“คุณ...นายหัว...ได้โปรดปล่อยฉันไป”
พิมพ์นาราอ้อนวอนปนเสียงครวญครางที่ไม่อาจหักห้ามได้ เพราะไร้ประสบการณ์ในลำนำรัก หญิงสาวจึงตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งลนไฟ ไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนต่อต้านเปลวไฟสวาทที่นายหัวกำลังมอบให้ และเมื่อดอกบัวตูมทั้งคู่ถึงจองจำด้วยริมฝีปากร้อนชื้นที่ตวัดดูดกินอย่างหิวกระหาย ก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกจิกเล็บลงไปบนบ่ากว้างอย่างลืม และแทนที่จะผลักศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมดำขลับออก หญิงสาวกลับกดให้นายหัวหนุ่มมอบความเสียวซ่าน ความหฤหรรษ์ให้กับเธออย่างเต็มที่
นายหัวราเมศวร์กระตุกยิ้มทั้งด้วยความพึงพอใจและเกลียดชังคนที่ดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้เรือนกาย พิมพ์นาราเร่าร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟเช่นนี้นี่เอง น้องชายเขาและผู้ชายหน้าโง่อีกหลายคนถึงได้หลงหัวปักหัวปำ
“ไงนารา! บทรักของผมดูจะเข้าท่า เด็ดสาระตี่กว่าคนอื่น แค่บทปฐมฤกษ์คุณก็ดิ้นพล่าน ร้องครวญไม่ได้หยุด”
เผียะ!!!
“คนสารเลว!”
ฝ่ามือเล็กๆ สะบัดตบ
