ตอนที่ 13

2028 Words

ทั้งเขาและเธอในตอนนี้ต่างคนต่างใจร้อนด้วยกันทั้งคู่ เสี่ยอิฐจับข้อมือเธอบีบแน่นทั้งที่กัดฟันกรอดระงับความโกรธที่พุ่งทะลักออกมา เธอยั่วเขาให้โกรธให้โมโหอีกแล้ว เธอมันนางมารและเขาจะเป็นซาตานให้เอง!! “เสี่ยอิฐกลับไปเลยนะลูกปลาอยากอยู่คนเดียว” เธอชี้นิ้วอีกข้างไล่เขาเสียงดัง “ไม่กลับ!” เขาตะคอกกลับมาเช่นกัน “หน้าด้าน!!” “เออ! เสี่ยมันหน้าด้านแล้วทำไม?” เขาจับเธอเข้ามาใกล้ถลึงตาใส่ด้วยความโกรธอย่างหนักจนไม่รู้จะทนไหวรึเปล่า “เสี่ยอิฐฉันเหนื่อยฟังกันหน่อยสิ” ลูกปลาตอบอย่างอ่อนใจเธอต้องใจเย็นใช่ไหม แล้วมันใช่เวลาที่เธอต้องยอมเขาไหม เธอเหนื่อย เธอหิว เธออยากพักแต่ปัญหาคือคนตรงหน้าที่โมโหมาจากไหนอีกก็มารู้ถึงได้มาลงที่เธอประสาทจะกิน “งานอะไรลูกปลา” เขาสูดหายใจหนักขึ้นเพื่อจะฟังเธออย่างใจเย็น พยายามใจเย็นซะมากกว่า! “เล่าให้ฟังที่หลังได้ไหมลูกปลาจะกินข้าว” ท้องเธอมันร้องจนน่าเกลียดแล้วไม่รู้ว่าป่านนี้น้ำย่อยจะย่อยกระเพราะเธอหมดรึยัง “ไอ้วิน!!” “ผมจะจัดการครับ!” มาวินตอบอย่างรู้งานพร้อมทั้งจัดการอาหารหลายอย่างที่เมียเจ้านายซื้อมาเพิ่มเติมคือโทรสั่งข้าวเพิ่ม “ที่นี้จะคุยได้ยัง?” เขาหันกลับมาถามเธออย่างเอาเรื่อง “งั้นแป๊บนะเอาของเก็บก่อน” เธอจะถอนหายใจก็ไม่ได้อีกเดี๋ยวอีเสี่ยบ้าของขึ้นจนเธอประสาทกินหมด เข้าห้องนอนเธอโยนกระเป๋าเป้ไปที่พื้นล้มตัวนอนบนเตียงหลับตาสักพักเพื่อผ่อนคลายตัวเองแต่ก็ต้องสดุ้งเมื่อที่นอนยุบลง เสี่ยอิฐมันผีเข้ารึไง!! “ทำไมขอบตาคล้ำขนาดนี้ลูกปลา?” เขาพึ่งเห็นเพราะเธอพึ่งถอดแว่นออก “งานมันยุ่ง เสี่ยอย่ากวนได้ไหมแค่วันนี้ก็ได้” เธอตอบอย่างอ่อนใจเหนื่อยจะเถียงจะทะเลาะกับเขาแล้ว “ทำไมไม่บอกเสี่ยเลยละว่าจะไปไหน เสี่ยเป็นห่วงลูกปลามากนะ” เขาพูดไม่ดังมากแต่คิดว่าเธอคงจะได้ยินชัดเจน “เสี่ยโทรหาลูกปลาไม่ติด ไลน์ไปก็ไม่อ่านเกลียดเสี่ยขนาดนี้เลยเหรอ?” เขาพูดต่อเมื่อเธอยังคงเงียบ “โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าเสี่ยอิฐหยิบมาดูสิ” เธออยากให้เขารู้เองมากกว่าในตอนนี้เธอเหนื่อยจนอยากจะนอนหลับสักพักถ้าไม่ติดว่าท้องร้องอย่างหนักคงหลับลึกแล้ว เขาหยิบกระเป๋าสะพายเธอมารื้อดูจนเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูแต่ปิดเครื่องไว้ แน่นอนว่าเขาเปิดเครื่องเพื่อเช็คดูแต่ว่ามันติดๆ ดับๆสัมผัสอะไรไม่ได้สักอย่างที่จอมีลายน้ำชัดเจน แล้วทำไมซื้อเครื่องใหม่วะ! เขางงกับเธอแต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรหรอกเพราะเห็นว่าเหนื่อย