อันนาค่อยโล่งใจเมื่อได้คำตอบจากหมอมาแล้ว และใบสนก็พากลับเข้าห้องพักหลังจากจัดมื้อใหญ่ปลอบขวัญเธอไปเมื่อครู่นี้
“ฉันบอกแล้วก็ไม่เชื่อ”
“ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ แต่คนมันตกใจไง เข้าใจไหมสน”
อันนาบอกอย่างงอน ๆ หน้าเบะ ตาออกร้อนผ่าว ๆ คล้ายกับอยากจะร้องไห้ เมื่อก่อนเธอไม่ได้มีนิสัยแบบนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ห่างไกลจากหญิงสาวเจ้าน้ำตาราวกับอยู่กันคนละขั้ว
แต่เดี๋ยวนี้เป็นอย่างไรก็ไม่รู้ เอะอะใจสั่น เอะอะจะร้องไห้ เป็นแบบนี้กับแทบทุกเรื่องที่เข้ามาก่อกวนหัวใจ หรือทำให้อารมณ์ไม่มั่นคง
ใบสนหน้าเหยเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ รีบชวนเปลี่ยนเรื่องคุย ถามไปว่า
“แล้วหมอว่าไงมั่งนะ”
“เป็นเลือดจากการที่ ‘ลูก’ ” อันนารู้สึกสะเทือนสะท้อนขึ้นในหัวใจดวงน้อย ๆ เมื่อเอ่ยคำว่าลูกออกมา ชะงักแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก
ใบสนที่รออยู่เห็นก็ทำหน้าเหวอ เร่งให้พูดต่อให้จบ
“ลูกอะไร เป็นยังไงล่ะ ก็เล่าต่อดิ”
“ลูก
