“นายหญิง นายหญิงช่วยด้วย นะโมเป็นตะคริว” มิวตะโกนบอกเสียงสั่น ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปช่วยเพื่อนขึ้นมาจากน้ำ
“พากันขึ้นไปจากน้ำก่อน” พิมพ์นาราตะโกนสั่ง จากนั้นก็กระโจนลงไปในน้ำทะเลที่กำลังกลืนร่างของนะโมไปทีละนิดแล้ว
“นะโม แข็งใจไว้ พี่นารากำลังไปหาเธอแล้ว”
หญิงสาวพยายามข่มใจ กักเก็บความกลัวไว้ข้างใน รวบรวมเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดฝืนกายว่ายน้ำไปหาร่างเล็กของนะโมที่ทำท่าว่าจะหมดแรงลงทุกขณะแล้ว
น้ำขิงลุกล้มลุกคลุกคลาน ปากก็ตะโกนเรียกคนงานในไร่ไม่ได้หยุด กว่าจะวิ่งไปถึงเรือนครัวได้ ร่างเล็กของแม่หนูน้อยก็เต็มไปด้วยบาดแผลถลอกปอกเปิกที่มีให้เห็นตามต้นแขน ต้นขาทั้งสองข้าง เจ็บแสบตามบาดแผลจนน้ำตาเล็ด แต่กระนั้นก็ไม่ร้องไห้ออกมาสักแอะ พอวิ่งมาถึงโรงครัวได้ก็รีบเอ่ยบอกผู้ที่เป็นมารดาของนะโมทันที
“น้า...น้ากระถิน...พี่นะโม...จมน้ำ...อยู่ที่ชายหาด” เด็กน้อยเอ่ยบอกเสียงขาดกระท่อน
