ดอกแก้วลวงใจ

ตอนที่ 1

บทนำ

“อะไรกัน! ห้างออกจะใหญ่โต เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่มีคู่อื่น ฉันจะเอาคู่ใหม่ ไม่เอาคู่โชว์นี่” รองเท้าคู่งามยี่ห้อดังถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี ร่างระหงในชุดจั๊มป์สูทกางเกงขาสั้นผ้าเนื้อดีสีส้มกอดอกมองพนักงานขายตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

“เอ่อ...ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงนะคะคุณผู้หญิง เนื่องจากสินค้ารุ่นนี้ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ไซซ์นี้ แบบนี้ จึงเหลือแค่คู่นี้คู่เดียวแล้วค่ะ หากคุณผู้หญิงต้องการคู่ใหม่จริงๆ แวะมาดูอีกครั้งได้ในสัปดาห์หน้านะคะ ของจะเข้ามาช่วงกลางสัปดาห์ค่ะ” พนักงานขายสาวร่างบอบบางคำนับศีรษะซ้ำๆอยู่หลายครั้ง ใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มไว้บางเบาจืดเจื่อนอย่างน่าสงสาร เพื่อนพนักงานขายที่ยืนบริการลูกค้าคนอื่นอยู่ไม่ไกลต่างมองมาอย่างเห็นใจ

“นี่เธอจะบ้าเหรอ รอถึงสัปดาห์หน้า ของมันก็ตกรุ่นไปแล้วสิยะ ถ้ารู้ว่าสินค้ารุ่นนี้ขายดี ทำไมเธอไม่แจ้งให้ทางห้างสั่งสินค้ามาสต๊อกไว้ล่ะ ไม่รู้ล่ะฉันจะเอาคู่ใหม่ แบบนี้ ไซซ์นี้ วันนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอเตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย ฉันจะฟ้องเจ้าของห้างให้ไล่เธอออก” พวงดอกแก้วเงยหน้าขึ้นสบตาลูกค้าเจ้าปัญหาด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตไหวระริก หยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มหน่วย

“เอ่อ...ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ดอกแก้วไม่รู้ว่าจะไปหามาให้คุณผู้หญิงได้อย่างไร รบกวนรออีกหนึ่งสัปดาห์นะคะ ถ้าของมาดอกแก้วจะเก็บไว้ให้คุณผู้หญิงคนเดียวเลยค่ะ อย่าฟ้องเจ้านายเลยนะคะ” น้ำเสียงของคนกลัวสั่นเครือ หวาดหวั่นกับคำขู่ของลูกค้าเอาแต่ใจ

“บริการไม่ได้เรื่อง สินค้าก็มีไม่ตรงตามที่ลูกค้าต้องการ คอยดูเถอะเธอ

ได้หางานใหม่แน่ๆ” โชษิตาก้มลงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าถือราคา

แพง หญิงสาวต่อสายหาเจ้าของห้างสรรพสินค้าคนใหม่ คนที่เธอหมายตาอยู่ทันที

“ฮัลโหล...คุณทัพขา พนักงานขายของของคุณไม่ได้เรื่องเลยค่ะ รู้ว่าสินค้าขายดี แต่ไม่สั่งสินค้ามาสต๊อกไว้ ษิตาเลยไม่ได้รองเท้ารุ่นใหม่เลย ษิตาไม่ยอมนะคะ” พวงดอกแก้วมองดูหญิงสาวด้วยความรู้สึกน้อยใจ อะไรกัน...แค่นี้ก็ต้องฟ้องเจ้านายเธอด้วย เพื่อนพนักงานขายต่างมายืนจับกลุ่มพูดให้กำลังใจเธอเบาๆ ต่อเมื่อลูกค้าผู้เอาแต่ใจและขี้ฟ้องวางสาย แล้วหันมามองด้วยสายตาเหยียดๆ พนักงานขายคนอื่นจึงพากันเดินหนีไปประจำจุดของตน มีเพียงพวงดอกแก้วเท่านั้นที่ยืนนิ่งก้มหน้า มองรองเท้าคู่สวยที่ถูกโยนลงบนพื้นโดยฝีมือของคุณผู้หญิงคนสวย อย่างไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้ตัวเองด้วยวิธีใด

