THE CEO'S UNLOVED BRIDE

'Hindi ko mahal ang babaeng ito.' Iyon ang tinig na nagsusumiksik sa likod ng utak ni Apollo Altieri, habang umuulos at naglalabas-masok sa lagusan ng dalagang nasa ilalim niya. Pareho silang nasa kama at inaangkin ang katawan ng isa't isa. "Apollo," paungol na sambit ng babae sa pangalan niya, kasabay ng pagliyad ng likod nito. Dinakma niya ang likod ng ulo ng kaniig at kumuyom ang kamay niya sa buhok nito, aktuwasiyong nagpadaing sa dalaga. Umawang lalo ang mapula at malambot nitong mga labi na sa puntong iyon ay may maliit nang sugat sa isang gilid dahil sa sidhi at dahas ng pagsiil niya ng halik dito. But he craved to kiss her harder, with a raw intensity, until he drowned in the overwhelming flood of her taste and touch. He didn't love her, but the way she mirrored the woman he loved was enough to stir a dangerous need within him, one that he could barely contain. Si Elara ang mahal niya. Ang babaeng mahal na mahal niya. Puro ang kanilang pag-iibigan, at ikakasal na dapat sila. But Elara died before their wedding day. Ni hindi nito nagawang maglakad sa aisle na matagal na nitong pinapangarap. Nagtagis ang mga bagang ni Apollo nang maalala ang namayapang kasintahan. Nagtagis ang mga bagang niya at lalong pumulso. Ang galit na iyon ay nagtulak sa kanyang lalong lakasan ang paglabas-masok sa lagusan ng babaeng nasa ilalim niya ngayon. Ahtisa... Kung hindi ito naging kamukhang-kamukha ni Elara ay nunca niya itong pag-aaksayahan ng oras. Kung hindi dahil sa mga ngiti nitong nagpapaalala kung paano ngumiti sa kanya si Elara noong nabubuhay pa ito ay hinding-hindi niya ito lalapitan. For him, Ahtisa was just an empty copy of the woman he loved so deeply. He didn’t want her heart—just the shell that looked exactly like his lost love. Ito ang titighaw sa pangungulila niya kay Elara. Ito ang magpupuno sa kahungkagang iniwan ng dating nobya sa dibdib niya. But Ahtisa didn't have to know that. Ang akala nito ay napukaw nito ang interes niya. Ang akala nito ay nagustuhan niya ito sa unang paglalapat palang ng mga mata nila. At wala siyang balak na itama ang mali nitong paniniwala. She could keep believing that she had caught his attention, that he truly wanted her to be part of his life. "Apollo..." Umungol ang dalaga. Lalong humigpit ang pagkakakapit nito sa mga balikat niya. Naramdaman ni Apollo ang panginginig ng balakang nito at ang pag-arko ng likod, kasabay ng pagnulas ng mahabang ungol mula sa mga labi ng dalaga. He felt the walls of her p*ssy quivering around his c*ck. She came for the nth time. Hindi na niya nasundan kung ilang ulit na nitong narating ang rurok ng sarap. This woman was surprisingly sensitive. Kaunting halik niya lang dito, kaunting hawak at haplos, kaunting bulong sa tainga nito, ay nag-iinit na kaagad ang katawan ng dalaga. Sa aspetong iyon ay ibang-iba ito kay Elara. Si Elara, tahimik sa kama, at hindi nito kayang sabayan ang libido at gana niya sa pakikipagtalik. Two rounds. That's the max she could endure. And he's fine with that. Hindi naman katawan lang ang habol niya kay Elara. Mahal niya ito. But Ahtisa was a different case. Kahit sa panaginip ay hindi sumagi sa utak niyang posible niya itong mahalin ng kagaya ng pagmamahal niya sa dating kasintahan. So, it was actually a good thing that they were compatible in bed. It was a good thing that her body was responding to him in the most primal, raw, and feral way, as if every instinct within her craved his touch beyond reason. Kumuyom ang mga kamay niya sa palapulsuhan nito at itinaas ang mga kamay ni Ahtisa sa uluhan nito, idiniin pabaon sa malambot na kutson, habang ang ibabang katawan niya ay tila matigas na pambayong bumabaon sa pinakadulong loob ng basa at madulas nitong lagusan. Hanggang sa kumapal ang init sa kanyang puson at mabilis na gumapang sa kahabaan ng pagkal*laki niya, at sumabog palabas. Sumirit ang mainit niyang semilya sa loob ng lagusan ni Ahtisa. He groaned and uttered expletives. Mababa lang ang boses niya, pero may bahagyang gaspang. Ang mainit niyang hininga ay tumatama sa gilid ng mukha ng dalaga. "Apollo, mahal kita," sambit ni Ahtisa. Hindi siya umimik. Hindi siya tumugon. Sa hindi niya pagsagot ay naramdaman niya ang paggapang ng tensiyon sa katawan ng dalaga, subalit hindi na niya inisip iyon. He wasn't obliged to respond to her anyway. Kahit ilang ulit pa nitong ikumpisal kung gaano siya nito kamahal ay wala siyang itutugon dito. Hindi siya obligadong tugunin ang damdamin nito. At wala siyang balak na suklian ang nararamdaman nito para sa kanya. Kapag ginawa niya