เฟรดร์ดิโค้หยิบเสื้อคลุมสีดำมาสวมลวกๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงโดยไม่ลืมแกล้งคนที่มองมาอย่างหวาดๆ โดยการเอื้อมมือไปคว้าต้นแขนขาวเนียนทั้งสอง แล้วออกแรงดึงร่างบางระหงให้ลอยละลิ่วมานั่งแนบกับเรือนกายตน
“ถ้าถามเรื่องสิทธิ์นั้นผมมีเต็มที่ เพราะที่นี่คืออาณาจักรของผม”
อัลรีน่ากวาดสายตามองความงดงามหรูหราของห้องสูท ที่เธอหลงมานอนอยู่หลายชั่วโมง ก่อนจะหันมาถามเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า ที่กำลังทอดมองแน่นิ่งที่ดวงตาคู่สวยของเธอเช่นเดียวกัน
“คุณกำลังจะบอกว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่งั้นหรือ”
“ใช่ เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม เป็นของผม แต่เรื่องนี้เก็บไว้ก่อน ที่ผมอยากรู้คือคำถามที่ถามออกไปก่อนหน้านี้”
“ตาบ้า! ถามเสียยืดยาวใครจะไปจำได้”
อัลรีน่าทำปากขมุบขมิบเอ่ยเจริญพรบุรุษหล่อเหลา จากนั้นก็เปล่งเสียงตวาดแว้ดห้วนจัดด้วยความโมโห
“จำไม่ได้แล้วว่าถามอะไรบ้าง”
เฟรดร์ดิโค้ลอบอมยิ้ม ชักจะถูกใจหญิงสาวคนนี้ขึ้นมาเส
