บทที่ 10 ชอบ?
937 Words
ตื๊ด~ ตื๊ดด~
ฉันรัวกดออดหน้าห้องของแทนไท ก่อนที่บานประตูจะถูกกระชากเปิดออกจากคนข้างใน พอเห็นหน้าเขาแล้วก็รับรู้ได้ว่าเขาโมโหมาก
“อย่าเพิ่งด่า ฉันขอยืมฮู้ดหน่อยได้ไหม เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ ๆ พอดีว่าฉันมีเรียนเช้าและฉันก็ไม่มีเสื้อใน” รีบพูดด้วยความร้อนใจ ก่อนที่แทนไทจะเลื่อนสายตามาที่หน้าอกของฉันตามคำที่ฉันพูด ทำเอาฉันยกมือขึ้นปิดแทบไม่ทัน ทว่า
“ทำไมฉันต้องเอาให้เธอ”
“ก็...ขอร้องเถอะนะ ๆ ฉันต้องไปเรียนจริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากไปสภาพนี้ด้วย นายดูนี่สิ” ไม่ว่าเปล่าแอ่นอกขึ้นให้เขาดูด้วย ซึ่งแทนไทก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี
“เธอมัน...” ใบหน้าของเขาบอกได้เลยว่ากำลังรำคาญและทึ่งในความเป็นฉันเอามาก ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับ
พรึ่บ!
ฮู้ดตัวใหญ่ เขาโยนใส่หน้าฉัน ก่อนจะเดินออกจากห้องราวกับจะไปเรียน ฉันที่เป็นคนหน้าด้านรีบวิ่งตามไปในทันที
“ไปด้วยสิ”
“ไหนว่ารีบ” ตอบด้วยแฮะ ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะรีบเดินตามเขาพลางสวมฮู้ดไปด้วย
“ฉันยอมโดดเรียนคาบหนึ่งเพื่อไปกับนายเลย”
กึก!
“เพื่ออะไร” อยู่ ๆ แทนไทก็ชะงักฝ่าเท้าหยุดเดิน ก่อนจะหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงมาก
“กะก็ฉัน...ฉันชอบนายไง” ฉันตอบตามตรง ระหว่างนี้หัวใจก็เต้นตึกตัก รอฟังคำตอบจากเขา แต่เขากลับไม่ตอบแถมยังมีสีหน้าโมโหมากกว่าเดิมอีกด้วย
โกรธอะไรของเขา
“รอด้วยสิ!” แทนไทเดินออกไปทำให้ฉันรีบสาวเท้าวิ่งตามด้วยความรวดเร็ว ยื่นมือไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ ก่อนจะขึ้นไปนั่งรถกับเขาหน้าตาเฉย
ถ้ามีโล่คนหน้าด้านฉันคงได้ไปแล้ว
“ลงไปสิวะ เธอจะขึ้นมาด้วยทำไม”
“หือ ขึ้นมาแล้ว ไปสิ ๆ นายไม่มีเรียนเหรอ” ว่าหน้าตาเฉย ก่อนที่คนตัวโตจะถอนหายใจพรืดใหญ่ ฉันที่รู้สึกเสียใจก็เลยเงียบไปทันที
...บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด แทนไทมีสีหน้าบอกบุญไม่รับเลยจริง ๆ ฉันก็เลยได้แต่เงียบ กระทั่ง
“โอ๊ะ! รู้ด้วยว่าฉันเรียนที่นี่” รถออดี้ของเขามาจอดหน้าคณะของฉัน อุตส่าห์ดีใจนึกว่าเขารู้ว่าฉันเรียนนิเทศฯแต่ก็ลืมไปว่ายัยนัตตี้เพื่อนของฉันก็เรียนนิเทศฯด้วย เขาก็คงรู้แหละมั้ง
“ลงไปสิ”
“รู้แล้วน่า ขยันไล่จริง ๆ เลย” ฉันเปิดประตูลงจากรถ ก่อนที่เขาจะรีบขับรถออกไปทันที ส่วนฉันก็ยกมือโบกให้เขาหย็อย ๆ
“เฮ้อ...” ทำอะไรไปเนี่ย ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียน โชคยังดีที่ยังพอเหลือเวลาอยู่บ้าง
“มาสักที” ยัยนัตตี้ทักฉันคนแรก
“ดูสภาพฉันสิ ว่าแต่ทันไหม” นัตตี้ไล่สายตามองการแต่งตัวของฉันและหน้าสดของฉันด้วยความแปลกใจ
“ทันสิ อาจารย์ยังไม่เช็กหรอก ว่าแต่ทำไมแกถึงอยู่ในสภาพนี้”
“เรียนก่อน เล่าแล้วยาว” นัตตี้พยักหน้ารับก่อนจะหันไปจดเลคเชอร์ตามอาจารย์ ส่วนฉันก็ฟุบหน้าลงไปนอนบนโต๊ะ เรื่องเรียนก็ค่อยขอเลกเชอร์จากนัตตี้ก็ได้
เวลาต่อมา...
“แกจะบอกว่าพ่อบุญธรรมแกมีเมียแล้วก็มีลูกด้วยงั้นเหรอ”
“ลูกติดน่ะ” ฉันพ่นลมหายใจออกมาหลังจากที่เล่าเรื่องที่ฉันกังวลให้กับเพื่อนเพียงคนเดียวฟัง ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นพร้อมกันด้วยก็ไม่รู้ อยู่ ๆ ฉันก็โดนแฟนที่คบมานานทิ้ง แถมคุณพ่อก็จะไปมีครอบครัวจริง ๆ อีกด้วย
ฉันไม่เหลือใครเลย
“โธ่ ไม่ร้องนะเว้ย แกยังมีฉัน” ฉันเงยหน้าขึ้นมองนัตตี้ เกือบจะซึ้งแล้วเชียวถ้าครามไม่โผล่หัวมาก่อน
“มีงั้นเหรอ...ติดแฟนอย่างกับอะไรปากบอกว่าอยู่เคียงข้าง” ฉันว่าพลางทำหน้ามุ่ย เมื่อคืนยังบอกอยู่เลยว่าอยู่กับแฟน
“คุยอะไรกัน มาช่วยทำโปสเตอร์ก่อน” เสียงของครามดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองก็เห็นว่าครามกำลังตัดต่อรูปอยู่
“ลืมบอกไป ควินตันตกลงมาช่วยแล้วนะ ใส่ชื่อหมอนั่นลงไปเลยก็ได้ แฟนคลับคงตามมากันเยอะเลยล่ะ” ฉันบอกคราม ซึ่งหมอนี่ก็ตาโตทันที คงเห็นแสงสว่างในการทำชมรมแล้วล่ะมั้ง ทว่า
“จริงดิ ดีเลย ว่าแต่...แกยังไม่มีแฟนแล้วใครมันจะอยากเข้าชมรมเราวะ”
“เอ้อ นั่นดิ” ฉันกลอกตามองบน แทนไทไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย ไม่รู้ว่าโกรธเกลียดฉันมาตั้งแต่ชาติปางไหน ทว่าขณะนั้นเองที่ฉันคิดอะไรบางอย่างออก
“งั้นฉันจะลงเล่นด้วย”
“ห๊า มะหมายความว่าไง” ฉันยิ้มกริ่มออกมาเมื่อนึกอะไรดี ๆ ออก ไหน ๆ ก็จะชวนแทนไทมาแล้วฉันก็ลงเล่นด้วยเลย ได้ทั้งแฟน ได้ทั้งโปรเจกต์ ได้ทั้งคอนเทนต์ลงยูทูบ ปังเว่อร์
- Writer
