“ไปยังไงมายังไงกันเนี่ย เจ้าของโรงพยาบาลถึงได้กลับเข้ามาบ้านพร้อมกันเลย รับเปาะเปี๊ยะสดกินรองท้องก่อนดีไหม”
“ไม่ต้องกินรองท้องหรอกน่า แล้วนี่ยัยตัวแสบหายไปไหน ผมไม่เจอหน้าลูกเลยสองวันแล้ว” นายแพทย์ภวินท์ถามแล้วก็มองไปรอบ ๆ บ้าน สอดส่ายสายตาหาลูกสาว
ฐิตตาเข้าไปลูบแขนเขาแล้วก็ตอบไปว่า “ลูกไม่อยู่ค่ะ พักใหญ่ ๆ เลย”
อันดารับน้ำจากคนในบ้านมาจิบแล้วก็ค่อยเอ่ยถามบ้าง
“รอบนี้ไปไหนอีกล่ะครับ”
“เห็นบอกว่าจะไปหาแรงบันดาลใจ”
“ที่ไหนหรือคุณ”
“ญี่ปุ่นค่ะ”
ได้ยินว่าบุตรสาวไปไกลขนาดนั้น คนเป็นพ่อก็ทำท่าร้องบอกออกไปด้วยว่า “แล้วทำไมไม่ชวนกันเลย ผมอยากไปพอดีเนี่ย”
“อย่ามาเนียนค่ะ คุณจะตามลูกไปใช่ไหม หยุดเลย ลูกโตแล้ว ปล่อยแกไปบ้างเถอะ”
“ไม่ ผมอยากไปเที่ยวจริง ๆ นี่ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้วนะ ดาไปกับพ่อไหม”
อันดาส่ายหัวร้องว่าโน นายแพทย์ภวินท์เลยหันไปอ้อนภรรยาแทน “ลูกไม่อยากไป งั้นเราไปกันสองคนก
