บทที่ 12
พราวเนตรก้าวพ้นรั้วใหญ่เข้ามาภายในคฤหาสน์หรู มุ่งหน้าตรงไปยังเรือนพักของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคีแรนก้าวมาขวางหน้าเอาไว้กะทันหัน
“อุ๊ย...”
หล่อนอุทานอย่างตกใจและรีบถอยหลังออกห่าง เพราะการอยู่ใกล้ๆ คีแรนนั้นอันตรายเกินไป
“จะออกไปข้างนอก ทำไมไม่ขออนุญาตฉันก่อน”
“เอ่อ...”
“หรือว่าคำสั่งของฉันไม่สำคัญ” เขาจงใจหาเรื่องหล่อนอย่างเห็นได้ชัด
พราวเนตรเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ และพูดกับคนเอาแต่ใจด้วยเหตุและผล
“พราวไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ แต่พราว...เห็นคุณคีแรนไม่ว่าง พราวก็เลย...”
“ถึงฉันจะกำลังขย่มอยู่กับผู้หญิง เธอก็ต้องไปขออนุญาตฉันก่อน พราวเนตร!”
“แต่พราว...”
คีแรนก้าวเท้าเข้ามาหา ก่อนจะยิ้มเยาะเมื่อสายตามองไปเห็นแหวนวงเล็กที่นิ้วนางข้างซ้ายของหล่อน
“คงรอไม่ได้ เพราะอยากจัดสิท่า”
“คุณคีแรน!”
หล่อนหน้าชาดิกกับคำกล่าวหาน่าอับอายของ
