บุตรชายตัวอ้วนกลมยืนกอดอกหน้ายู่ไม่เอ่ยสิ่งใดกับบิดาเพราะยังขุ่นเคืองที่เห็นบิดาอยู่กับฟู่หรงอันนาน แม้ไม่เข้าใจบทสนทนาของบิดากับสตรีผู้นั้นนักแต่เขาก็รู้สึกไม่ดีนัก ฟู่หรงอันคือต้นเหตุให้ท่านแม่เสียใจและจะย้ายไปอยู่ที่อื่น
“พ่อไม่เคยคิดจะรับผู้ใดเข้าเรือนนอกจากแม่ของเจ้าต้าหวง เจ้าอย่าได้ขุ่นเคืองพ่อเลย” หลี่ต้าหมิงวางมือบนหัวของบุตรชาย
“แล้วท่านพ่อรักท่านแม่บ้างหรือไม่” เด็กอ้วนตากลมแป๋วจ้องหลี่ต้าหมิงไม่ลดละ เขาจำได้ว่าในตำราบอกความหมายของสามีภรรยาไว้ว่าต้องเป็นคนที่รักกัน
“…” การนิ่งเงียบเป็นคำตอบให้เขาได้ชัดว่าบิดานั้นไม่เคยรักภรรยาเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกสงสารมารดาเป็นอย่างมาก ไม่แปลกที่ท่านแม่จะเลือกไปอยู่ที่อื่นคงเพราะไม่อาจทนความเจ็บปวดเสียใจได้
“ท่านพ่อไม่รักแล้วฝืนอยู่กับท่านแม่ด้วยเหตุใด หากไม่ขอมากเกินไป ท่านพ่อไม่หย่าให้ท่านแม่เล่า” ต้าหวงไม่เข้าใจว่าเหตุใดไม่รักแล้วจึ
