ศรัณย์พินิจมองดวงหน้าของนักศึกษาสาวไม่วางตา กวิตายังคงยิ้มให้ ตัวเธอเล็กอาจจะต่ำกว่าบ่าของเขาเห็นจะได้ เธอพยายามแหงนใบหน้าขึ้นสบตากับเขาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหลบไปไหน เลยเป็นเขาที่เบือนหน้าหลบไป พร้อมกับทิ้งกายลงบนโชฟา
และแน่นอนว่า เธอต้องนั่งตาม เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนั้น เขาก็เลยเลือกที่จะนั่ง เพราะกลัวว่าเธอจะเมื่อย ที่ต้องแหงนหน้ามองเขา มันเป็นแบบนั้นรึเปล่า
"ช่วยด้วยวิธีนี้ พอที่จะทำให้พี่หนึ่งหายเหนื่อยได้ไหมคะ ไหนดูซิ หน้ายังแดงอยู่ไหม"
ยัยขี้ยั่วขยับกายเข้ามาใกล้ ก็คงหมายจะดูแบบที่เธอบอกไว้ แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดเลยรึไง ว่ามันเป็นการใกล้ชิดเกินไป เกือบจะคร่อมอยู่บนตักเขาซะให้ได้ เขาเลยต้องหันไปหา เพราะกลัวยัยขี้ยั่วจะพลาดท่า ล้มลงมาบนตัวเขา แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้น เธอจะทำให้เขารู้สึกเมื่อยตัวมากกว่าเก่า
"ใกล้ไป นั่งตักเลยไหม?"
แน่นอนว่าถ้าคนปกติ จะต้องรู้ดี ว่าที่เขาพูดมันเป็น