ไม่ถึงห้านาที เจ้าของห้างสรรพสินค้าก็เดินมายังแผนกที่เกิดปัญหา ร่างสูงกำยำในชุดสำหรับเล่นฟิตเนสเสื้อแขนสั้นสีขาวรัดกล้าม และกางเกงขายาวสีเทาขนาดพอดีตัวดึงดูดสายตาพนักงานสาวและลูกค้าให้เพ่งมองกันเป็นจุดเดียว แต่ไม่มีใครสักคนที่กล้ามองใบหน้าหล่อเข้มและสบสายตาคมดุนั่น

โชษิตายิ้มอย่างสมใจ เธอรู้ว่าวันนี้เวลานี้ฐานทัพจะมาเล่นฟิตเนสที่นี่ ซึ่งสถานที่นั้นอยู่ชั้นนี้ และอยู่ถัดไปจากแผนกขายรองเท้าไม่กี่เมตร เธอตั้งใจทำให้เหตุการณ์บานปลาย เพื่อจะได้คุยกับเขา ใกล้ชิดกับเขา คนบ้างานที่ไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอได้ใกล้ชิดเลย ร่างระหงบนรองเท้าส้นสูงปรี๊ดเดินเร็วเข้าไปหาและเกาะต้นแขนกำยำไว้แน่น หญิงสาวออดอ้อนฟ้องในสิ่งที่ตนไม่ได้ดั่งใจ

“ทัพขา...ษิตาอยากได้รองเท้าแบบนี้ แต่พนักงานของคุณบอกว่าไม่มีคู่ใหม่ จะให้ษิตาเอาคู่ที่เป็นของโชว์ ไม่รู้ผ่านเท้าใครมาบ้าง ษิตาไม่เอาหรอกนะคะ รู้ว่าขายดีก็น่าจะสั่งสต๊อกสินค้าไว้เยอะๆ พนักงานคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยค่ะ ไล่ออกไปเลยนะคะ” โชษิตาปรายตามองไปยังพนักงานขายตัวเล็กที่ยืนตัวลีบก้มหน้าอยู่ ทำให้สายตาคมดุมองตาม คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่อรู้สึกคุ้นตา แล้วดวงตาคมดุก็ทอประกายวาววับ แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะปรับมาเป็นโหมดสายตาดุพิฆาตอย่างเดิมที่ใครๆคุ้นเคยกัน

“ดอกแก้วขอโทษค่ะ อย่าไล่ดอกแก้วออกเลยนะคะ ” มือบางกระพุ่มไหว้อย่างอ่อนช้อย ศีรษะโน้มลงอย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาเจ้านายซึ่งเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ สายตาคมดุที่มองมาทำให้พวงดอกแก้วรีบก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวแรง ทั้งหวาดกลัวทั้งกังวล

“ของจะเข้าอีกวันไหน” เสียงเข้มทรงอำนาจเอ่ยถามทำให้คนขี้กลัวสะดุ้งเฮือกจนน่าสงสาร

“สะ...สัปดาห์หน้าค่ะ” พวงดอกแก้วก้มหน้าตอบตะกุกตะกัก

“อืม” ฐานทัพครางรับในลำคอ ก่อนจะก้มลงพูดกับคนที่เกาะแขนตัวเองอยู่แน่นยิ่งกว่าตุ๊กแก ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“สัปดาห์หน้าผมจะให้คนจัดส่งรองเท้าคู่ใหม่ให้ษิตาถึงบ้าน ครบทุกแบบ ทุกสี ผมให้ฟรีไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ แทนคำขอโทษที่พนักงานของผมทำให้คุณไม่พอใจ ดีมั้ยครับ” ฐานทัพยิ้มบางให้หญิงสาว โชษิตาฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ

“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะทัพ” หญิงสาวผู้เอ่ยคำขอบคุณเขย่งปลายเท้าขึ้น แม้เธอจะอยู่บนส้นสูงปรี๊ดแต่ก็ยังเตี้ยกว่าคนตัวโต ริมฝีปากเฉดสีเดียวกับชุดทำปากจู๋ยื่นเข้าใกล้ใบหน้าคมเข้มที่ชื้นเหงื่อเล็กน้อย เพื่อหวังจะจูบขอบคุณความใจดีของเขา หากแต่ฐานทัพกลับเบี่ยงตัวหลบอย่างแนบเนียน พนักงานขายที่ยืนสังเกตการณ์อยู่หลายคน ต่างพากันรีบหันหลังหลบซ่อนรอยยิ้มขบขันกันแทบไม่ทัน จะมีก็แต่พนักงานขายหญิงที่ยืนก้มหน้าอยู่ ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร