหลี่ต้าหมิงก็ไม่สนใจ ยามนางอยากจากไปก็ขัดขวางอีก ตลอดทางกลับจวนหลี่หลินฮวาไม่ได้ถกเถียงกับเขาต่อให้มากความ เถียงไปสุดท้ายก็จบด้วยการหาเรื่องนางเช่นเดิม
ฝั่งคนเห็นภรรยาเฉยเมยก็น้อยใจ มองนางลงจากรถม้าโดยไม่สนใจสามีที่เดินตามหลังเช่นเขา แม่ทัพทนไม่ไหวโอบเอวนางไว้ไม่ให้เดินหนีได้อีก ตัวนิดเดียวแต่เหตุใดเดินไวนัก
“นอนด้วยกัน” หยุดหน้าเรือนนอนของตน หลี่ต้าหมิงส่งสายตาไล่ชิงหลันให้กลับเรือนนอน หากภรรยาเขาเห็นย่อมเรียกนางมาใช้ไม่จบสิ้น เขาอยากอยู่กับนางตามลำพัง มิใช่อยู่กับสาวใช้
ร่างเล็กยื้อขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตาม เบื้องหน้าคือเรือนนอนสามีที่ตนเคยใฝ่ฝันให้เขาชวนมาอยู่ด้วย ด้านซ้ายเป็นเรือนของต้าหวงบุตรชาย ส่วนด้านขวาเป็นห้องทำงานถัดไปจึงถึงเรือนนอนของนางที่แทบจะอยู่ด้านในสุด นางรู้สึกคล้ายกับตนเองเป็นอนุต้องหลบอยู่หลังจวน
“ข้าว่าตนเองพูดชัดเจนแล้วนะเจ้าคะ ข้าปรารถนาหนังส
