เมื่อเสร็จจากการเยี่ยมเยียนลุงสุดที่รักแล้ว อันนากลับมาเก็บข้าวของต่อ แล้วก็ตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ว่าบอกแม่ไว้ว่าจะไปวันมะรืนนี้นี่ เลยรี ๆ รอ ๆ เก็บของเท่าที่จำเป็นลงในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ไม่ลืมเอาเอกสารหนังสือเดินทางติดกระเป๋าไปด้วย
“ลูกสาว”
เสียงแม่ดังมาก่อนตัวอีกแล้ว ขนคอของเธอลุกเกรียวอย่างคนมีความผิดติดตัว ขานรับเสียงหวานหยดกลับไป “จ๋าแม่”
“จะไปแล้วหรือ”
“ยังจ้า เก็บของเตรียมไว้เฉย ๆ” บอกแม่ไปแล้วก็ทำท่าง่วนอยู่กับข้าวของ สำรวจของที่จะเอาไปด้วย เพื่อหลบสายตาสำรวจของแม่ ที่คิดไปเองทั้งนั้น
ฐิตตายืนกอดอกมองบุตรสาวแล้วก็เอ่ยถามไปถึงนิรันดร์
“ลุงเป็นไงมั่งลูก”
“ดีมาก ๆ เลยแม่ ลุกเดินไปมา ไม่เหมือนคนโดนผ่าหลังมาเลย หนูก็นึกว่าต้องนอนกิน อึ นอนฉี่บนเตียงซะอีก”
นึกขำคำของลูกสาว “ใครจะกินอึ เรานี่”
ฐิตตามองคนที่ยังง่วนกับกระเป๋าเดินทาง ชวนคุยไปว่า “ก็หมออาร์ธไงมือผ่า แล้วได้เจอหม
