“สูง หนา มีซิกแพ็กแบบนี้สาวๆกรี๊ดเลย”
ชานนท์เลิกคิ้ว อะไรจะมองเห็นชัดขนาดนั้น นี่พูดประชดให้เขาหงุดหงิดหรือเปล่า แล้ว...ทำไมเขาต้องหงุดหงิด มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด ดูเหมือนคนที่ขับรถมาส่งจะรู้จักสนิทสนมกับคนในบ้านนั้นพอสมควร กว่ารถจะกลับก็ราวๆครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ปกรณ์ผิวปากแล้วดูปฏิกิริยาของคนบนรถเข็น
“แบบนี้ต้องรีบรุกนะครับ ไม่งั้นโดนคนอื่นแย่งไปแน่ๆ”
“เค้าอาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็ได้” ชานนท์พูดเรียบๆ
“หรือไม่มีก็ได้” ปกรณ์ยักไหล่
“หรืออาจจะแค่สงสารผมก็ได้” เขาเผลอมองขาตัวเอง
“สงสารเหรอ? ผมว่าไม่น่าจะใช่หรอกครับ” ปกรณ์หัวเราะ
“ทำไมคุณปกรณ์คิดแบบนั้นละครับ” เขาถามอย่างสงสัย ก็ใครๆมองเขาก็มีแค่สงสารกับสมเพชเท่านั้น
“ถ้าสงสารคงไม่ชวนคุณต่อยตั้งแต่วันแรกแล้วมั้งครับ”
พอพูดถึงเรื่องนั้น ชานนท์ก็ระบายยิ้มออกมา ครั้งแรกๆที่ได้เจอ เธอซุกซนและมอมแมมเหลือเกิน ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง
