CHAPTER 2 ( ROSE )
1033 Words
"DISCLAIMER"
This is a story Don't take it seriously because the story here is just from my imagination, don't take it because of reality.
** ** ** ** ** ** ** **
Never dun nalaman ng mga tao na may anak siya sa una niyang asawa, dahil sobrang laki ng galit niya sa akin never niya ako pina kilala mas proud na proud siya sa mga bagong anak niya at baka hindi alam ng mga anak niya na may kapated sila sa daddy nila.
What A Very Cruel Father
pasasalamat koden na iniwan niya ako noon dahil pagod naden ako at ang katawan ko sa pang bubugbug niya sa akin at hindi ko na lang siya ginulo o siniraan sa mga tao kahit gustuhin ko hindi ko magawa dahil natatakot ako sa pwede niyang gawen sa akin, kaya hinayaan kona lang at hindi kona siya kinilalang ama.
swerte kona lang kay Mark dahil sa mga hirap at saket na pinag daanan ko hindi niya ako iniwan tinanggap niya ako ng buong buo at ang ending naging kami at kinasal kame, sobrang Swerte koden sa mga magulang niya dahil tinanggap den nila ako ng buong puso.
Umabot kame sa halos Tatlong dekada na pag sasama namin pero sa naka lipas na limang taon ay lumayo ang loob nito sa akin, nag papa salamat na lang den ako dahil kahit ako ang sinisisi niya at ganon ang tingin niya sa akin hindi sumagi sa isip niya na iwan at maki pag hiwalay sa akin alam Kong kahit ganito ang nangyari sa akin nararamdaman Kong mahal niya paden ako, pero para akong isang multo sa kanya na dadaan daanan niya lang.
When due to a terrible incident, everything was I lost in the pain.
My husband, my friends, eve my aunt and uncle because they hate me too, the are just around but I don't feel them any more.
All Gone.
Maging ang anak ko sa sinapupunan ko 5 years ago.
Ang anak kong sinabe ni lang pinabayaan at pinatay ko.
Inayos kona lang ang aking niluto dahil wala namang bago ako nanaman mag isa ang kakain nito.
havang kumakain ako ay narineg kong may pababa kaya napatingen ako sa hagdan mag katabe lang kase yung ang sala at hagdan.
Sa sala ako laging tumatambay at kuma kain dahil kapag sa kusina naaalala ko lang ang lahat na masasayang ala ala namin ni mark mga ala alang kahit kailan man hindi na mauulit, ang daming nag faflash back sa utak ko may mga magagandang ala ala den naman kami dito sa sala pero ang bonding kase namin ni mark ang mag luto at tikman lagi ang mga niluluto ko.
My husband and my baby nung nasa sina pupunan kopa siya hindi na mauulit ang lahat lahat ng dahil sa isang trahedyang dapat panaginep na lang.
I stood up and greeted him wit a beautiful smile on my lips but he just looked at me and turned his head.
bumuntong honing a na pang ako at kumain ng ta him siya naman umupo at nanood
"Nagugutom kaban? Teka ipag hahanda kita" saad ko sisimulan kona sanang mag lakad pa puntang kitchen na mag salita siya na ikina tigel ko.
"Shut up!! Careless hindi ko kailangan ng pag kain mo itapon mo kung hindi mo naubos," saad niya nasaktan ako sa sinabe niya.
sanay na ako sa mga masasakit na salita na natatanggap ko sa kanila pero Diko maiwasang hindi masaktan ng husto.
mapanood niya ba nasasabing pinatay ko ang sarile Kong anak na pabaya ako, parehas lang naman kaming na walan.
And yes hindi nga pala nila alam ang Tunay na dahilan dahil kahit kailan hindi nila ako pinakinggan hindi nila ako binigyan ng ka unting Ora's para Sabihen ang totoo hindi nila ako pinag bigyan.
Hindi kase nila ako pinakinggan.
From "Yes love, prepare me because I want to taste what you cook."
To "Shut up!! Careless killer!!! I don't miss your food I don't eat!."
"Ahhmm sige... baka magutom ka kumuha kana sa lang sa kitchen." Saad ko sa kanya.
"No thanks, mag order ako itapon or ipakain ko sa mga hayop sa Kalye." Matigas na saad niya.
Sayang naman itong niluto ko, ano pa bang bago lagi namang ganito.
Kelan ba ako Susuko, hindi na ako nadala lagi namang ganito sa nag daang limang taon, dahil sobra paren ang niluluto ko, araw araw paren kase akong umaasa na natitikman niya ulit ang luto ko at ipag yayabang niya ito sa mga magulang niya at kaibigan namin, dahil dati ganon siya iniingit niya ang lahat sa luto ko.
"Sige ako na lang uubos nitp mamaya pag nagutom ulit ako, umorder kana para makakakain ka, eatwell." Saad ko sa tinalikuran siya
Tumungo ako sa lababo para hugasan ang pinggan na pinag kainan ko, hindi ko naubos dahil nawalan na lang ako ng gana.
Nasasaktan nanaman at umiiyak nanaman ako hyss, walang nag bago.
Dumeretso ako sa kwarto ko which is guest room dito ako pinapatulog ni mark? Mag mula noong nawala ang anak namin, ayaw niya daw kase ako maka tabe dahil isa raw akong killer na walang awa, kaya dito na ang kwarto ko nandito naden lahat ng mga gamit ko.
Minsan ang bobo niya mag isep limang taon na ako nag titiis sa pananaket pang papahirap niya sa akin, tapos sasabihen niya killer! WTF!! edi sana tinuluyan kona siya kung killer ako jusko.
Lumapit ako sa drawer ko at kinuha ko ang natitirang gamit ng anak ko, ito ay ang kanyang ultrasound and portrait picture ng anak namin pina portrait ko siya noon, dito naka ngiti siya sinabe ko sa nag dadrawing na gawen na naka ngiti siya na parang buhay.
Dahil hindi ko naman nasilayan at ngiti at hindi ko narineg sa iyak ng anak ko at itong bracelet na suot niya nung binurol siya.
Kinuhaan ko paren siya ng litrato nung sinabe ng doctor na wala na ang baby ko, kahit mahirap at masaket sa akin kinuhaan ko paren dahil ito lang ang pang hahawakan ko habang tumatanda ako.
Kaya itong portrait picture ang tinitignan at kinakausap ko dahil dito ko nakikita na buhay siya at hindi siya na wala sa akin.
- Writer
