บทที่ 2 มีคนแนะนำให้
1054 Words
หนึ่งเดือนต่อมา...
ทุกคนจัดการอาการอกหักกันยังไง ฉันไม่รู้นะว่าผู้หญิงทุกคนทำตัวยังไงหลังจากถูกบอกเลิก แต่ฉันคุ้นชินกับการถูกทิ้งมาตลอด ฉันจึงชอบที่จะจัดการความคิดของตัวเองเป็นอันดับแรก บล็อกเบอร์ บล็อกไอจี บล็อกเฟซบุ๊ก บล็อกทวิต บล็อกทุก ๆ อย่างที่จะทำให้ฉันได้เห็นแฟนเก่าของตัวเอง
...ฉันเลือกที่จะร้องไห้ ร้องไห้หนัก ๆ กับตัวเอง จากนั้นก็ระบายทุก ๆ อย่างออกมาให้กับคนรับใช้ที่บ้าน ให้กับนัตตี้ที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน แล้วก็...แวะไปหาแม่นมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า วนเวียนอยู่อย่างนี้ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
...ฉันถูกรับเลี้ยงจากผู้ใจบุญ ท่านเป็นนักการเมือง แล้วรู้ใช่ไหมว่านักการเมืองนั้นมักทำอะไร การรับเลี้ยงเด็กก็ไม่ต่างจากการสร้างผลงาน ฉันจึงไม่ต่างจากผลงานที่ท่านอุ้มชูต่อหน้าสาธารณชนว่าเป็นผู้ใจบุญรับเลี้ยงเด็กกำพร้า มันดี...คุณพ่อเลี้ยงดูฉันอย่างดี ผ่านทรัพย์สินเงินทองน่ะ ฉันไม่เคยรู้ซึ้งถึงคำว่าพ่อจากท่าน อาจจะเป็นเพราะท่านไม่เคยดูแลฉันอย่างที่หลาย ๆ คนคิด
นัตตี้บอกว่าเป็นเพราะฉันถูกเลี้ยงแบบปล่อย ๆ หรือเรียกว่าถูกสปอยล์ตั้งแต่เด็ก ฉันจึงมีนิสัยเสีย ฉันรู้ ฉันโดนคนด่าตลอดเลยว่าฉันเป็นคนนิสัยเสีย ขี้โวยวาย ปากจัด และก็หงุดหงิดง่าย หลายคนไม่ชอบฉัน ไม่สิ...ทุกคนเกลียดฉัน แล้วยังไงต่อเหรอ ฉันมีความคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องให้ใครมารักหรือมาชอบ ฉันรักตัวของฉันเอง
“อึก” แม้จะรู้สึกโดดเดี่ยวก็ตาม
ครืดด ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะคว้ามากดรับ ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวอย่างยัยนัตตี้
“วะว่าไง”
[ทำไร อย่าบอกนะว่าแกร้องไห้]
“_”
[ทำไมแกถึงยังร้องไห้ให้ผู้ชายเลว ๆ วะ]
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ร้องไห้ให้เขาแล้ว แค่รู้สึกเหงา ๆ น่ะ” ฉันยังปรับตัวไม่ได้ เมื่อก่อนยังมีแฟนคอยพูดคุยกันแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันว่างเปล่า ฉันไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์ควินตัน ก็อย่างที่บอกว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องตามง้อผู้ชาย
[อ้อ...งั้นดีเลย มาสตาร์บัคด่วน มีคนแนะนำให้รู้จัก]
“อะไรของแก แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องจับคู่กับใคร” ว่าอย่างหยิ่ง ๆ แน่นอนว่าฉันมันคนเลิศ แล้วเรื่องอะไรจะให้เพื่อนแนะนำใครให้รู้จัก
[ไม่ได้ย่ะ แกก็รู้ว่าเราต้องทำชมรมจัดหาคู่ต่อ ถ้าแกจะยังเป็นประธานแกก็ต้องมีแฟนก่อนวาเลนไทน์ให้ได้]
“ก็ไม่เห็นจะยากก็จ้างคนเอาดิ” ว่าอย่างตรงไปตรงมา บอกฉันมาว่าอะไรที่เงินซื้อไม่ได้ ฉันว่าผู้ชายก็ซื้อได้นะ
[เอาเถอะ แกมาก่อน...] ฉันกลอกตามองบน สุดท้ายก็ต้องไปหาเพื่อนอยู่ดี ยิ่งไม่มีคนคบอยู่ด้วย...หมายถึงฉันนะ
เวลาต่อมา...
