อรรัมภามองสำรวจร่างกายคนตัวสูงเงียบ ๆ ขณะที่บอสตันทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ เขาแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบา ๆ
"พี่บอสไม่เป็นไรค่ะ ทำไมน้องมิ้มถึงตื่นขึ้นมากลางดึกล่ะคะ" บอสตันถาม
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" อรรัมภาส่ายหัวแล้วเอ่ยตอบเสียงเบา
"น้องตื่นมาตอนมัมไปเข้าห้องน้ำค่ะ คงจะไม่เจอใครเลยตกใจ" ตอนที่ได้ยินเสียงลูกสะใภ้เรียกหาบอสตัน วรินทรเองก็ตกใจไม่น้อยจึงรีบเดินออกมาหา
"ยังกลัวอยู่เหรอคะ" บอสตันถามคนในอ้อมแขน
"มันก็… นิดหน่อยค่ะ มิ้มไม่เคยเจออะไรแบบนี้" เพราะชีวิตที่ผ่านมาอรรัมภาใช้ชีวิตแบบธรรมดาเรียบง่ายมาโดยตลอด พอต้องมาเจอกับเหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าเสี่ยงตายแบบนี้ก็ทำเอาขวัญหนีดีฝ่อไม่น้อย
"ไม่เป็นไรนะคะ มันผ่านไปแล้ว"
"มิ้มขอโทษนะคะ…" หญิงสาวก้มหน้าลงก่อนจะเอ่ยขอโทษออกมาเสียงเบา จนบอสตันต้องลอบมองหน้ามารดา
"น้องมิ้มขอโทษทำไมคะ"
"มิ้มขี้กลัวมากเลยค่ะ" เธอว่าอย่างยอมรับ
"โธ่ ! ไม่เห็นเป็นอ
