ลิขิตรัก พยัคฆ์ร้าย

ลิขิตรัก...พยัคฆ์ร้าย EP.11 ความไม่พอใจของลัลนา (1)

เช้าวันต่อมา

ลัลนาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ขณะกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก็พบว่ามันไม่ใช่ห้องพักที่โรงแรม ก่อนจะฉุกคิด...ถึงเรื่องที่เธออยู่ในห้องพักกับเจ้าเหวินหลง จากนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็แล่นวาบขึ้นมาทั้งหมด

หลังจากทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด ลัลนาก็ขยับตัวลุกจากที่นอน ทว่าทันทีที่เธอลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มผืนหนาก็ร่นลงมากองที่เอว ดวงตาคู่สวยถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด นั่นเพราะบนร่างกายของเธอไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว อ้อ...ไม่สิ! ดูเหมือนบนร่างกายของเธอจะมีเหลืออยู่ชิ้นหนึ่งนั่นก็คือกางเกงขาสั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน”คำถามทุกคำถามหาได้มีคำตอบ แม้กระทั่งตัวของคนตั้งคำถามเอง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลุกจากเตียง ประตูห้องบานใหญ่ก็เปิดออกมาพร้อมกับหญิงร่างท้วมวัยกลางคนก็เดินเข้ามาเสียก่อน

“ตื่นแล้วหรือคะคุณผู้หญิง”

“ฉันเหรอ?...คุณผู้หญิง” ลัลนาถามย้ำออกไปพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง แล้วก็ต้องขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง เพราะหญิงวัยกลางคนผู้นี้พยักหน้าตอบแล้วยิ้มให้เธอ

“ค่ะ...คุณนั่นแหละ...คุณผู้หญิง”

“เอ่อ...แล้วที่นี่มันที่ไหนหรือคะป้า” ลัลนาเปลี่ยนน้ำเสียงให้อ่อนหวานลงเล็กน้อยในการสนทนากับผู้สูงวัยกว่า อย่างน้อยหญิงวัยกลางคนผู้นี้อายุก็น่าจะเท่ากับมารดาหรือแก่กว่ามารดาเธอไม่กี่ปี การให้ความเคารพผู้สูงวัยกว่า ก็ไม่เสียหายอะไร

“ที่นี่คฤหาสน์ตระกูลเจ้าค่ะคุณผู้หญิง”

นางอี้เหนียงมองสาวน้อยที่ประมุขใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลเจ้าพามาเมื่อวานอย่างพิจารณา ไม่แปลกใจเลยที่ผู้เป็นนายให้ความสำคัญกับสาวน้อยผู้นี้นัก รูปร่างก็ดูดี หน้าตาก็งดงาม ดูสมส่วนไปเสียหมด ที่น่าหลงใหลไปกว่านั้นคงเป็นดวงตาคู่คมสวยที่ดูระยิบระยับน่ามองคู่นั้น ที่สามารถทำให้หัวใจของเจ้าเหวินหลง ประมุขใหญ่ของตระกูลเจ้าหลงหวั่นไหวได้เพียงแค่แรกเจอ

“คฤหาสน์ตระกูลเจ้า?” ลัลนาเลิกคิ้ว หรี่ตามองหญิงวัยกลางคนเพื่อจับผิด แต่เธอก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด สรุปว่าเธอถูกพาตัวมายังคฤหาสน์ตระกูลเจ้า ด้วยฝีมือของเจ้าเหวินหลงสินะ

“ค่ะ คฤหาสน์ตระกูลเจ้า” นางอี้เหนียงตอบว่าที่คุณผู้หญิงของคฤหาสน์ตระกูลเจ้าอย่างนอบน้อม เพราะตั้งแต่นางทำงานในคฤหาสน์แห่งนี้ก็เกือบสามสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูของนางยอมให้ผู้หญิงเข้ามาพักในห้องของมารดา

“ขอโทษนะคะ ป้าคือ...”

“ป้าชื่อ...อี้เหนียงค่ะ เป็นแม่บ้านของที่นี่”

“หนูชื่อ...ลัลนานะคะ หรือป้าอี้เหนียงจะเรียกหนูว่า...หยกก็ได้”ลัลนาแนะนำตัวพร้อมกับยกมือไหว้นางอี้เหนียง สำหรับเธอแล้วหญิงวัยกลางคนผู้นี้จะเป็นใครก็ไม่สำคัญ ขอแค่ให้นางอยู่ข้างเธอก็พอ เวลาเธอวางแผนหนีออกไปจากที่นี่ จะได้ขอความช่วยเหลือจากนางได้

“ค่ะคุณผู้หญิง”

“อย่าเรียกหยกว่าคุณผู้หญิงเลยค่ะ ฟังแล้วมันดูยิ่งใหญ่ยังไงก็ไม่รู้”

“ไม่ได้หรอกค่ะคุณผู้หญิง คุณเหวินสั่งเอาไว้นะคะ ว่าให้ทุกคนในคฤหาสน์เรียกคุณว่า...คุณผู้หญิง”

นางอี้เหนียงรีบอธิบาย พร้อมบอกกล่าวถึงคำสั่งที่ประมุขใหญ่ของตระกูลสั่งเอาไว้ก่อนที่จะไปทำงานให้เธอได้รับรู้

