บทที่ 5
1998 Words
เวลาหกโมงเย็น ดาร์เรนและซาแมนธาเพิ่งออกจากสถานีตำรวจจราจร
ใบหน้าของซาแมนธาแดงก่ำด้วยความเขินอาย
เธอพยายามที่จะรับผิดชอบทั้งหมดเมื่ออยู่ในสถานีตำรวจโดยหวังว่าจะได้รับน้ำใจจากตำรวจ
เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องดาร์เรนที่แย่งพวงมาลัย เธอต้องการรับผิดชอบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นค่าปรับหรือโทษจำคุก เธอเต็มใจที่จะยอมรับพวกเขาทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ตำรวจจราจรมองเธออย่างแปลกใจ เขาบอกเธอว่าพวกเขาไร้เดียงสาอย่างสมบูรณ์
อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากการเจาะกะทันหันของรถดั๊มพ์ ซึ่งยางหน้าเสื่อมสภาพตามกาลเวลา
ตำรวจจราจรแสดงวิดีโอเทปจากกล้องส่องถนนให้พวกเขาดู และยกย่องดาร์เรนสำหรับการตัดสินใจที่รวดเร็วเช่นนี้
พวกเขาจะถูกบดขยี้ให้ตายในที่เกิดเหตุถ้าไม่ใช่เพราะความคิดที่รวดเร็วของเขา
ซาแมนธาตกตะลึง
เธอไม่เพียงแต่ตำหนิเขาอย่างผิดๆ เท่านั้น แต่เธอยังเป็นหนี้บุญคุณเขาด้วย
ถ้าไม่มีเขา เธอคงตายไปแล้ว
เธอขึ้นรถ BMW และต้องการขอโทษ แต่อัตตาของเธอหยุดเธอจากการกล่าวคำขอโทษ
ในที่สุด เธอพูดว่า "โชคดีที่คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุครั้งนี้ ไม่เช่นนั้น คุณจะถูกขังในคุก"
ดาร์เรนคุ้นเคยกับคำพูดที่ดื้อรั้นของตระกูล Tang
“รับทราบค่ะ ครั้งหน้าจะระวังค่ะ”
เธอกล่าวโทษเขาในตอนนี้ ซึ่งทำให้หัวใจของเขาอ่อนลง ไม่ว่าเธอจะดูถูกเขามากแค่ไหน เธอก็ยังปกป้องเขา
จากนั้นเขาก็ลูบกล่องดำในมือเบา ๆ
นี่คือกล่องที่ตกลงมาจากออดี้ หมายเลขรหัสคือ “9981” แคโรไลน์ ซองโทรเป็นพิเศษและขอให้ตำรวจจราจรมอบกล่องให้เขา
เธอยังบอกให้เขาเก็บไว้เป็นของขวัญ
ดาเรนไม่ได้กังวลเรื่องนี้มากนัก ขณะที่เขาช่วยชีวิต Cici เป็นเรื่องปกติถ้าผู้คนจะให้ของขวัญเขา
มีร่องรอยของความกังวลในดวงตาของเขาเมื่อเขาคิดถึง Cici แสงสีขาวแทบจะไม่สามารถซ่อมแซมจิตวิญญาณของเธอได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่เพียงพอที่จะรักษาเธอให้หายขาด
เขาต้องการไปเยี่ยมสาวน้อยในวันพรุ่งนี้
ซาแมนธาได้ยินเขาและพูดว่า "ในที่สุดคุณก็โตแล้ว" ซาแมนธาหมุนพวงมาลัยและเริ่มขับรถ
ดาร์เรนเปลี่ยนสายตาจากระยะไกลไปที่ซาแมนธา เขาเห็นว่าเธออารมณ์ดีและพูดว่า
“เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระสักหน่อย ซาแมนธา คุณถูกห้อมล้อมด้วยวิญญาณร้ายจริงๆ พวกมันจะพาคุณไปสู่หายนะถ้าคุณไม่กำจัดพวกมัน อุบัติเหตุตอนนี้เป็นข้อพิสูจน์แล้ว...”
เขาเตือนเธอว่า "คุณควรโยนเครื่องรางออกไป"
"หุบปาก!"
