สองร่างก้าวยาวมาจนถึงเขตพระราชฐานด้านในสุด ซึ่งเป็นพื้นที่ของกษัตริย์ที่ทรงอนุญาตให้เฉพาะบางคนเข้ามาด้านใน นิลลนากวาดตามองรอบๆ ตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามของจิตรกรรมตามกำแพงและทางเดิน พืชพรรณเขียวขจีดอกไม้แข่งกันเบ่งบาน ระหว่างเดินทางมองเห็นข้ารับใช้แต่งตัวงดงามแต่ละคนโฉมสะคราญ
“ทำไมไม่ค่อยมีคนเลยล่ะนาเดีย”นิลลนาถามด้วยความอยากรู้
“เป็นพื้นที่ส่วนพระองค์ค่ะ เฉพาะคนที่ฝ่าบาททรงอนุญาตเท่านั้นถึงเข้ามาได้”
คนฟังพยักหน้าเข้าใจเท่ากับว่าเธอได้รับอนุญาตเป็นพิเศษสินะ แต่ใครต้องการกันเล่าในเมื่ออิสรภาพที่พึงได้ยิ่งลดน้อยลงไปอีก
“แบบนี้คงหนียากขึ้นไปอีก “หญิงสาวพึมพำกับตนเอง แต่ข้ารับใช้กลับได้ยิน
“อะไรนะคะ”
นิลลนาชะงัก “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
นาเดียหยุดยืนหน้าตำหนักสีขาวคล้ายโดมเนื้อที่ราวสองไร่ รั้วล้อมด้วยดอกไม้ มองไปทางขวามือเห็นตำหนักอื่นเด่นตระหง่านอยู่เช่นเดียวกัน เธอรู้ดีตำหนักอื่นคงเป็นที
