พี่เขยของผม

 นิยายชุด "พี่เขยของผม" มีนิยายสั้นรวมกัน 3 เรื่อง  1.พี่เขยของผม  2.น้าชาย เป็นแนว LGBT+ เริ่มเรื่อง "ตอนที่ 1"            ผมชื่อ ‘พีช’ ครับ ผมคงจะเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆ ที่อยู่บ้านนอก ถ้าผมไม่ร่ำร้องขอแม่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เพราะนั่นทำให้ผมกลายเป็น เด็กผู้ชายไม่ธรรมดาในทันที และไม่อาจจะกลับไปธรรมดาได้อีกเลย             อารมณ์ชั่ววูบตัวเดียวแท้ๆ แค่ความอยากรู้ อยากลอง ทำให้ผมเสพติดสิ่งนั้นจนถอนตัวถอนใจไม่ได้ รู้ตัวอีกที ผมก็ขาดสิ่งนั้นไม่ได้แล้วล่ะครับ ‘หมากอร่อย’ ที่ต้องดูดกินทุกค่ำคืน             ‘พีช’ นั่งนิ่งมือประสานกันไว้ที่หน้าตัก อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาควรจะสำรวมให้มาก เพราะการเข้ามากรุงเทพฯ ในครั้งก็เพื่อมาขออยู่อาศัยกับญาติที่มีศักดิ์เป็นพี่สาว แต่บ้านของพี่สาวยังมีพี่เขยและลูกชายวัย 2 ขวบอยู่ด้วย             ‘พี่รุ้ง’ นั้นเขารู้จักดี เพราะเคยเที่ยวเล่นอยู่บ้านนอกกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ ‘พี่เมฆ’ สามีของพี่รุ้งนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น เพราะพี่รุ้งเข้ากรุงเทพฯ มาตั้งแต่รุ่นสาว ได้ข่าวอีกที แม่ก็บอกว่าพี่รุ้งอยู่กินกับพี่เมฆ จนมีลูกชายด้วยกัน 1 คน และเมื่อแม่ออกปากขอให้เขามาอาศัยอยู่ด้วย พี่รุ้งก็ตอบตกลงในทันที ด้วยเหตุผลว่าจะได้อุ่นใจที่มีพี่น้องมาอยู่ด้วยกัน แต่เขาตอนนี้ล่ะ อุ่นจนร้อนสิไม่ว่า ก็พี่เมฆจ้องเขาเขม็ง             “เป็นตุ๊ดหรือเปล่า”             “คะ... ครับ อะไรนะครับ”             “พี่ถามว่า เราน่ะเป็นตุ๊ดหรือเปล่า”             “เอ่อ...” ผมหันมองพี่รุ้งเพราะไม่เข้าใจคำถามของพี่เมฆ ว่าทำไมจู่ๆ พี่เมฆถึงถามผมแบบนั้น แต่พี่รุ้งเองก็ยิ้มแหยมองหน้าสามีตัวเองอย่างงงๆ เหมือนกัน ก่อนที่พี่เมฆจะเป็นฝ่ายเฉลย             “พี่แค่ถามดู ไม่ได้จะว่าอะไรนะ จะเป็นก็เป็น เพราะถ้าเป็น... พี่ก็รับได้ เพียงแต่อย่าทำกิริยากระตุ้งกระติ้งในบ้านเท่านั้นแหละ น้องหมอกเริ่มจะพูด เริ่มจดจำท่าทางแล้ว พี่ไม่อยากให้ลูกติด”             “เอ่อ... ผมไม่ได้เป็นครับพี่ ผมเป็นผู้ชาย” ผมตอบแต่ใบหน้าก็ร้อนวูบอย่างเก็บไม่อยู่             “ใช่ พี่เมฆ พีชมันเป็นผู้ชายนะ ถ้ามันเป็นตุ๊ด รุ้งก็ต้องรู้สิ มันตัวสูงใหญ่ขนาดนี้จะเป็นตุ๊ดได้ไง นี่อยู่ที่บ้านนะ สาวติดตรึม แล้วมันล่อมากี่คนแล้วก็ไม่รู้ ถึงขนาดสาวมาตบแย่งมันกันหน้าบ้านเชียวนะ”             “พี่จะรู้เหรอ ก็เห็นขาวจั๋ว ปากแดงขนาดนี้ พี่ก็ต้องสงสัยไว้ก่อนสิ ดูหน้าตามันสิ ยังกับพระเอกลิเก”             “พีชมันแค่เจ้าสำอางเท่านั้นแหละพี่ และที่ขาวเนี่ยก็ขาวติดน้าพรนั่นแหละ รายนั้นขาวยิ่งกว่านี้อีกนะ แม่รุ้งน่ะบอกว่าน้าพรขาวเหมือนหยวกกล้วย ไม่เหมือนรุ้งหรอก ดำปิดปี๋”             พี่รุ้งที่พยายามอธิบายว่าผมมีผิวขาวติดแม่ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ยามสบสายตากับพี่เมฆ มันคือความแคลงใจ หรือว่าพี่เมฆจะไม่เชื่อว่าผมไม่ใช่ตุ๊ด ขนาดว่าพี่รุ้งช่วยยืนยันแล้วนะ             “อย่างนั้นก็แล้วไป แล้วนี่สรุปว่าสมัครเรียนเรียบร้อยแล้วหรือยังล่ะ”             “เรียบร้อยแล้วครับ พรุ่งนี้ทางมหาวิทยาลัยให้ไปรายงานตัวน่ะครับ”             “อืม... งั้นเอาข้าวของไปเก็บที่ห้องไปเถอะ พรุ่งนี้พี่ลาพักร้อนพอดี จะพาไปล่ะกัน”             เพราะมัวแต่อึ้งกับความใจดีของพี่เมฆจนพี่รุ้งต้องเอ่ยเตือนให้ผมไหว้ขอบคุณพี่เขย ผมจึงรู้สึกตัวว่าการมาอยู่กับพี่รุ้งที่กรุงเทพฯ นี้เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ เพราะอย่างน้อยที่สุด ผมก็ได้รับความเมตตาจากพี่เขยร่างบึก             ‘ไปอยู่บ้านพี่เขาก็อย่าทำอะไรให้เขาเดือดร้อนนะพีช อะไรช่วยแบ่งเบาได้ เราก็ต้องช่วยพี่เขารู้มั้ย อย่าให้พี่เมฆเขามาว่าได้ ว่าแม่ไม่ได้สั่งสอนเอ็ง เข้าใจมั้ย’             นั่นคือคำสอนของแม่ที่ผมจดจำขึ้นใจ ผมดีใจที่ทุกคนที่นี่ดีกับผม และผมจะทำตัวให้ดีที่สุด             ค่ำคืนแรกของการมาอยู่กรุงเทพฯ เป็นไปด้วยดี เมฆแวะเวียนมาดูแลความเรียบร้อยที่ห้องของพีช ดูแลว่ามีอะไรขาดเหลือหรือเปล่า             “ผมขอบคุณพี่เมฆมากๆ เลยนะครับ ที่กรุณาผม ถ้าพี่เมฆมีอะไรอยากให้ผมช่วยก็บอกผมได้เลยนะครับ”             “อืม... เดี๋ยวพี่ดูก่อนนะ พรุ่งนี้ไปรายงานตัวเสร็จแล้ว พี่จะเข้าไปไซต์งานด้วย เผื่อพีชจะชอบงานของพี่ จะได้เรียนรู้ไว้ ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า ป่านนี้รุ้งทำกับข้าวเสร็จแล้วล่ะ จะได้กินไปคุยไป”             พี่รุ้งทำกับข้าวหลายอย่างพร้อมจัดเตรียมไว้เสร็จสรรพ รอแค่ผมกับพี่เมฆออกมาเท่านั้น นั่นยิ่งทำให้ผมเกรงใจมากขึ้น เพราะแม่ส่งเสียแค่ค่าเล่าเรียนให้ผม แต่เรื่องการกินอยู่ ผมต้องอาศัยพี่เมฆกับพี่รุ้งทั้งสิ้น นั่นเท่ากับว่าผมมาเป็นภาระของทั้งคู่             ครอบครัวใหม่ที่เพิ่งมีลูกเล็กวัย 2 ขวบ ควรจะเก็บเงินไว้สำหรับเป็นทุนรอน แต่นี่ดูเหมือนว่าพี่ๆ เขาต้องแบ่งมาให้ผมด้วย