หลายวันต่อมา...
“ ไอ้โยถึงคิวมึงแล้ว....” คีรินเดินมาตบไหล่ผมให้ลุกไปถ่ายงาน...แต่ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะถ่ายอะไรเลย เพราะตั้งแต่ที่ผมบินมาถึงเกาหลี รัณก็ขาดการติดต่อกับผมไปเลย...จริงๆ สองวันแรกเธอยังติดต่อผมอยู่ แต่พอเริ่มเข้าวันที่สามเธอกับหายไปเลย
“ ยังติดต่อรัณไม่ได้หรอ...”
“ ยังว่ะ...”ผมตอบมาแทนที่พึ่งเดินออกจากหน้าเซต...
“ ไปถ่ายก่อนไป เดี๋ยวกูโทรตามให้อีกที...” ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรีบไปถ่ายงานที่เป็นซีนตัวเอง ซึ่งเป็นซีนสุดท้ายของงานอาทิตย์แรก หลังจากนั้นพวกผมจะได้พักประมาณสามวัน แล้วถึงลุยงานต่อพอถ่ายซีนตัวเองเสร็จผมก็รีบเดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งติดต่อรัณให้ผม...
“ รัณรับยัง ?”
“ ยังว่ะมึง เขาอาจจะหลับ..”
“ หลับสองวันติดเลยงั้นหรอ..” ผมพึมพำกับตัวเอง ในใจก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องไรกับเธอหรือเปล่า...ยิ่งคิดแบบนี้ใจผมก็ยิ่งอยู่ไม่เป็นสุขผมรีบโทรหาริชาน้องสาวรัณแต่ปลาย
