เห็นสีหน้าเขาปกติแถมดูไม่สะทกสะท้านต่ออากาศหนาวเลย อาจเพราะฝึกปรือร่างกายมามาก
“ขอบคุณมากค่ะ”เธอบอกเสียงอ้อมแอ้ม
อัสลันกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ประตูเหล็กเปิดออกภายในมีเพียงแสงไฟสลัว นาเดียก้าวยาวถึงห้องคุมขังมองดูภายในคิ้วขมวดเห็นผ้าห่มขนสัตว์มีอาการไหวเล็กน้อย
“คุณนิลลนา”ความจริงเธออยากเรียกนางว่าพระสนม แต่เมื่อใดเอ่ยคำพูดเช่นนั้นออกมาเป็นต้องถูกตำหนิเสียทุกที เพราะนางให้ความสนิทสนมในฐานะเพื่อนมากกว่า
คนถูกเรียกยังไม่รับรู้ เพราะอากาศอันหนาวเหน็บส่งผลให้ร่างกายต้องขดเพื่อบรรเทาอาการสั่น ริมฝีปากอันเคยเป็นสีชมพูอ่อนกลับต้องเป็นสีม่วงแทน นาเดียเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติเมื่อเจ้านายสาวไม่ตอบสนอง
“ท่านอัสลัน พระสนมไม่ขานเลยเจ้าคะ ข้าควรทำอย่างไรดี!”เธอหันมาถาม น้ำตาเริ่มคลอ
“เดี๋ยวข้าจะเปิดประตูเข้าไปก็แล้วกัน”
ประตูกรงเปิดออกร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาพร้อมข้ารับใช้ นาเดียรีบทรุดกายเปิดผ้า
