สามีลงนามใบหย่าให้ข้าด้วย

ตอนที่ 3 ลิ้นกับฟันกระทบกันทุกวัน

มื้ออาหารผ่านพ้นไปอย่างลุ้นระทึก หลี่หลินฮวาไม่ได้อาละวาดใส่ฟู่หรงอัน ความสัมพันธ์ของสองตระกูลนางเองก็พอรู้ไม่ได้เสียสติถึงเพียงนั้น แต่ครั้นจะให้เฉยเมยปล่อยผ่านก็เห็นทีจะเป็นการหยามหน้ากันเกินไป

อยากมาร่วมโต๊ะกับสามีผู้อื่นย่อมต้องเตรียมใจกับภาพบาดตาเช่นนี้ ฟู่หรงอันไม่เกรงใจนางไยนางต้องสนใจอีกฝ่ายด้วย นางประกาศไปว่าอีกไม่นานต้องมีบุตรให้สามีแน่ ๆ คราวนี้ฟู่หรงอันจะได้เลิกวาดฝันเสียที

หลี่ต้าหมิงส่งแขกเสร็จก็ดึงภรรยาเข้าเรือนของตน นางเดินตามอย่างว่าง่ายใบหน้าไร้ซึ่งความขุ่นเคืองทว่าเต็มไปด้วยความสะใจแทน

“ท่านพี่ข้าเจ็บอย่าดึงแรงสิเจ้าคะ” เสียงโอดครวญเกินจริงนั้นพาลให้เจ้าของเรือนเลือดขึ้นหน้า

“เจ็บเหรอ เจ้ายังรู้สึกเจ็บแล้วเหตุใดไม่คิดถึงใจผู้อื่นบ้าง”

หลี่ต้าหมิงไม่ปล่อยมือจากฮูหยินแต่ย้อนถามนางเสียงแข็งกระด้างแทน

รอยยิ้มหวานเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปาก ดวงตางามจ้องสามีที่เริ่มเอ่ยถึงผู้อื่น

“ผู้ใดกันที่เจ็บปวดเจ้าคะ ท่านพี่มาโวยวายใส่ข้าทำไมกัน!”

นางสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมจากนั้นเดินไปนั่งบนเตียงของสามี

“หลี่หลินฮวาอย่าคิดว่าข้าโง่งมจนดูไม่ออกว่าเจ้าจงใจเย้ยหยันผู้อื่น” แม่ทัพหนุ่มเดินเข้าหาฮูหยินจอมดื้อรั้น นางทำสิ่งใดไว้ยังกล้าย้อนถาม

“ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นสักหน่อย ข้าเพียงหิวข้าวเท่านั้น”

นางหยิบพัดขึ้นมาโบกพร้อมกับขยับอาภรณ์ช่วงหน้าอกอวบให้แหวกออกรับลม แววตาร้ายกาจหายไปเปลี่ยนเป็นออดอ้อนแทน

หลี่หลินฮวาร้อยเล่ห์มารยาเพียงใดเขารู้ดี เถียงกับนางไปก็ไม่มีทางชนะ

“เจ้านี่มันเจ้าเล่ห์ไหลลื่นนัก” หลี่ต้าหมิงสบถพร้อมกับส่ายหัวเหนื่อยใจกับนาง ความเมาทำให้เขาได้นางมารผู้นี้มาอยู่ในจวน

“ท่านพี่ข้าหิวจริง ๆ นะเจ้าคะ ข้าต้องกินเยอะ ๆ เพื่อบำรุงร่างกายเพื่อเตรียมมีบุตรให้ท่านพี่อย่างไรเล่า”

นางลุกจากเตียงมากอดแขนกำยำ ใบหน้าที่แต่งเติมอย่างประณีตซบกับไหล่กว้างอย่างเอาใจ

“ข้าไม่เคยคิดมีบุตรกับเจ้า” ลำพังสู้รบกับนางก็ปวดหัวเต็มที หากคลอดบุตรมาอีกชีวิตนี้คงไม่ต้องทำงาน

“ท่านพี่อย่ากล่าวสิ่งใดให้อารมณ์ที่ดี ๆ ของข้าขุ่นมัวดีกว่าเจ้าค่ะ คืนนี้ข้านอนกับท่านพี่นะเจ้าคะเป็นการไถ่โทษที่ท่านพูดเสียงดังใส่ข้า” มือน้อยเขย่าแขนขณะต่อรอง

“กลับเรือนเจ้าเถิด ข้าต้องทำงานอีกมาก” แม่ทัพปฏิเสธในทันที นางวางแผนไว้ในใจแน่ถึงได้ทำเช่นนี้

“ข้าปวดข้อเท้ามากเดินไม่ไหว” นางทำปากยื่นก้มลงชี้ข้อเท้าตนเองและแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวให้เขา ทว่ามืออีกข้างกลับลูบหน้าท้องแกร่งอย่างเชื้อเชิญ

“เลิกเล่นเสียทีหลี่หลินฮวามืดค่ำเช่นนี้ไม่รู้จักง่วงหรืออย่างไร” เขาดุที่นางยังเอาแต่เล่นไม่เลิก มืดค่ำเช่นนี้ยังไม่ยอมกลับเรือนนอนของตน

“ดึกเช่นนี้ก็ควรพักผ่อนสิเจ้าคะ ท่านพี่อุ้มข้าไปนอนนะเจ้าคะ”

เสียงหวานกระซิบบอกและแอบจูบแก้มของสามีอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาตั้งตัว

“เช่นนั้นเจ้าก็นอนที่นี่ส่วนข้าจะทำงาน” เขาสรุปความและอุ้มนางไปวางบนเตียง หลี่หลินฮวานอนดูสามีทำงานได้ไม่นานก็เผลอหลับด้วยความเหนื่อยจากการถกเถียงกับสามีตลอดทั้งวัน

หลี่ต้าหมิงสั่งให้ชิงหลันแจ้งในครัวให้เตรียมอาหารเช้าได้เลยเพราะตื่นมาหลี่หลินฮวาไม่ยอมเข้าครัวอย่างแน่นอน นิสัยนางต้องนอนแช่คอยเย้าแหย่เขาให้ได้เถียงกันเสียก่อน

หากขัดใจมากก็จะกลายร่างเป็นนางมารมาอาละวาดให้ปั่นป่วนอีก

นางอยากนอนนักก็ให้นอนไป ส่วนเขาจะนั่งทำงานเช่นนี้ ปล่อยให้นางเพ้อฝันเรื่องมีบุตรไปผู้เดียวเถิด