พอมาถึงก็เห็นยัยนัตตี้นั่งดูดชาเขียวอยู่ ร้านกาแฟไม่ไกลจากหมู่บ้านของนัตตี้ ซึ่งเป็นหมู่บ้านย่านคนรวย
“ไหน” ฉันวางกระเป๋า Prada ลงก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนตัวดี ซึ่งอีกฝ่ายกำลังไล่สายตามองการแต่งตัวของฉัน
“แต่งตัวอะไรของแก มาคาเฟ่นะไม่ใช่มาผับ”
“ก็เดรสธรรมดา” ฉันยักไหล่ขึ้น บนตัวของฉันเป็นเดรสสีดำขับกับผิวขาว ๆ ของฉันทำให้ดูดีขึ้นมาก และฉันเชื่ออย่างนั้นเพราะกำลังมีคนมองมาที่ฉันค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
“ยังไม่มาอ่ะ แกจำแทนไทได้ป่ะ”
“แทนไท?”
“ก็เพื่อนบ้านฉันไง” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ไม่เข้าใจ และก็ไม่เข้าใจว่ายัยนี่ต้องการอะไร
“คือน้องเรียนทันตะฯปีสาม” ยิ่งพูดก็ยิ่งจำไม่ได้ แล้วฉันต้องจำได้เหรอ
“แล้วฉันคิดว่าเหมาะกับแกมาก ๆ น้องโคตรหล่ออ่ะเอาจริง” ฉันกลอกตามองบน ฉันไม่ได้ชอบคนหน้าตาดีสักหน่อย
“ทำไมแกแนะนำให้ฉันล่ะ สงสารฉันหรือไง” พอพูดแบบนี้ก็เจ็บจี๊ด ไม่ใช่เพราะกำลังคิดถึงแฟนเก่าอะไร แต่ฉันมักเป็นแบบนี้ คือโดดเดี่ยวมาก ยัยนัตตี้ก็คงสงสารฉันล่ะมั้ง
“ก็ฉันไม่อยากให้แกอยู่คนเดียว ฉันอยู่กับแกไม่ได้ตลอดเพราะฉันเองก็มีแฟน”
“เฮ้อ ฉันก็ไม่ได้อยากมีแฟนสักหน่อย” ฉันไม่ได้อยากเรียกร้องให้ใครมารัก แต่ก็ยอมรับว่าช่วงนี้ฉันเหงามาก มากจนกลัวว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้า
“เอาน่า ลองดูก่อนก็ได้ นั่นไงมาละ” ฉันหันหน้าไปมองประตูร้านกาแฟที่นั่งอยู่ ก่อนจะเห็นผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านแห่งนี้
...เขามองไม่เห็นฉันด้วยความที่ที่นั่งของฉันอยู่มุมอับสายตา ผู้ชายที่ฉันมองเห็นนั้น...เขากำลังเดินไปสั่งเครื่องดื่ม
“หล่อใช่ไหมล่ะ” ปฏิเสธไม่ลงเลยทีเดียว ผู้ชายคนนี้ตัดผมรองทรงต่ำอันเดอร์คัตมีสีดำสนิท เขาไม่ได้เสยผมขึ้นทำให้มีผมหน้าม้าลงมาปรกที่หน้าผาก ไหล่ผึ่งผายของเขาอยู่ในเสื้อยืดสีดำสนิท กางเกงสแล็กส์ขายาวสีครีมรองเท้าผ้าใบสีขาวเหยียบส้น ในมือของเขาถือไอแพอยู่เครื่องหนึ่ง และเขาก็ใส่หูฟังบลูทูธ
“อึก...เขาชื่ออะไรนะ”
“แทนไท...” ระหว่างที่กำลังพยักหน้ารับ และเขาคนนั้นสั่งเครื่องดื่มเสร็จพอดี ดวงตาคมสีนิลดั่งพญามัจจุราช มันคมมากแทบบาดใจของฉัน
เราสบตากัน
เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจถูกกระชากอย่างแรง ก่อนที่มันจะเต้นไม่ส่ำเพียงแค่ได้สบตากับเขา ทว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับนิ่งเรียบไม่มีท่าทีสนใจใด ๆ ทั้ง ๆ ที่คนทั้งร้านสนใจฉัน แบบนี้มัน...ไม่เลิศเลย
- Writer
