“ใครมาคะนม?” หญิงสาวกำลังสาละวนจัดเสื้อผ้าของตัวเอง ยกแขวนในตู้ไม้เก่าๆ
“คุณคนนั้นไงคะ คนที่เอาสตางค์มาให้คุณหนู”
นมย้อยตอบเสียงแผ่ว นางระบายลมหายใจดังเฮือกๆ
หญิงสาวตัวเย็นวาบ...นี่ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เคลื่อนไหวแบบไหน? หมอนั้นก็รู้ไปหมด เหมือนกับว่าเขาเฝ้าตามเธอทุกฝีก้าว จนแทบจะหายใจรดต้นคอ...
มือเรียวแขวนเสื้อที่ใส่ในไม้แขวนชะงัก เธอถามกลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ภายในใจเต้นระทึก
“เขามาขอพบคุณหนูค่ะ” แม้ไม่อยากจะตอบ อยากปิดบังไว้ แต่นางจะมีอิทธิฤทธิ์อะไรไปห้ามได้ล่ะ
คณานางค์แอบเบ้ปาก ตาลุงนั่นตามกัดเธอไม่ปล่อย รู้หรอกว่าเธอต้องจ่าย...แต่...ขอเวลาให้สบายใจกว่านี้ไม่ได้เชียวหรือ
“นางไปคุยกับเขาเองค่ะ”
“ใจเย็นๆ นะคะคุณหนู เราเป็นรองเขา” นมย้อยเตือน เรื่องร้ายๆ โถมทับจนคุณหนูของนางซวนเซแทบจะล้ม นับจากสิ้นบิดา สิ้นทรัพย์สิน แถมต้องแบกรับหนี้แทนบิดา ไม่รู้ว่าจำนวนมากมายแค่ไหนด้วย...น
