สายตาสงสัยและอาการกระซิบกระซาบ ในยามที่เธอเดินผ่าน ทำไมพวงดอกแก้วจะไม่เห็น หญิงสาวได้แต่เตือนตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง และยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะอย่างไรเสียก็ไม่มีวันหนีความจริงพ้น
ฐานทัพเลือกโต๊ะที่ตั้งอยู่ในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัว ผู้จัดการร้านซึ่งเป็นชายวัยประมาณสามสิบต้นๆรีบออกมาบริการและดูแลเป็นอย่างดี ชายหนุ่มสั่งอาหาร โดยไม่หันมาถามความเห็นจากเพื่อนร่วมโต๊ะ พวงดอกแก้วก็ไม่คิดจะเสนออะไรเพิ่มเติม เธอยินดีที่จะให้เขาสั่งตามใจเขา อะไรก็ได้เพราะตอนนี้เธอหิวมาก ขณะนั่งรอชายหนุ่มเลือกรายการอาหารเพิ่มเติม หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ผู้จัดการร้านตามมารยาท เมื่อฝ่ายนั้นยิ้มอย่างมีไมตรีจิตให้เธอก่อน รอยยิ้มของพวงดอกแก้วที่มอบให้คนอื่น ไม่รอดพ้นสายตาคมดุของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
“แค่นี้ล่ะครับ” เมนูรายการอาหารถูกวางลงเสียงดัง จนพวงดอกแก้วสะดุ้ง ส่วนผู้จัดการร้านรีบหยิบเอาเมนูอาหารขึ้นแนบอก แล้ว