ทันใดนั้นเธอก็โกรธและพูดว่า "คุณหยุดพูดเรื่องไร้สาระได้ไหม"
“แม่ซื้อเครื่องรางนี้มาให้ตอนที่ฉันไปเที่ยว คุณพยายามจะบอกว่าแม่พยายามทำร้ายลูกสาวของเธอเองเหรอ?”
เขาโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า “ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น บางทีแม่อาจจะถูกคนอื่นตั้งให้...”
“มาเถอะ เราไปเที่ยวกัน ไม่มีใครรู้จักกัน ไม่มีใครมาตั้งเราหรอก”
เธอต้องการให้เขาเลิกพูดถึงพระเครื่องและพูดอย่างโกรธเคืองว่า "มันเป็นแค่อุบัติเหตุทางรถยนต์ และภัยพิบัติที่คุณพูดถึงนั้นเป็นเรื่องโกหก"
“หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ไม่งั้นฉันจะเตะคุณออกจากรถ”
เธอคิดว่าดาร์เรนแค่พยายามเรียกร้องความสนใจจากเธอ
ดาร์เรนทำอะไรไม่ถูก แต่เขาก็เงียบเพื่อไม่ให้รบกวนซาแมนธา ระหว่างนั้น เขาพยายามคิดว่าจะช่วยซาแมนธาในการแก้ไขปัญหาได้อย่างไร
Talisman ยังคงดูดซับโชคและความมีชีวิตชีวาของ Samantha เธออาจจะต้องเผชิญกับภัยคุกคามความตายอีกสิบถึงสิบห้าวันต่อมา
เขาจำเป็นต้องแก้ไขปัญหานี้โดยเร็วที่สุด
“กรี๊ด...”
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถบีเอ็มดับเบิลยูสีแดงมาจอดที่ทางเข้าโรงแรมฟีนิกซ์
"เรามาที่นี่ทำไม"
ดาร์เรนตกตะลึงเล็กน้อยแล้วตบหัวของเขา เป็นวันเกิดปีที่ 50 ของพ่อตาของเขา
ครอบครัว Tang ได้จองห้องพักที่โรงแรม Phoenix เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของบิดาของพวกเขา
“ฉันลืมไปว่าวันนี้วันเกิดพ่อ ฉันอยากเตรียมของขวัญให้พ่อ...”
เขาไม่ต้องการไปงานเลี้ยงวันเกิดพ่อตาโดยไม่ได้นำของขวัญมาให้ เพราะมันเป็นวันพิเศษของพ่อตาของเขา แม้ว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายในครอบครัวถังในปีที่แล้ว
“ไม่เป็นไร ฉันมีของขวัญอยู่แล้ว”
“พี่สาวของฉันและคนอื่นๆ ก็ไปร่วมงานวันเกิดพ่อฉันเหมือนกัน ไม่ควรพูดอะไรและทำตัวโง่ๆ ของตัวเองทีหลัง”
เธอเปิดหีบ หยิบกล่องของขวัญจากนั้นเดินเข้าไปในโรงแรมโดยไม่หันกลับมามอง
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จ้องไปที่กล่องดำที่แคโรไลน์มอบให้เขา
แม้ว่าเขายังไม่ได้เปิดมัน แต่เขาคิดว่ามันคงจะเป็นของขวัญที่ดีสำหรับพ่อตาของเขา เนื่องจากแคโรไลน์มอบมันให้กับเขาเพื่อช่วยชีวิตลูกสาวของเธอ
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ตามเธอเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง เขาตระหนักว่าครอบครัว Tang ได้เชิญญาติหลายคนมาที่งานเลี้ยงคืนนี้
มีประมาณสามสิบคนในห้องโถง และมีโต๊ะกลมขนาดใหญ่สามโต๊ะตั้งอยู่ตรงกลาง มันเป็นฉากที่มีชีวิตชีวา