“แต่หยกไม่ได้เป็นอะไรกับคุณเหวินของป้าอี้นะคะ”

“เรื่องนั้นป้าไม่ทราบค่ะ คุณผู้หญิงต้องเคลียร์กับคุณเหวินเอง”

“แล้วตอนนี้คุณเหวินของป้าอยู่ที่ไหนล่ะคะ”ในเมื่อเธออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเจ้า แล้วเจ้าของคฤหาสน์ไปอยู่เสียที่ไหน คิดว่าจับเธอมาแบบนี้แล้วเธอจะยอมจบง่ายๆ หรืออย่างไรกัน ไม่มีทางเด็ดขาด! คนอย่าง...ลัลนา พงศกร ไม่ยอมให้ใครหรือผู้ชายหน้าไหนจับขังเอาไว้ได้ง่ายๆ แน่เจอหน้าเมื่อไร จะอัดให้ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเลย คอยดู!

“คุณเหวินไปทำงานค่ะ เย็นๆ ถึงจะกลับ คุณผู้หญิงลุกไปอาบน้ำเถอะค่ะ ป้าเตรียมอาหารเอาไว้ให้ที่เรือนกระจกแล้ว”

“ขอบคุณค่ะป้าอี้” ลัลนาเอ่ยขอบคุณป้าอี้อีกครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นป้าขอตัวลงไปดูความเรียบร้อยด้านล่างก่อนนะคะ”

“ค่ะป้าอี้” ลัลนาตอบป้าอี้ และมองจนป้าอี้เดินออกไปจากห้องนั่นแหละ ถึงได้ขยับตัวลุกจากเตียงนอน ดวงตาคู่สวยกวาดไปรอบห้องเพื่อหากระเป๋าเดินทางของเธอ แต่ก็ไม่พบ สิ่งที่เธอเห็นก็คือประตูอีกบานที่เชื่อมต่อกับห้องที่เธออยู่ จึงไม่คิดให้เสียเวลา สองขาเพรียวยาวสาวเท้าเดินตรงไปยังประตูที่เชื่อมไปยังอีกห้อง ดันประตูกระจกออกพร้อมกับก้าวเท้าผ่านเข้าไป เธอก็พบกับห้องนอนขนาดใหญ่ ทุกอย่างภายในห้องตกแต่งด้วยโทนเข้ม เลยมั่นใจได้ในทันทีว่าห้องนอนนี้ต้องเป็นของเจ้าเหวินหลง

“โห? ห้องนอนหรือเนี่ย? ยังกับสนามฟุตบอล เตียงนอนขนาดคิงไซส์ ทีวีจอยักษ์ ให้ตายเถอะ...พระเจ้า ตาลุงนี่มีตู้เย็นเอาไว้ในห้องนอนด้วย อะไรมันจะสะดวกสบายขนาดนั้น” ไม่เพียงแต่นินทาลับหลัง ลัลนายังเดินไปเปิดตู้เย็น ทันทีที่เปิดตู้เย็นเท่านั้น เธอก็พบว่าของที่บรรจุอยู่ในตู้เย็นเต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ น้ำอัดลม และน้ำดื่มอีกครึ่งโหลที่วางเรียงรายซ้อนกันอยู่ในตู้เย็น

“จัดห้องนอนหยั่งกับโรงแรมเลยแฮะตาลุงนี่ ว่าแต่กระเป๋าเดินทางของฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย?” ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชมห้องพักของคนอื่นอยู่ ที่เธอต้องการก็คือกระเป๋าเดินทาง ว่าแต่เมื่อวานใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เธอกัน ลัลนาปิดตู้เย็น ขณะก้มมองสภาพตัวเองอย่างสงสัย นั่นเพราะตอนนี้ชุดที่เธอสวมอยู่ก็คือกางเกงขาสั้นว่าแต่ใครล่ะ...ที่เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ คงเป็นป้าอี้ที่เปลี่ยนให้เธอ แต่มันจะใช่จริงเหรอ? เพราะถ้าเป็นป้าอี้...ป้าอี้ก็คงบอกเธอแล้ว

“หรือว่าคนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เราจะเป็น...” แล้วฉุกคิดขึ้นมาว่าบางทีคนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อาจเป็นเจ้าเหวินหลงก็ได้ เพราะเขาเป็นคนโป๊ะยาสลบแล้วพาเธอออกจากโรงแรม อีกทั้งบาดแผลบนแขนก็ยังได้รับการรักษาอย่างดี ในช่วงที่เธอหลับ เขาคงพาเธอไปทำแผลที่โรงพยาบาล แล้วก็พาเธอกลับมาพักรักษาตัวที่นี่ “บรรลัยแล้วไงไอ้หยก!” หลังจากสบถออกมา ลัลนาก็นั่งลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์อย่างหมดแรง เมื่อคิดว่าเจ้าเหวินหลงคงเห็นและสำรวจร่างกายของเธอ ใบหน้าคมสวยก็แดงก่ำด้วยความโกรธผสมอับอาย ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยตกอับและจนมุมกับผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้เลย “กลับมาเมื่อไร คุณเจอดีแน่!” เห็นทีเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการเอาคืนเจ้าเหวินหลง

//////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...