CHAPTER 20
[คิดมากหน่าไอ้รูธรู้ก็ดีมันไม่ปากโป้งหรอกอีกอย่างเรื่องธรรมชาติ]
และแล้วความรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วใบหน้าก็เกิดขึ้นกับฉันอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเร็นพูดถึงเรื่องนั้นอย่างไม่กระดากปากพูดไม่แคร์อะไรหน้าด้านๆ อ่ะ
“รู้ไหมว่าเฮียรูธพึ่งบอกว่านายบอกให้ขังฉันเป็นเวลาสามวัน!” เปลี่ยนเรื่องเฉยแต่ก็ช่างเถอะพอแล้วพูดแค่นั้นก็อายมากแล้วพูดไปมากกว่านี้ก็ตายพอดี “ขังสามวันแบบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเลย”
ขอเสริมหน่อยสำหรับประโยคหลัง ขอเอาคืนบ้างเล็กๆ น้อยก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วไม่ได้อะไร
[บ้าเอ้ย! กูยังบอกไม่ชัดอีกเหรอวะ]
ประโยคแผ่วเบาดังขึ้นฉันได้ยินชัดเจนเพราะเสียงสบถของเร็นน่าจะดังไม่น้อย
“...”
[แค่อยากให้อยู่ที่นั่นสามวัน]
พอเงียบเร็นก็พูดประโยคต่อมาทันที
“ทำไมต้องสามวันแล้วนายไปไหน?”
[...]
“LA เหรอ?”
[เปล่า] เร็นปฏิเสธพร้อมกับเสียงถอนหายใจ [พอดีมีธุระต้องไปทำนิดหน่อยลูกน้องก็ต้องไ