Stephanie Tang พี่สาวคนโตของ Samantha และสามีของเธอ Benedict Han ก็มาร่วมงานปาร์ตี้ด้วย
อย่างไรก็ตาม Donald Tang พ่อตาของเขาและ Rachel Ling แม่บุญธรรมของเขายังไม่มาถึง พี่สะใภ้อีกคนไปเรียนต่างประเทศแล้วไม่กลับมา
"ซาแมนธา ในที่สุดเจ้าก็อยู่ที่นี่"
“วันนี้วันเกิด 50 ปีของพ่อ ทำไมมาช้าจัง”
“ถึงคุณจะเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อกับแม่ แต่เธอควรจะใส่ใจมากกว่านี้ไหม”
สเตฟานีและคนอื่นๆ ยิ้มและต้อนรับซาแมนธาเมื่อพวกเขาพบกัน
พวกเขาไม่ได้มองดูดาเรนด้วยซ้ำ
ดาร์เรนก็ไม่สนใจเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เบเนดิกต์ พี่เขยคนโตของเขากำลังพยายามทำสิ่งที่ยากสำหรับเขา เขาพูดว่า,
“ดาร์เรน วันนี้วันเกิด 50 ปีของคุณพ่อ คุณเตรียมของขวัญอะไรให้เขาบ้าง”
“อย่าบอกนะว่าคุณจะแบ่งของขวัญให้ซาแมนธา”
“คุณกำลังกิน อยู่ และมีชีวิตที่ดีในถังฟรี คุณควรใช้เงินซื้อของขวัญให้พ่อในวันพิเศษนี้หรือไม่”
“คุณไม่ได้มาที่นี่มือเปล่าใช่ไหม”
เขามองเขาด้วยรอยยิ้มจอมปลอม และมีความแค้นอยู่ในดวงตาของเขา
แม้ว่าพี่สะใภ้ของเขาก็ดูน่าทึ่ง แต่เธอก็ไม่คู่ควรกับซาแมนธา
ดังนั้น ดาร์เรนจึงเป็นเหมือนหนามที่อยู่ข้างกายตั้งแต่เขาแต่งงานกับซาแมนธาซึ่งสวยกว่าสเตฟานี
เขาตอบอย่างใจเย็นว่า "ฉันเอาของขวัญมาให้"
ซาแมนธาตกตะลึง
เธอไม่รู้ถึงกล่องที่ตำรวจจราจรมอบให้เขา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอเอาของขวัญมาให้เหรอ?”
เบเนดิกต์หัวเราะออกมาและพูดว่า "ให้ฉันดูสิ่งที่คุณซื้อมา"
เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้ากล่องดำจากดาร์เรนก่อนที่ซาแมนธาจะทันได้ตอบโต้
เขาเปิดกล่อง
ทุกคนต่างให้ความสนใจกับผลโสมแดงลูกใหญ่ มันดูไม่สวยและดูเหมือนหัวมังกร
"แล้วนี่คือสิ่งที่คุณได้ ผลโสม"
"บรรจุภัณฑ์ขาดๆ หายๆ และผลไม้ก็น่าเกลียดมาก นี่มันต้องเป็นของราคาถูกแน่ๆ"
“ใช่ ดูเหมือนว่าจะเป็นสีแดงผิดปกติ มันเป็นสารเคมีอย่างแน่นอน ผู้คนจะได้รับอันตรายหากพวกเขากินสิ่งนี้”
“ช่างเป็นคนไร้ค่าเสียนี่กระไร นี่มันวันเกิด 50 ปีของพ่อแล้ว และเธอเตรียมแค่ผลโสมราคาถูกให้เป็นของขวัญ”
“อย่างน้อยที่สุด คุณควรทำให้มันดูเรียบร้อยมากขึ้น มันดูไม่สวยและน่าขยะแขยง มันแค่แดงเกินไปและเป็นของปลอมอย่างชัดเจน”
“เธอไม่ถือวันเกิดพ่ออย่างจริงจังด้วยซ้ำ ละอายใจไหมที่เป็นลูกเขยที่อาศัยอยู่ หย่าร้างและออกไปจากที่นี่ซะ”
เบเนดิกต์และญาติของเขาหัวเราะคิกคักด้วยความรังเกียจในสายตาของพวกเขา
ใบหน้าสวยของซาแมนธาแข็งทื่อ เธอไม่คิดว่าดาร์เรนจะทำให้เธออับอายอีก
เธอพึมพำอย่างโกรธเคือง “ช่างไร้สาระเสียนี่กระไร!”
