วณิชยาหน้านองน้ำตา เธอเงยมองเครื่องบินลำโตที่ทะยานขึ้นเหนือท้องฟ้า เด็กสาววัยไม่ถึงสิบแปดปีเต็มก้มหน้าร้องไห้ จมอยู่ในความทุกข์เมื่อกำลังประสบกับปัญหา “น้ำท่วมปาก” เธอจำใจปล่อยมือจากผู้ชายที่รัก เพราะไม่อาจดึงเขาให้ตกต่ำ สิงห์นาทจำเป็นต้องเหินฟ้าไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ มือน้อยวางบนแผ่นท้องแบนเรียบ เป็นเพราะความใจง่ายของเธอใช่ไหม? จึงทำให้เกิดปัญหาเช่นนี้ เพียงเพราะคำหวานหูพร่ำพรรณนาถึงความรักในค่ำคืนที่อยู่กันตามลำพัง จึงทำให้เธอต้องจมอยู่ในห้วงทุกข์เช่นนี้ “ท้อง” เธอกำลังตั้งครรภ์โดยที่พ่อของเขากำลังจะไปเรียนต่อและเธอเองก็กำลังจะจบการศึกษาแค่ “มัธยมปลาย”
อนาคตจะไปต่ออย่างไร หากต้องอุ้มท้องโดยไม่มีพ่อของเด็ก ...
น้ำตากับพรหมจรรย์
วณิชยาเดินเหม่อลอยที่ริมถนน หลังจากเธอเดินออกมาจากท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเพื่อส่งสิงห์นาททะยานขึ้นไปเหนือน่านฟ้า เขาไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ พอคิดถึงอนาคตของตัวเอ
