Moonlight #รัตติกาลของบุหลัน

Moonlight : Intro

ก๊อก ๆ

มือบางหดกลับมาข้างตัวในทันใดที่เมื่อสักครู่มือของฉันนั้นเอื้อมไปเคาะบานประตูสีไม้อ่อนที่อยู่ตรงหน้า พลางฉันก็ก้มลงสบมองถุงหิ้วที่อยู่ในมือและหมุนไปหมุนมาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข เพราะมันล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดของคนที่อยู่หลังบานประตูไม้นี้ทั้งสิ้น

เสียงกุกกักจากข้างในห้องดึงความสนใจให้กับฉันที่กำลังสนใจข้าวของที่อยู่ในมือ และเงยหน้ามองตรงดังเดิมอย่างรอเป้าหมาย ไม่นานนักบานประตูไม้บานเดิมก็ถูกเปิดอ้ากว้างออกด้วยฝีมือของคนจากทางด้านใน

ก่อนที่ทั้งฉันและเขาจะสบมองใบหน้าของกันและกัน ซึ่งฉันก็ได้เพียงแต่ส่งยิ้มจาง ๆ กลับไปให้เขาเท่านั้น เพราะเขาไม่ใช่คนที่ฉันเฝ้าคอย

ส่วนคนที่อยู่ตรงหน้าของฉันกลับมีสีหน้าบึ้งตึงราวกับกำลังโกรธอะไรบางอย่าง และเดินกระแทกเท้าเสียงดังออกไปทางลิฟต์ของคอนโดในทันทีให้ฉันเข้าใจในทันใดว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ขายาว ๆ ก้าวเข้าไปตามเส้นทางที่ตนเองคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นที่อยู่ไม่ไกลจากที่ ๆ เธอยืนอยู่มากนัก

รัตติกาลวางข้าวของที่อยู่ในมือของตนลงบนโต๊ะทานอาหารในส่วนของห้องรับแขก และเดินก้าวเท้าดุ่ม ๆ ไปทางห้องนอน ก่อนจะพบร่างของคนที่ฉันกำลังตามหา

เธอก้มหน้ากอดเข่าทั้งไหล่ก็ยังสั่นไหวอย่างคนที่กำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วง พาลให้หัวใจของฉันดวงนี้ราวกับถูกบีบรัดให้แตกสลายออกมาเป็นเสี่ยง ๆ ฉันก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะสบมองแผ่นหลังของเธออย่างคนชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี...

ดวงตาของฉันสั่นไหวอย่างคนสับสน หากฉันพุ่งเข้าไปกอดร่างของเธอในตอนนี้ฉันจะกลายเป็นคนที่มีพิรุธจนเธอต้องหวั่นใจและหนีหายไปหรือเปล่า? หรือถ้าฉันบอกให้เธอพอกับความสัมพันธ์บ้าบอในครั้งนี้เสียทีเธอจะรับรู้ได้ไหม...ว่าฉันคิดกับเธอมากเกินกว่านั้น

สุดท้ายแล้วฉันก็ตัดสินใจนั่งลงเคียงข้างกับเธอ และเลือกจะเอื้อมมือไปลูบที่ไหล่ของเธอบางเบาอย่างต้องการจะปลอบประโลม ส่วนคนที่รับรู้ได้ถึงการมาของฉัน...ก็รีบหันหน้ามาสบมองกันในทันใด และเธอก็พุ่งเข้ามาโอบกอดฉันในทันทีทั้งน้ำตาที่รินไหลลงมาเป็นสาย

“ติ...เขาทำแบบนั้นกับเราอีกแล้ว” เสียงสะอื้นร้องไห้แทบขาดใจของเธอดังออกมาอีกครั้ง

ส่วนหัวใจของฉันดวงนี้แทบแหลกสลาย...

ดวงใจของฉันดวงนี้มันอยู่ที่เธอแต่เพียงผู้เดียว และเธอจะรับรู้หรือไม่...หากเธอเศร้าใจแบบนี้แล้วชีวิตของฉันต่อจากนี้ไปจะมีความสุขได้อย่างไรกัน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคนนั้นทำให้เธอต้องมีน้ำตา แต่มันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วเธอเคยรับรู้มันบ้างหรือเปล่า...

