หลังจากที่ผมตัดสินใจพูดออกไปเเบบนั้นบรรยากาศในห้องก็เงียบตัวลงหนักกว่าเก่าอีก เเต่ผมยังปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวตอนนี้ไม่ได้หรอก ถือซะว่ากลับไทยมาครั้งนี้เพื่อมาดูเเลเขาก็เเล้วกัน เราจะได้หายกันสักทีที่เมื่อก่อนเขาคอยช่วยเหลือผมมาตลอด
เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรที่ติดค้างกันอีก เเละผมจะได้ทำอะไรไม่ต้องเกรงใจเขาอีกต่อไป..
"พี่ครามอยากกินอะไรหรือเปล่า"ผมถาม
"ไม่เป็นไร..."
"เเต่วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"ผมยังถามต่อ
"ช่างเถอะ"
เขาตอบกลับผมเสียงค่อยๆ เเล้วนอนตะเเคงข้างหันหลังให้ผมเหมือนว่ากำลังงอนผมอย่างไงอย่างงั้น เเต่ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจอาการงอนของเขาหรอกผมสนเเค่ว่าเขาจะงอนเเล้วมาประชดโดยการอดข้าวไม่ได้ โตเเล้วนะไม่ใช่เด็กๆ อีกอย่างร่างกายของเขายังไม่ค่อยแข็งแรง
"อาหารมาเเล้วนะคะ เดี๋ยวช่วยปรับเตียงด้วยนะคะ"
"เดี๋ยวผมช่วยครับ"
ผมเดินเข้าไปช่วยคุณพยาบาลปรับเตียงพี่ครามให้องศาพอดีกับรถเข็นอา
