Out to be :: CHAPTER 5 ก็ดีมั้ง [100%]
1432 Words
หนังที่น้ำหนึ่งเลือกใช้เวลาฉายหนึ่งชั่วโมงสี่สิบนาที พอดูหนังจบก็เป็นเวลาบ่ายสองพอดี ฉันกับน้ำหนึ่งก็เลยแยกกันที่หน้าห้างเพราะเพื่อนจะไปหาตามหารักแท้จากพี่ฟินน์ ส่วนฉันก็จะแวะไปคอนโดของคิงเพื่อซักผ้ากับทำความสะอาดห้องให้ ถึงคิงจะทำความสะอาดแล้วก็ตามที บางอย่างทำไม่เคยจะสะอาด เมื่อขึ้นรถแท็กซี่ฉันก็เอาเสื้อช้อปของคิงคลุมขาเอาไว้ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดของคิงในเวลาต่อมา
ทันทีที่ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการ ฉันก็ขมวดคิ้วทันทีด้วยความมึนงงเมื่อเห็นร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกเคี้ยวหมากฝรั่ง สวมกระโปรงแคบสั้นกุดกับเสื้อสายเดี่ยวสีแดง หล่อนหันมามองฉันที่เดินมาหยุดหน้าห้องของคิง
“อ้าว เธอเองเหรอ?” หล่อนหันมาทักทายฉันและเป่าหมากฝรั่งเป็นลูกบอลจนมันแตกและเธอก็แลบลิ้นกวาดมันเข้าไปในปากเพื่อเคี้ยวต่อ ใบหน้าสวยลอบมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าพลางแสยะยิ้ม “ฉันโรส ตอนนั้นไม่ได้ทักทายกัน”
“ขนมผิงค่ะ”
“เธอกับคิงสนิทกันมากแค่ไหน” โรสถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เห็นเธอเข้าออกห้องเขาได้ เลยสงสัยน่ะ”
“สงสัยอะไรคะ?”
“ว่าสถานะของเธอกับฉัน ไม่ได้ต่างจากที่คิงให้หรือเปล่า” ฉันถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ พอเธอเห็นว่าฉันนิ่งไปก็หัวเราะออกมา “ล้อเล่นน่ะ”
“คุณมาหาคิงใช่ไหมคะ” เพราะถ้าคิงนัดหล่อนไว้ ฉันจะได้กลับบ้านไม่ทงไม่ทำให้แล้วซักผ้ากับทำความสะอาดห้อง
“เปล่า แค่คิดถึงเขาก็เลยแวะมา แต่ก็ไม่อยู่”
“คิงทำงานที่อู่น่ะค่ะ” เลิกงานตั้งแต่เที่ยงคงจะไปตัดผมนั่นแหละ ก็เขาบอกฉันไงว่าจะไปไหนก่อนถึงจะกลับห้อง
“ไม่เป็นไร ฉันค่อยโทรคุยกับเขา” โรสยักไหล่ไหวพลางเดินสวนฉัน หากแต่ว่าอะไรดลใจให้ฉันเรียกรั้งหล่อนเอาไว้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าปากกับสมองใครกันทำหน้าที่ได้ดีกว่า
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” หล่อนหยุดชะงักและเอี้ยวตัวหันกลับมามองฉัน ใบหน้าสวยแต่งแต้มอย่างสวยงามรูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดาแถมยังเซ็กซี่ขยี้ใจ ไม่ว่าใครเห็นก็คงจะน้ำลายหกไปตามๆ กัน โรสเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากแม้แต่ฉันเองก็เห็นว่าเธอเป็นแบบนั้นนับประสาอะไรกับคิงที่เป็นผู้ชายอกสามศอก จะไม่หลงใหลเธอก็คงไม่แปลก “คุณชอบคิงหรือเปล่าคะ?”
“ชอบ” คำตอบของเธอทำให้ฉันนิ่งไปทันที “ใครบ้างจะไม่ชอบเขาล่ะ”
“...”
“เด็กคนนั้นทั้งหล่อ ทั้งแซ่บและดุดัน ต่างจากผู้ชายคนอื่นที่ฉันเจอด้วยซ้ำ” เธอพูดเรื่องพวกนี้ได้อย่างไม่ละอายใจเลยหรือไงกัน “ถึงความสัมพันธ์ของฉันกับคิงจะเป็นแบบน้ำแตกก็แยกย้าย แต่คิงก็ไม่มีวันปล่อยฉันไปหรอก”
“เพราะอะไรคะ?”
“ก็ฉันปรนเปรอให้เขาอย่างถึงใจยังไงล่ะ” มันก็มีส่วนที่เธอพูดมันจะถูก หล่อนเป็นผู้หญิงที่มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็มานอนกับคิงได้ คิดดูว่าความซื่อสัตย์ที่มีต่อแฟนยังให้ไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคิง ถ้าหล่อนเจอใครที่แซ่บกว่าก็จะไม่สนใจคิง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกนะเพราะฉันรู้ว่าคิงไม่เอาใจไปแลกกับใครทั้งนั้น รวมถึงฉันเองก็ด้วย “เธอเองก็หัดปรนเปรอคิงให้ได้เหมือนกับฉันสิ เขาจะได้ติดใจไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือเหมือนกับฉัน”
“ฉันไม่เหมือนคุณ”
“เหรอ น่าสนใจดีแหะ” โรสสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าและโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ พลางมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “เธอสวยนะขนมผิง แต่ก็นะรสชาติของขนมที่มันหวานจนเลี่ยน บางทีมันก็ทำให้กระเดือกไม่ลง”
“...”