แล้วทำไมเธอถึงยังฝืนอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้กันล่ะ?

มือบางของฉันเอื้อมขึ้นไปลูบหัวและปลอบประโลมเธออยู่อย่างนั้น ซึ่งเธอก็ใช้เวลากว่าหลายนาทีกว่าที่จะสงบลง ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาสบมองกัน แต่ก็ยังมีน้ำตาที่คลอหน่วยจนฉันรู้สึกเจ็บปวดจนเกินจะทนไหว

“เหนื่อยไหม?” ฉันถามออกไปก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบที่ดวงตาของเธอเบา ๆ เพื่อหวังให้เธอนั้นได้ผ่อนคลาย

ซึ่งผู้หญิงตรงหน้าผู้เปรียบดั่งดวงใจของฉันนั้นจะพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้มหน้าหงุดลงไปอีกครั้งให้ฉันต้องเอื้อมมือขึ้นไปลูบกลุ่มผมของเธออย่างแผ่วเบา

“แต่ครั้งนี้มันหนักกว่าทุกครั้งเลย เราไม่อยากทนอีกแล้ว...” เธอพูดเพ้อออกมาและเหม่อมองออกไปแสนไกลราวกับคนกำลังใช้ความคิด

ดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ยังคงส่องสว่างอยู่เสมอ แต่ทำไมเธอผู้นี้ถึงได้มืดดับและเศร้าหมองไม่สมกับชื่อแห่งความสวยงามของท้องฟ้าในเวลากลางคืนเอาเสียเลย...

ฉันนั่งอยู่เคียงข้างและสบมองใบหน้าของเธออยู่นานหลายนาทีอย่างคนกำลังใช้ความคิด และฉันอยากให้เธอได้รับรู้เสียที...ว่าเธอเจ็บปวดเท่าไรฉันนั้นก็เจ็บมากกว่า

ตลอดเวลากว่าสิบปีที่ผ่านมา...มันยิ่งตอกย้ำให้ชัดอยู่ทุกคืนวันว่าฉันยังคงตกหลุมรักรอยยิ้มของเธอเหมือนดั่งวันแรกที่ได้มองเห็นมัน

และยิ่งได้เห็นเธอเศร้าทุกข์ใจกับชายคนเดิม ๆ มาหลายต่อหลายครั้ง มันก็ทำให้ฉันเริ่มคิดที่จะไร้ซึ่งความอดทน ว่าทำไมผู้หญิงที่ดีและน่ารักอย่างเธอถึงต้องเป็นฝ่ายที่เสียน้ำตากันล่ะ...บุหลัน

“หลัน...”

“หืม?” เธอหันหน้ากลับมาสบมองกันอีกครั้งด้วยแววตาแดงก่ำ

มันยิ่งตอบย้ำคำตอบให้กับฉัน...ว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเป็นฝ่ายที่เสียน้ำตาอีกต่อไปแล้ว

ต่อแต่นี้ไปฉันจะเป็นคนที่เยียวยาเธอด้วยความรักของฉันทั้งหมดที่มีเอง และถึงใครอาจจะมองว่าฉันฉวยโอกาสในตอนที่เธอกำลังเศร้าหมอง...ฉันก็จะไม่สนใจ

เพราะรัตติกาลที่แปลว่าตอนกลางคืนอย่างฉัน...มันเป็นของบุหลันผู้เป็นดั่งดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้าในเวลายามค่ำคืน อย่างเช่นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของฉันคนนี้...มาตั้งนานแล้ว

และถึงแม้ดวงจันทร์อย่างเธอจะไม่ได้มีกลางคืนอย่างฉันแต่เพียงผู้เดียว หรืออาจจะมีหมู่ดาวและเมฆหมอกคอยอยู่เคียงข้างดวงจันทร์อย่างเธอ...แต่ฉันก็จะทำหน้าที่ให้ดวงจันทร์อย่างเธอสวยงาม และส่องสว่างที่สุดในเวลากลางคืน

และมันจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป...

“ย้ายไปอยู่กับเรานะ...ต่อจากนี้ไปเราจะเป็นคนดูแลคุณเอง”