เขาล้มตัวลงนอนข้างๆเธอเล่นโทรศัพท์ของตัวเองอย่างใจเย็น เห็นทีพรุ่งนี้ต้องพาไปซื้อเครื่องใหม่ จัดการเครื่องเบอร์โทรแล้วพาไปเที่ยวปรับความเข้าใจกับสักวัน ก๊อกๆๆ “เสี่ยครับข้าวมาแล้ว” มาวินมาเรียกเมื่อข้าวร้อนจัดใส่จานเรียบร้อยแล้ว “เออ ได้สั่งเบียร์มาไหม?” “ครับเสี่ย” เสี่ยอิฐปลุกคู่หมั้นด้วยการหอมแก้มถึงสองฟอดใหญ่เธอก็สดุ้งตื่นขึ้นมาแล้ว เขาอมยิ้มแล้วนั่งรอให้เธอไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนทานอาหารเย็น “หิวใช่ไหมสั่งมาเยอะเชียว” เขาออกมาอึ้งนิดๆเพราะบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารรสชาติเผ็ดร้อนพอตัวจนไม่แน่ใจว่าลูกปลาจะกินได้รึเปล่าเพราะสำหรับเขามันสบายมาก “วินกินข้าวเสร็จก็กลับเลยแล้วพรุ่งนี้มารับกูตอนเที่ยง” เขาสั่งงานให้จบก่อน “ครับเสี่ย” มาวินนั่งกินเงียบๆ เห็นเจ้านายรู้สึกดีมากขึ้นแล้วอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกเหลือเกินเพราะเสี่ยป้อนคุณลูกปลานะ “เล่าเรื่องงานให้ฟังหน่อยสิ” เขาพูดไปขณะตักกับข้าวให้เธอ “สินค้ากำลังจะเปิดตัวแต่มีคนดิสเครดิตลูกปลาเลยต้องบินกลับด่วนไปจัดการน่ะ แล้วก็แวะบริษัทของพ่อด้วยทุกอย่างมันยุ่งวุ่นวายมากเลย” เธอก็ตอบเขาตามปรกติเหมือนว่าที่ผ่านมาไม่ได้ทะเลาะกัน “น่าจะบอกเสี่ยสักคำ” “ลูกปลาสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?” เธอถามกลับรอฟังคำตอบด้วยใจเต้นแรงขัดกับท่าทีเรียบเฉยของเธอ ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนี้ “สำคัญสิ ลูกปลาเป็นคนสำคัญของเสี่ยเลยนะ” เหมือนว่าเขากำลังจะสารภาพรักยังไงชอบกลแต่พูดขนาดนี้เธอคงจะรู้แล้ว “แต่สำหรับลูกปลาเสี่ยไม่ได้สำคัญขนาดนั้นค่ะ” เธอเลือกจะพูดเงียบพยายามไม่สนใจเสียงถอนหายใจของเขา เธอต้องห้ามคิดจะสงสารเห็นใจเด็ดขาด “เสี่ยรู้” มันก็แบบนี้ตั้งแต่วันหมั้นจนถึงตอนนี้ลูกปลาก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนใจจะมารักเขาเลย พรุ่งนี้เขาจะสารภาพรักเธอถึงแม้จะโดนปฎิเสธก็ตาม! หลังมื้อค่ำที่เกือบจะมีความสุขลูกปลาก็มานั่งดูหนัง เขาสังเกตเห็นสายตารำคาญที่ส่งมาเป็นระยะแต่ไม่เป็นไรเขาไม่สนใจ “พรุ่งนี้ไปชะอำกับเสี่ยนะ” พอดีเขามีบ้านที่นั่นแล้วจะพาเธอไปเที่ยวด้วย “ลูกปลา…” จะแย้งแต่ว่า… “พักบ้างเสี่ยเป็นห่วงลูกปลามากนะ” เพราะลูกปลาห่วงงานมากกว่าตัวเองเลยมีสภาพแบบนี้ไง ถึงเขาจะชอบที่เธอขยันแต่ถ้าเยอะเกินแบบนี้มันก็น่าเป็นห่วง “เสี่ยไม่ไปเที่ยวเหรอ?” ปรกติเสี่ยอิฐเที่ยวเก่งมากยิ่งวันหยุดยิ่งจัดหนักยันเช้าตลอด เธอไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะไม่ไปเพื่อมาอยู่กับเธอ “ถ้าไปเสี่ยก็จะเอาลูกปลาไปด้วย” ถึงเวลาแล้วที่เขาจะมีแค่คนเดียว เขาจะควงลูกปลาอย่างเปิดเผยและจะหวงเธอมากแน่ “เกี่ยวไรด้วยเด็กเสี่ยก็มีตั้งเยอะ” “เลิกหมดแล้ว” เขาพูดเรียบๆหันไปมองเธอแว๊บหนึ่งแล้วหันกลับมาดื่มเบียร์ดูหนังต่อ “ไม่ลงแดงหรอคะ?” เสี่ยอิฐเจ้าชู้ขนาดไหนก็รู้กันดีแล้วจะหยุดให้ของขาดแบบนี้ไม่ช๊อคตายรึไง เธอไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไรแล้วก็ไม่เคยเห็นด้วย “ก็เสี่ยมีลูกปลาแล้วจะลงแดงได้ไง” ก็เขาคิดไว้แล้วว่าเธอต้องไม่เชื่อแน่แต่เรื่องแบบนี้มันต้องใช้ระยะเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ลูกปลานั่งดูหนังกับเขาไม่ถึงครึ่งเรื่องก็นอนหลับซบอกเขาแล้วสงสัยจะเพลียจริงๆเขาจูบหน้าผากเธอเบาๆไม่อยากกวนให้ตื่นเดี๋ยวจะอารมณ์เสียเอาได้ “เสี่ยหยุดเพราะลูกปลานะ” เขารู้ว่าพูดกับคนหลับยังไงก็ไม่มีทางรู้ หรือถ้ารู้ก็คงจะไม่เชื่อเขาแน่ ลูกปลาไม่เคยมองเขาเป็นคนดีมาก่อนเลยสักครั้งเดียวถึงจะน้อยใจแต่ไม่เป็นไรหรอก นับจากวันนี้จะไม่มีหนุ่มเจ้าสำราญอีกแล้วจะมีเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่รักเมียมากเท่านั้น เวลาทุกอย่างคงจะช่วยพิสูจน์ได้ดี แล้วเขามั่นใจว่ามันต้องมีตัวมารมาขัดขวางอีกแน่ “อย่าพึ่งหนีเสี่ยนะคนดี” เขาจัดการปิดโทรทัศน์แล้วเก็บแก้วกับขวดเบียร์ให้เเรียบร้อยถึงมาอุ้มคู่หมั้นไปนอน ทำไมตอนไปไหนมาไหนกับเขาลูกปลาถึงไม่ใส่แหวนหมั้นแต่พอเดินทางไปคนเดียวกลับใส่ไว้มันน่าแปลกใจจริงไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรกันแน่ด้วย หลายครั้งที่เขาเห็นลูกปลามองเขาเหมือนว่ากำลังเจ็บทั้งที่พ่นคำพูดร้ายกาจใส่เขาเอง หรือลูกปลาต้องการให้เขาเจ็บโดยที่ไม่สนตัวเอง! เช้าต่อมา… คู่หมั้นยังไม่ตื่นเลยมีแค่เขาที่ตื่นกอดแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆมานั่งบนเตียงเช็คงานผ่านโทรศัพท์อยู่ “เด็กขี้อ้อน” ลูกปลาหลับแต่ยังซบหน้ามาที่อกเขา “อื้มม...