ตอนที่ 2
1042 Words
“เธอพร้อมไหม มัลลิกา”
เสียงทุ้มลึกของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตัว ช่วยดึงสายตากลมโตให้หันกลับมาสนใจใบหน้าของเขาแทนหลังจากมองสำรวจคฤหาสน์แสนสวยเบื้องหน้าอยู่นาน
“ดิฉัน...”
“สูดลมหายใจลึกๆ แล้วนึกถึงสิ่งตอบแทนที่เธอจะได้รับหลังจากทำงานเสร็จ”
เหมือนว่าดีแลนผู้เป็นนายจ้างจะเข้าใจความรู้สึกของหล่อนได้เป็นอย่างดี มัลลิกาฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ภายในอกเต็มไปด้วยความประหม่า ภาพของผู้ชายที่หล่อนต้องเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยายังติดตรึงอยู่ในสมอง แม้จะเป็นแค่ภาพถ่าย แต่คิลเลียน คาร์ตันกลับสามารถเขย่าดวงใจของหล่อนให้เต้นระส่ำด้วยความพึงพอใจ
ใช่... ตอนแรกที่หล่อนตอบรับการทำงานนี้กับดีแลนเพราะจำนวนเม็ดเงินที่ดีแลนหว่านให้ แต่หลังจากเห็นรูปของคิลเลียน คาร์ตันแล้ว ตอนนี้หล่อนกลับไม่มั่นใจแล้วล่ะว่า หล่อนก้าวเข้ามายืนในจุดนี้เพราะเหตุผลใด
เงิน หรือว่า เพราะ คิลเลียน คาร์ตันกันแน่
“ถ้าเธอคิดจะเปลี่ยนใจ บอกฉันตอนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้น...”
“ดิฉัน... ดิฉันไม่เปลี่ยนใจค่ะ ดิฉันเต็มใจกับงานนี้ และสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ซึ่งดิฉันมั่นใจว่าไม่นานคุณคิลเลียนจะต้องก้าวขึ้นมาจากขุมนรกที่กำลังจมปลักอยู่ได้อย่างแน่นอนค่ะ”
ริมฝีปากสวยจัดของดีแลนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มพึงพอใจ มัลลิกามองด้วยความชื่นชม ผู้ชายตระกูลนี้หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกันทุกคน
“ฉันหวังว่าเธอจะทำทุกอย่างได้ตามที่รับปากกับฉันเอาไว้”
“ดิฉันต้องการเงิน ดังนั้นดิฉันไม่มีทางทำพลาดค่ะ”
ดีแลนยกมือขึ้นตบไหล่บอบบางของมัลลิกา บารอฟลูกจ้างของตัวเองอย่างให้กำลังใจ ความหวังว่าน้องชายจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้งเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เพราะผู้หญิงตรงหน้าของเขาคนนี้ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากไอรีน คาร์ตันเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาที่เหมือนราวกับคนๆ เดียวกัน สีผมที่เขาสั่งให้ย้อมจนมีสีเดียวกับเส้นผมของไอรีน ดวงตาที่ถูกสวมทับด้วยคอนแทคเลนส์จนมีสีเขียวมรกตซึ่งเป็นสีตาของไอรีนอีกเช่นเดียวกัน จะมีที่แตกต่างกันอยู่ก็คือสีผิวที่มัลลิกาจะขาวผ่องกว่าเล็กน้อย และรูปร่างที่เล็กกว่ากันไม่มาก เขาหวังว่าทุกอย่างจะสำเร็จ คิลเลียนจะได้มีความสุขเสียที
“ท่องจำในทุกสิ่งที่ไอรีน คาร์ตันเป็นได้แล้วใช่ไหม”
“ถึงแม้ฉันจะเป็นคนสมองไม่ค่อยดีนัก แต่ดิฉันก็จำได้ทั้งหมดค่ะ”
“ดีมาก งั้นต่อจากนี้เป็นต้นไป มัลลิกา บารอฟจะต้องหายตัวไปชั่วคราว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันในตอนนี้คือไอรีน คาร์ตัน น้องสะใภ้ของฉัน”
มัลลิกาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง หล่อนหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น
“ค่ะ พี่ดีน”
ดีแลนระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะเคลื่อนกายมุ่งหน้าเข้าไปในคฤหาสน์หลังงามตรงหน้า มัลลิกาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ อีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบเดินตามผู้ชายตัวสูงราวกับตึกอย่างดีแลน คาร์ตันไปทันที
“ด้านซ้ายมือคือทางเดินตรงไปยังห้องครัว เธอต้องจดจำเอาไว้”
ดีแลนเริ่มเตือนความทรงจำของหล่อนอีกครั้ง
“ดิฉันท่องจำเอาไว้แล้วค่ะ จากแบบแปลนบ้านที่คุณมาแชลให้ดิฉันไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนค่ะ”
“เยี่ยม ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”
มัลลิกายิ้มบางๆ เดินตามร่างสูงของดีแลนไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาชะงักงั้นที่รูปถ่ายขนาดใหญ่ของคิลเลียน คาร์ตันกับภรรยาที่ติดอยู่ที่ผนังภายในห้องรับแขก
นี่หรือไอรีน คาร์ตัน...