“อยากลองเป็นอาหารรสจัดให้คิงได้ลิ้มลอง ก็ลองหัดที่จะแสดงความรู้สึกที่อยู่ลึกๆ ของตัวเองออกมาสิ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร ฉันเป็นตัวของตัวเองดีอยู่แล้ว”
“หึ เธอเนี่ยน่าสนใจนะ มิน่าคิงถึงได้ไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือไปสักที เหมือนกับฉัน”
“อย่าเอาฉันไปเทียบกับคุณนะคะ เราไม่เหมือนกัน”
“เหมือนกันทุกตรง” หล่อนเอื้อมมือมาช้อนปลายคางฉันให้เชิดหน้าขึ้นสบตากับเธอ แววตาโฉบเฉี่ยวของเธอจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉันที่มือขวากำเสื้อช้อปของคิงจนยับยู่ยี่ “เธอรู้ดีนี่ขนมผิง”
“...”
“คิงเป็นยังไงเธอรู้ดี ถึงเขาจะทำอะไรที่แตกต่างกับเธอ แต่ใช่ว่าเขาจะให้สถานะกับเธอนี่” หัวใจของฉันเหมือนถูกบีบอย่างแรงเพียงเพราะคำพูดที่ไม่ได้เจ็บแสบอะไรขนาดนั้น “อย่าโง่ไปหน่อยเลย ที่เธอทำอยู่ตอนนี้ไม่มีวันเอาชนะใจคิงได้หรอก เพราะเขาน่ะไม่มีวันรักใครยังไงล่ะ”
“!”
“ฉันรู้ว่าเธอรู้ขนมผิง แต่เธอก็อดทนเก่งนะที่เห็นเขามีผู้หญิงมากมายมาให้เลือก ก็ยังซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง” โรสคลายมือออกจากปลายคางฉัน ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนจะเดินนวยนาดจากไป ฉันกัดผนังในปากตัวเองจนเจ็บหนึบ อันที่จริงฉันไม่ได้อยากจะแข่งขันกับใครด้วยซ้ำ แค่แข่งกับคิงก็เหนื่อยจะแย่ พอเป็นโรสเลยหันกลับมามองตัวเอง ฉันมีอะไรสู้หล่อนได้บ้างล่ะ? ไม่มีเลยด้วยซ้ำ หล่อนรู้ใจคิงเหมือนกับฉัน หล่อนสนิทสนมกับคิงพอๆ กับฉัน
จากที่เคยคิดว่าเป็นคนเดียวที่คิงให้ความสำคัญ หรือจริงๆ แล้วโรสเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเพราะคิงไม่ยอมปล่อยหล่อนเลย ทั้งที่โรสเองก็ทำนิสัยชั่วๆ ใส่โยแฟนเก่ามานอนกับคิง เพราะแบบนั้นโยถึงได้แค้นคิงอย่างมากจนถึงตอนนี้
เกลียดตัวเองที่เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าคิงจะไปไหนหรือทำอะไรกับใคร หันมาเมื่อไหร่ก็จะเจอกับฉันอยู่ตรงนี้ไม่มีวันไปไหน ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ พอคิดว่าจะหยุดหรือถอยออกมา สุดท้ายฉันก็มานั่งคิดว่าแล้วคิงจะอยู่กับใครล่ะ? เขาจะอยู่คนเดียวได้ยังไง คิดสับสนไปหมดก็ลงเอยเหมือนเดิมคือฉันก็ยังอยู่ตรงนี้เพื่อให้คิงได้มีที่พักพิง แม้ว่าที่พักพิงนี่คิงจะไม่ได้ต้องการมัน แต่พอฉันได้เป็นแล้วมันก็ออกยากจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบไหนก็ตามแต่มันก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น อยู่ว่าจะทนมันได้นานแค่ไหน ฉันเองก็ใช่ว่าจะทนมันได้นานเสมอไป ที่อยู่กับเขาเป็นเพราะห่วงคิงมากและยังเชื่อมั่นในตัวเองว่า ‘สักวัน คิงต้องเห็นคุณค่าในตัวของฉัน’ แม้จะไม่ใช่ตอนนี้ ก็ใช่ว่าจะไม่เห็นนี่นา จริงไหม...
เห็นไหมโรสว่าเราต่างกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่มีวันมีเลยก็คือความมั่นใจยังไงล่ะ ถึงจะสวยมากแค่ไหน ต่อให้ไม่มีความมั่นใจเรื่องนี้ ก็อย่าหวังว่าจะได้ใจของคิงเลย เพราะฉันเชื่อว่าคิงต้องใจอ่อนกับฉันเข้าสักวัน ฉันยังคงเชื่อว่าปาฏิหาริย์มันมีอยู่จริงเพียงแต่ว่าต้องรอ ไม่รู้จะรอนานแค่ไหนและผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง ก็สุดแล้วแต่โชคชะตา
ราวกับนิยายที่ฉันเขียน แน่นอนว่ามันเริ่มต้นไปเรื่อยๆ ยังหาบทสรุปไม่เจอ ดังนั้นมันก็ต้องไปต่อถูกไหม? จนกว่าฉันจะหาบทสรุปได้เมื่อนั้นนิยายที่เขียนก็จะจบลง จะจบแบบ The End หรือ Bad End ก็ขึ้นอยู่ที่ตัวละครว่าจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาไปในทิศทางไหน และฉันไม่อยากให้ตอนจบของเรื่องลงเอยด้วยคำว่า ‘เสียใจ’ เพราะไม่มีใครอยากให้นิยายจบลงด้วยความเจ็บปวดหรอก
*----------------------------------------------*
- Writer