เสี่ยตื่นเช้าจัง” ลูกปลาปรือตามองด้วยความงัวเงีย “ไปอาบน้ำแต่งตัวเสี่ยจะพาไปซื้อโทรศัพท์ใหม่” เขาลูบผมเธอเบาๆจูบหน้าผากอย่างหมั่นเขี้ยว ตื่นมาก็ชอบทำหน้าตาน่ารักแบบนี้เขาจะอดใจไหวได้ไง “ขออีก 10 นาทีนะ” เธอซุกตัวเข้าอกเขาแล้วปิดเปลือกตาหลับไปต่อ “ขี้เซาเหมือนกันนะเนี้ย” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะนอนกอดเธออย่างนั้น จากที่ตอนแรกจะนอนแค่ 10 นาทีแต่เขาดันหลับไปด้วยตื่นมาอีกที่ลูกปลาก็นั่งแต่งหน้าแล้ว ผู้หญิงทำไมต้องใช้เวลาแต่งหน้านานจังนะ คนสวยอย่างลูกปลาไม่ต้องแต่งหน้าก็ได้ “เสี่ย!!” เธอตกใจนะเนี่ยอยู่ดีๆมาหอมแก้มกันแบบนี้ “ไม่ปลุกกันเลย” ลูกปลาหน้าแดง เขายีผมยาวของลูกปลาจนได้สายตาดุเขาถึงได้เดินไปอาบน้ำ แปลกใจจริงที่มีความสุขมากทั้งที่แค่นอนกอดไม่ได้ทำอะไรทางกายให้เหนื่อยล้า “เฮ้อ…เสี่ยอิฐผีเข้ารึไง!” เมื่อวานมาโวยวายอาละวาดจนเธอประสาทกินกว่าจะสงบได้แล้ววันนี้คืออะไร เสี่ยอิฐผีเข้าหรือกินยาผิดตัวรึเปล่าถึงได้อารมณ์ดีมากอดมาหอมเธอแบบนี้ เธอตามอารมณ์เขาไม่ทันเลยจริงๆ บางครั้งก็ดีจนน่าใจหายเหมือนกันนี้ไง แต่บางทีก็งี่เง่าเอาแต่ใจไร้เหตุผลเหมือนเมื่อวาน เธอชักจะหวั่นใจว่าไม่รู้จักเขาจริงๆแล้วสิเพราะยิ่งนับวันเสี่ยอิฐยิ่งทำให้เธอแปลกใจ “คิดว่าเสียงดีรึไง?” เขาร้องเพลงดังลั่นเลยในห้องน้ำคนเดียว ให้ตายเถอะ! ทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย “ลูกปลาแต่งตัวเสร็จยัง?” เขาออกมาก็ยังเห็นเธอนั่งที่เดิมไม่ขยับไปไหน “ใกล้แล้วค่ะ...ว้าว!!!” เธอหันไปตอบแต่แบบว่าแน่นมาก ซิกแพ็คแน่นจริงจังอลังการจนน่าลูบสักที ตัวเสี่ยอิฐมีหยดน้ำเกาะมันดูเซ็กซี่มากเกินไปแล้ว “ลูกปลาเรื่องการ์ดเลือกได้รึยัง?” เสี่ยอิฐหันหลังไปเช็ดผมเลยไม่ได้เห็นสายตาแวววาวเป็นประกายของคู่หมั้น เขาเอาแบบการ์ดงานแต่งมาให้ลูกปลาเลือกนานแล้วแต่ยังไม่ได้คำตอบเลย เธอยังสงสัยรอยสักที่หลังคู่หมั้นเหมือนเดิมคิดว่าจะถามแต่ก็กลัวจะโดนว่าคิดเข้าข้างตัวเอง เธอมองแผนหลังที่เป็นรูปปลาสวยจริงแต่ก่อนที่เธอจะไปอังกฤษเขาไม่ได้สักอะไรแม้แต่นิดเดียวนี่ เสี่ยอิฐคงดีกับเธอเกินไปจนเธอเก็บเอาไปคิดแบบนี้ “ลูกปลาแอบมองเสี่ยเหรอ?” เขาหันมาเจอเธอมองพอดี “ป...เปล๊า!!” โดนจับได้ให้ตายเถอะ!! “หึ! อยากมองก็มองเสี่ยเป็นของลูกปลาตั้งแต่วันหมั้นแล้ว” เสี่ยอิฐกระซิบเสียงกระเสาหัวเราะในคอเบาๆนึกชอบที่เธอเขิน “บ้า! รีบแต่งตัวไปเลย” เธอทุบอกเขาทีหนึ่งก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย เธอเขินจริงๆไม่คิดว่าคนเถื่อนๆ ห่ามๆอย่างเสี่ยอิฐจะมีโมเม้นอ่อยแบบนี้ด้วย ดูสิแทนที่จะรีบแต่งตัวดันใส่แค่กางเกงบ๊อกเซอร์ขาสั้นปล่อยให้อะไรที่มันตุงๆ นูนออกมาซะอย่างนั้น เห้ย!! เธอโรคจิตรึเปล่าเนี่ย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more