ด้วยความตกใจ ดาร์เรนไม่ตอบสนองและจ้องไปที่ผลโสมต่อไป
เขาไม่เคยคิดว่าแคโรไลน์จะให้ของขวัญราคาแพงแก่เขา
ในทางกลับกัน ฝูงชนคิดว่าเขานิ่งเฉยเพราะความรู้สึกผิดของเขาถูกเปิดเผย พวกเขาหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“เจ้าโง่ ดูซิว่าฉันได้อะไรให้พ่อบ้าง การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดโดย Wu Daozi จากราชวงศ์ถัง”
เบเนดิกต์หยิบของขวัญจากกล่องและคลี่ออก
“ชื่อภาพวาดนี้คือ Bright Moon Over the Sea” เขากล่าวอย่างภาคภูมิใจ
"ฉันใช้ความพยายามอย่างมากจนได้ของขวัญชิ้นนี้ในราคา 330,000 หยวน"
"ราคาตลาดจริงสูงกว่านี้เกือบสิบเท่า"
"นอกจากนี้ยังได้รับการรับรองโดยผู้เชี่ยวชาญหลายคนที่ฉันจ้างมาโดยเฉพาะ"
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามคุยโม้ต่อหน้าญาติพี่น้อง แต่เขาไม่สามารถหาวิธีที่จะทำเช่นนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงใช้ดาร์เรนเป็นข้ออ้างในการหยิบของขวัญของตัวเองออกมาโชว์ต่อหน้าฝูงชน
“จำไว้นะ ดาร์เรน นี่คือของขวัญประเภทที่ลูกควรให้พ่อ ของขวัญระดับไฮเอนด์!”
“อย่ายุ่งกับพ่อกับแม่ด้วยของเลวๆ แบบนั้น”
ญาติของพวกเขาประหลาดใจกับของขวัญอันหรูหรานี้ ซึ่งมีราคาหลายแสน มันเป็นเรื่องใหญ่
ของขวัญชิ้นนี้ทำให้ดาร์เรนกับผลโสมที่ไม่น่ารับประทานของเขารู้สึกละอายใจ
“เบเนดิกต์ ฉันยอมรับว่าของขวัญของคุณยอดเยี่ยมมาก”
ซาแมนธาเรียกความกล้าหาญมาช่วยดาร์เรนให้พ้นจากสถานการณ์เลวร้ายนี้
“แม้ว่าของขวัญฟุ่มเฟือยจะได้รับการชื่นชมเสมอ แต่การมีความคิดนั้นสำคัญกว่าใช่ไหม”
เธอเสียใจที่ไม่ได้สังเกตกล่องก่อนหน้านี้ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะทิ้งของขวัญที่น่าอายนี้ทิ้งไป
“คุณไม่ควรจริงใจมากขึ้นในการเตรียมของขวัญนอกเหนือจากความคิดเหรอ?”
เบเนดิกต์เยาะเย้ย
“พวกนายกินข้าวและใช้ชีวิตอยู่กับเงินของพ่อแม่แล้ว ทำไมไม่ใช้จ่ายเพิ่มอีกนิดเพื่อทำให้พวกเขามีความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันพิเศษนี้?”
“แน่นอน พวกเจ้าไม่จริงจังกับมันหรอก”
สเตฟานียิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า
“เบเนดิกต์ ลืมมันไปซะ ซาแมนธาก็ไม่ง่ายเช่นกัน ดาร์เรนตกงาน และเธอก็ต้องเลี้ยงเขาด้วย”
ฝูงชนพากันหัวเราะเยาะอีกครั้ง
ซาแมนธาหน้าแดงและพูดว่า “คุณสองคน...”
แม้ว่าเธอจะดำรงตำแหน่งประธานของ Skytern Corporation และได้รับเงินหลายล้านหยวนต่อปี แต่พ่อแม่ของเธอก็เอาเงินส่วนใหญ่ของเธอไป เธอสามารถเก็บเงินเพียงส่วนเล็ก ๆ สำหรับตัวเธอเองเท่านั้น
ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถซื้อของขวัญราคาแพงได้จริงๆ
“อย่าอารมณ์เสีย ซาแมนธา ของขวัญของเรานั้นธรรมดา แต่มันมีค่าเพราะว่ามาจากใจ”
ดาเรนพูดเบาๆว่า
"อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้ภาพวาดปลอมสำหรับวันเกิดพ่อ"
จู่ๆ ก็เกิดความเงียบงันในอากาศ
- Writer
