ตอนที่ 4
841 Words
นิตยสารธุรกิจถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะอย่างเดือดดาล อีกแล้วใบหน้านี้เขาเห็นมันจนเอียน คาเอล เดอร์มินอฟกำลังก้าวขึ้นบัลลังก์ติดอับดับมหาเศรษฐีในสเปน ฟาเบียนขบกรามแน่นเมื่อภาพในอดีตยังคงติดตา คาเอลไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่จากสายตาในวันนั้นเขารับรู้ได้ดี
จะหาทางแก้ไขยังไงในเมื่อไม่เห็นหนทางออก ยกมือขึ้นเสยผมด้วยความหงุดหงิด พยายามควบคุมตนเองไม่ให้ตื่นตระหนก ยังมีบริษัทที่เมืองไทยหนุนหลังอยู่ ภรรยาเป็นถึงบุตรสาวของประธานบริษัทใหญ่ที่ประเทศไทย เงินทุนมหาศาลยังคงรองรับ เขายังเห็นทางรอดได้
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ติดตามด้วยร่างเพรียวในชุดเดรสสีแดงก้าวเข้ามา พิมพ์วีลีนั่งลงบนโซฟาในห้อง สีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ฟาเบียน คุณเห็นข่าวตามนิตยสารธุรกิจไหม!”พิมพ์วลีถาม
“ผมเห็นแล้วครับ”
“ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอคะ คาเอล เดอร์มินอฟเคยเป็นพี่เขยคุณนี่ คุณอยากหวนกลับไปหาหรือเปล่า”
“ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะครับพิมพ์ ผมไม่คิดกลับไปหาเขาแน่ เชื่อใจผมนะที่รัก”เขาบอกเสียงทุ้ม คนฟังยิ้มกว้าง ฟาเบียนรั้งภรรยามาโอบกอดไว้ แม้ในใจรู้สึกสะท้านเพราะคนึงถึงหญิงสาวอีกคน ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง
“ฉันเชื่อใจคุณนะคะฟาเบียน คุณต้องประสบความสำเร็จมากกว่านี้ มีชื่อเสียงมากกว่านี้”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”
“แต่น่าเสียดายเหมือนกันนะคะ คาเอล เดอร์มินอฟ หน้าตาหล่อเหลาราวกับเป็นนายแบบต้องโดนเราทำลาย”พิมพ์วลีละเมอ
คนฟังชะงัก ขนาดกอดอยู่กับเขายังมีเวลาไปคิดถึงใบหน้าชายอื่นอีก ไม่อยากเชื่อเลย
“มีดีแค่หน้าตาช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ ต่อไปผมจะทำให้คาเอลมันไม่มีหนทางเดินเลยทีเดียว!”ฟาเบียนกระหยิ่ม
ห้องทำงานประธานบริษัทฟรีดอมแพลนเนทเปิดออก ร่างสูงกำยำก้าวเข้ามาพร้อมกับชายร่างสูงโปร่งสวมแว่นท่าทีกล้าๆ กลัวๆ ดวงตาเรียวคมหรี่มองแล้วสาวเท้ามานั่งตรงโซฟา ก่อนผายมือเชื้อเชิญแขก
“เชิญนั่งครับ”
ผู้มาเยือนยอมนั่งตามคำเชิญ เพียงแค่สบตาเล่นเอาตัวสั่นอย่างไม่มีสาเหตุ นัยน์ตาสีอำพันช่างน่ากลัวตามคำเล่าลือจริงๆ
“คุณชื่ออะไรเหรอครับ”
“ผมชื่ออากัสโซ่ครับ”
“ทำงานที่ซีเจคใช่ไหม”ชายหนุ่มถามย้ำ จ้องมองไม่วางตา
“ใช่ครับ ผมทำงานอยู่ฝ่ายการตลาด”
“อืม...” เขาเว้นช่วง “การที่คุณมาที่นี่หมายความว่าคุณยอมร่วมมือกับผม”
“คะ...คือ”คนถูกถามติดอ่าง พูดไม่ออก
“ผมไม่ได้ขอให้คุณทำอะไรมาก ไม่เสี่ยงต่อการติดคุกหรอกครับ แค่บอกว่าบริษัทซีเจคจะไปพรีเซนต์งานให้กับที่ไหนบ้างเท่านั้นเอง”
คนฟังชะงักขมวดคิ้ว หมายความว่าเขาไม่ต้องรายงานทุกเรื่อง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“แค่นั้นใช่ไหมครับ”ถามกลับตะกุกตะกัก
“ครับ ผมต้องการแค่นั้น ที่เหลือผมจัดการเองเพราะผมมั่นใจว่างานผมเจ๋งกว่าที่ซีเจคแน่นอน”เขาพูดแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก แววตามุ่งมั่น
อากัสโซ่หน้าเจือน ไม่ต้องบอกก็รู้ฟรีดอมทำผลงานได้ยอดเยี่ยม โปรแกรมบางตัวได้รับรางวัลเสียด้วย จนตอนนี้แทบไม่มีบริษัทคู่แข่งเลย เขียนโปรแกรมได้ทุกแบบตามต้องการ แถมยังดูแลรักษาเรื่องประสิทธิภาพให้ยอดเยี่ยมอยู่เสมอ มีการอัพเกรดเพื่อความทันสมัยอีกต่างหาก
“ถ้าคุณคาเอลต้องการแค่นั้น ผมยินดีทำให้ครับ แต่ว่า...” สีหน้าลังเล ชายหนุ่มพอเข้าใจว่าหมอนี่ต้องการอะไร
“ค่าตอบแทนผมจะให้อย่างงามเลยทีเดียว ได้ข่าวว่าแม่เข้าโรงพยาบาลต้องใช้เงินผ่าตัด เอาแบบนี้ดีไหมผมรับผิดชอบค่าผ่าตัดให้”
“จริงเหรอครับ!”ถามกลับน้ำเสียตื่นเต้น อากัสโซ่มองเขาแววตาชื่นชม
“ครับ ผมยินดีช่วยคนเดือดร้อนอยู่แล้ว”
สองเข่าคุกลงกับพื้นน้ำตาปริ่ม โชคดีแล้วที่ตนมาหาชายคนนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางหาเงินค่าผ่าตัดให้แม่ได้
“ขอบคุณมากนะครับ ผมจะไม่ลืมบุญคุณเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”คาเอลบอกแล้วเข้าพยุงให้ลุกยืน
อากัสโซ่ก้มศีรษะให้อีกครั้งระบายยิ้มด้วยความยินดี สาวเท้าออกจากห้องประธานบริษัท ชายหนุ่มหันมองบอดี้การ์ดแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“เข้าใจหาคนนะอัลเดร”
“ขอบคุณที่ชมครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มยกยิ้ม แล้วมองเจ้านายแววตาชื่นชม “คุณก็เก่งมากนะครับ สร้างบุญคุณให้กับคน ซื้อน้ำใจเอาไว้เผื่อได้อะไรมากกว่าที่ต้องการ”
คาเอลหันมองบอดี้การ์ด ช่างสรรหาคนมาได้ถูกใจเขาเสียจริง
“นั่นสินะ คนบางคนเงินซื้อไม่ได้ทั้งหมด”
- Writer