iyon ay para na rin niyang trinaydor ang alaala ni Elara. Even the thought of him enjoying Ahtisa's body already sickened him, nga lang ay hindi niya mapigil ang malakas na atraksiyon ng katawan niya kay Ahtisa. Kaya tama nang sa katawan lang sila nag-uugnay. Hindi niya kailanman ibibigay ang puso niya rito. His heart died the moment Elara did, buried with his original bride, the love of his life, on the day of her death. Kaya walang pusong maaaring angkinin si Ahtisa. Hindi nito kailanman maaangkin ang puso niyang kasamang namatay ni Elara. "Apollo?" untag sa kanya ni Ahtisa nang wala itong marinig na sagot mula sa kanya. Gumulong siya pagilid at bumaba ng kama. Hindi na siya nag-abalang takpan ang kahubdan at dumerecho na siya sa banyo. Alam niyang nakasunod sa likod niya ang mga mata ng dalaga. Pero hindi na siya nag-abalang lingunin pa ito. Sa loob ng banyo ay itinapat niya ang ulo sa ilalim ng showerhead at hinayaang dumaloy ang malamig na tubig sa buong katawan niya, mula ulo hanggang ibaba. Ramdam niya ang malamig at basang tiles sa kanyang talampakan. Ikinuyom niya ang mga kamao at itinukod sa pader. Nagsilitawan ang mga linya ng ugat sa likod ng kamay niya hanggang braso. Tumiim-bagang din siya. "Elara, do you hate me now?" tanong niya sa kawalan. Kumurba ang mapait na ngiti sa mapula niyang mga labi. "I'm sure you do. I've been sleeping with a woman who isn't you. Nandidiri ka na ba sa akin? Hah..." Sinuntok niya ang pader na sumugat sa buko ng mga daliri niya, pero hindi niya alintana iyon. "Elara..." Si Ahtisa ay nagtatrabaho sa taniman ng mga Altieri, at sa loob ng ilang buwang tinatawag na tiempo muerto o ang panahon sa pagitan ng pagtatanim at pag-aani ng palay ay nagtrabaho ang dalaga sa mansiyon ni Luther Altieri, ang ama niya, at doon niya ito unang nakita. Napabuntong-hininga siya. "Don't worry, Elara, she will never replace you in my heart. Nag-iisa ka lang sa puso ko." _____ PAGLABAS ng banyo ni Apollo ay awtomatikong sumunod ang tingin ni Ahtisa sa magandang pigura nito. Matangkad ang binata. Anim na talampakan at apat na pulgada. Maganda ang hulma ng katawan. Malapad ang dibdib, tuwid at matibay ang mga balikat, matatag ang likod, manipis ang tiyan at baywang, mahahaba ang mga binti. Ang pamilya nito ay isa sa pinakamayaman at pinakamakapangyarihang pamilya sa Santa Catalina. Aktibo ang mga ninuno nito sa pulitika, pero ang ama nito at kapatid ng ama nito ay mas tumutok sa pagnenegosyo at pagpapatibay ng kompanya ng mga Altieri. Bukod doon ay may malawak ding taniman ang pamilya nito, at malaking lupain ang sakop ng propiedad ng mga Altieri. Italyano ang abuelo ni Apollo, at sa pisikal na anyo ng binata ay hindi nga maikakailang may dugo itong banyaga. He also had a triplet brother and sister. Ang lalaki ay si Ares, at ang babae ay si Artemis. May bunsong kapatid na babae pa ang mga ito, si Athena. Sa kasalukuyan ay si Apollo ang nagpapatakbo ng kompanyang itinayo ng ama nito—ang Altieri Construction. The company was known for manufacturing the best coating materials for construction use. Nang makita niyang nakabihis na ulit ang binata at kinakabit na nito ang cufflinks sa sleeve ng suot nitong damit ay humapdi ang lalamunan niya. Aalis na naman ba agad ito? Tumuwid siya ng pagkakaupo sa kama. "A-aalis ka na ba?" mahina niyang tanong dito. Bahagya lang siyang sinulyapan ng binata. Kinuha na nito ang salamin sa mata na nakapatong sa lamesitang nasa tabi ng kama at isinuot iyon. "Hmm," tanging sagot nito. "H-hindi ka ba nagugutom o nauuhaw man lang? Ipaghanda kaya muna kita ng makakain? Alam mo, tamang-tama nagluto ako ng paborito mong pagkain," alok niya rito, para lang huwag muna itong umalis. Nag-iisa lang siya, matagal na siyang walang mga magulang, walang kapatid, o kilalang mga kamag-anak. Kaya wala siyang kasama sa bahay na binili ni Apollo para sa kanya. Sa bahay na iyon pumupunta ang binata kapag gusto siya nitong masolo. "I'm not hungry," matabang nitong sabi. "Ahm..." Tumikhim siya. "Kape? Kape na lang? Sige na, pumayag ka na," samo niya. Tinapunan siya nito ng matabang na tingin, habang inaayos nito ang kurbata sa leeg. "Fine, coffee. Just coffee." Napalunok si Ahtisa, pero pilit niyang binalewala ang hapding namuo sa lalamunan niya, sa dibdib niya. Sapul palang ay ganoon na ang binata sa kanya. Palaging malamig ang pakikitungo sa kanya, palaging limitado ang oras na gustong igugol sa piling niya. Pero kinumbinsi na niya ang sariling ganoon lang talaga si Apollo. Iyon ang 'normal' dito. At tanggap niya iyon. Dahil mahal niya si Apollo. Nag-iisa ito sa puso niya.