วันต่อมา
โรงพยาบาล H
ผมนั่งมองใบหน้าขาวซีดของพี่คราม ริมฝีปากเเตกเเห้งจนเห็นได้ชัด ลมหายใจของคนตรงหน้าผ่อนปรนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเข้าสู่ห้วงนิทราไปซะเเล้ว
ผมไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อนเลย ปกติเขาไม่ปล่อยให้ตัวเองทรมานขนาดนี้ไม่ใช่หรอ
ทำไมถึงได้เป็นหนักแบบนี้
คุณหมอบอกว่าพี่ครามดื่มหนักติดต่อกันหลายวันเเล้วก็ยังพักผ่อนไม่เพียงพออีกต่างหาก ผมไม่รู้ว่าเขาโหมงานหนักอะไรจนละเลยร่างกายของตัวเองแบบนี้ เขาน่ะอาจจะไหวเเต่ร่างกายของเขามันไม่ไหวน่ะสิ
ถ้าเกิดผมมาไม่ทันเขาจะเป็นยังไง
"หลับนานไปเเล้วนะครับ”
ผมพูดกับเขาเบาๆ ไม่ได้หวังให้เขาได้ยินหรอก เเต่พี่ครามหลับมาตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว วันนี้ยังไม่ยอมตื่นมาเลย เชาไม่รู้สึกหิวเลยหรอทำไมถึงเอาแต่นอนนิ่งๆ แบบนั้น ผมใจไม่ค่อยดีเลย
"พี่ครามยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะว่าสบายดีหรือเปล่า"
"....."
"คงไม่สบายใช่ไหมฮะ.."
"....."
"พ