ผู้หญิงผมสีบลอนด์ยาวสวย นัยน์ตาสีเขียวมรกตงดงาม รอยยิ้มของหล่อนช่างดูสดใสเหลือเกิน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคิลเลียน คาร์ตันจึงรักไอรีนมากมายขนาดนี้
ดีแลนหันกลับมามองมัลลิกา เมื่อเห็นหญิงสาวจ้องมองภาพของคิลเลียนกับไอรีนอยู่ก็ยิ้มบางๆ และพูดขึ้น
“ไอรีนเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เจ้าคิลล์คุกเข่าขอแต่งงานตั้งแต่คบกันได้ไม่ถึงสองเดือน”
“ใช่ค่ะ คุณไอรีนเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ รอยยิ้มของเธอสดใสเหลือเกิน เธอไม่น่าจะมาอายุสั้นแบบนี้เลยนะคะ”
มัลลิการู้สึกเศร้าไม่น้อย
“ตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากไอรีนแม้แต่น้อย มัลลิกา”
หญิงสาวหันไปจ้องหน้าดีแลน มองเขาด้วยสายตาที่ไม่สบายใจ
“หัวใจของดิฉันยังไงล่ะคะ เพราะถึงภายนอกดิฉันจะเหมือนคุณไอรีนยังไง แต่หัวใจของดิฉันก็ไม่มีทางเป็นเธอไปได้”
“หัวใจของเธอไม่จำเป็นต้องเหมือนไอรีน มัลลิกา เพราะเมื่อเวลาหนึ่งมาถึง เธอก็ต้องกลับไปเป็นมัลลิกา บารอฟคนเดิม ไม่มีทางได้เป็นไอรีน คาร์ตันไปตลอดชีวิตได้ จำข้อตกลงของเราในสัญญาที่เธอเซ็นเอาไว้ไม่ได้หรือ”
จริงสินะ... หล่อนไม่มีทางได้เป็นไอรีน คาร์ตันไปตลอดชีวิตได้ เพราะตัวจริงของหล่อนคือมัลลิกา บารอฟ ผู้หญิงจรจัดที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน
“ดิฉันไม่มีทางลืมค่ะ”
ดีแลนยิ้มบางๆ และบอกให้หล่อนเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขก ส่วนตัวของเขากวักมือเรียกใครบางคนให้เดินเข้ามาหา
“นาเดีย คุณคิลล์ล่ะ”
“สวัสดีค่ะคุณดีน”
นาเดียรีบเอ่ยคำทักทายอย่างนอบน้อม ก่อนจะรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับดีแลนรับทราบ
“คุณคิลล์ยังอยู่ในห้องนอนค่ะ เมื่อคืนดื่มเหล้าจนหลับไปเลยค่ะ”
สีหน้าของดีแลนเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“เจ้าคิลล์ยังไม่ดีขึ้นอีกหรือ”
แม่บ้านใหญ่ประจำคฤหาสน์ของคิลเลียนส่ายหน้าน้อยๆ ความกังวลใจมีไม่แพ้ดีแลนเลยแม้แต่นิดเดียว
- Writer
