พ่ายไฟรักเจ้าดวงใจ

บทที่ 12

อัลรีน่าตีสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะฮึๆ ดังจากชายหนุ่ม ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน เพราะปกติการรักษาเวลาตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับเธอเป็นที่สุด ตอนที่อยู่ดาลิยาเธอไม่เคยไปนัดสายเลยสักครั้ง แต่ทางกลับกันมีแต่ไปก่อนนัดทุกครั้ง

พาหนะที่นำพาให้ขึ้นจากชั้นล่างสุดไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่นาที แต่สาวงามชาวอาหรับที่ลืมตาไม่ขึ้นมือไม้อ่อนแรง จนต้องเอนกายพิงผนังลิฟต์เย็นเฉียบ กลับรู้สึกว่าเนิ่นนานกินเวลานับสิบนาที

“จะถึงห้องพักหรือยัง”

อัลรีน่ามั่นใจว่าตนเองเปล่งเสียงถามค่อนข้างดัง แต่ทว่าน้ำเสียงที่หลุดออกมากลับแผ่วเบาจนชนุสรแทบไม่ได้ยิน

“ไม่เกินนาทีก็ถึงห้องพักแล้วครับ”

‘ไฟแรง อยากบริการคุณริคผู้หล่อเหลาแล้วล่ะสิ’

ชนุสรยิ้มกว้าง ด้วยความเข้าใจผิดเขาเอ่ยตอบอย่างแต่ในใจคิดไปอย่าง พอหันไปมองหญิงงามที่ยืนอยู่ข้างหลังตนเองก็รีบหันหน้ากลับ ด้วยเกรงว่าหญิงสาวจะเห็นเรือนกายที่ตื่นตัวด้วยความต้องการ

‘ขอให้คุณริคเบื่อเธอเร็วๆ ด้วยเถอะ เราจะได้ครอบครองเธอบ้าง หากบริการถูกใจจะรับเลี้ยงไว้ในฮาเร็ม’

“ถึงห้องพักคุณริคแล้วครับ”

ลิฟต์ที่วิ่งมาถึงห้องสูทโดยตรงได้เปิดออกกว้าง เผยให้อัลรีน่าได้เห็นอาณาจักรที่กว้างใหญ่ตกแต่งด้วยเครื่องเรือนวิจิตรงดงามล้ำค่า ไม่แพ้พระราชวังของเจ้าชายอีสดรีสส์

“บริการคุณเฟรดร์ดิโค้ให้เต็มที่นะครับ เผื่อว่าถูกใจคุณริคจะได้ตบรางวัลงามๆ”

ใครคือริค? ใครคือเฟรดร์ดิโค้? และใครบริการใคร?

อัลรีน่าตั้งคำถามอยู่ในใจด้วยความสงสัย แต่พอหันกลับตั้งใจจะอ้าปากถามพนักงานโรงแรมก็มีอันต้องตีหน้ายุ่ง เมื่อชายหนุ่มคนดังกล่าวได้หายไปพร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลงอย่างรวดเร็ว

“มาไวไปไวยังกับผี”

หญิงสาวบ่นงึมงำเพ่งสายตามองหาเส้นทางที่จะพาเธอไปถึงเตียงนอนหนานุ่ม เท้าเล็กพยายามหยัดกายถ่อสังขารลากร่างบางระหงที่สะลึมสะลือ สติเหลือน้อยเต็มทีให้เดินไปถึงเป้าหมาย ที่มองเห็นแต่ไกล ความเป็นคนขี้ร้อนมักใส่ชุดนอนบางเบาเข้านอนในยามค่ำคืน เมื่อเพิ่งเดินทางมาเมืองไทยด้วยเสื้อผ้าชุดเดียวที่เริ่มสกปรกเพราะคราบเหงื่อไคล อัลรีน่าจึงสลัดอาภรณ์ทุกอย่างออกจากตัวไม่เว้นแม้แต่ชั้นในผ้าลูกไม้สีหวาน

“ง่วงจะแย่แล้ว นอนทั้งเปลือยๆ แบบนี้นี่แหละ”

ร่างบางระหงทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าโดยปราศจากอาภรณ์ ผ้าห่มปกปิดเรือนกาย ยากล่อมประสาทที่ออกฤทธิ์เต็มที่ ได้เล่นงานจนหญิงสาวหลับลึก ไม่รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องสูทที่ไม่ใช่ห้องที่ตนเองได้จับจองไว้

เฟรดร์ดิโค้ปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กพลางบิดคอไปมา เพื่อไล่อาการเมื่อยขบอ่อนล้าจากการทำงานที่กินเวลายาวนานล่วงเข้าตีสองของวันใหม่ ไฟในห้องทำงานถูกปิดลง พร้อมกับร่างสูงใหญ่ล่ำสันที่เดินออกมาจากห้อง

ความอ่อนล้าจากการตรากตรำทำงานหนักจนลืมพักเริ่มเข้าเล่นงานเต็มที่ อาการหาวง่วงนอนเกิดขึ้นติดๆ กันหลายครั้ง จนชายหนุ่มต้องสะบัดศีรษะไล่อาการมึนงง สิ่งที่หัวสมองนึกถึงตอนนี้คือเตียงนอนนุ่มๆ ที่จะรองรับการเอนกายจากเรือนร่างใหญ่โต ที่อดตาหลับขับตานอนตั้งใจทำงานมาหลายชั่วโมง

แต่ทว่า...กองเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ ทั้งผ้าลูกไม้บางเบา รองเท้าคู่เล็กที่ถูกทิ้งระเกะระกะเป็นทางยาวจนสุดสายที่เตียงนอนขนาดคิงไซซ์ทำเอานัยน์ตาสีฟ้าลุกโชนด้วยไฟโทสะ เมื่อคิดว่าชนุสรบังอาจละเมิดคำสั่งโทรตามรวีพรให้มานอนค้างที่นี่

“ไอ้สร พรุ่งนี้ได้เจอซองขาวแน่”

เฟรดร์ดิโค้บ่นงึมงำพอก้มลงใช้ปลายนิ้วแข็งแกร่งคีบชุดชั้นในบางเบาสีหวานขึ้นมามองดูใกล้ๆ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ รสนิยมของรวีพรเปลี่ยนไปหรือ จากที่เคยใส่ชิ้นเล็กชิ้นน้อยแทบจะปกปิดของสงวนไม่ได้ วันนี้เธอกลับสวมใส่ชั้นในผ้าลูกไม้แบบเต็มรูป ดูแล้วผิดปกติพิลึก

“อยากจับรวีพรทุ่มออกไปจากห้องจริงๆ”

ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองหญิงสาวที่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นนางแบบชื่อดังนิดหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย

“เห็นทีต้องไปนอนอีกห้องหนึ่งเสียแล้ว”

ชายหนุ่มบ่นงึมงำ เท้าใหญ่ในรองเท้าหนัง ที่กำลังจะก้าวหันหลังกลับ มีอันต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเดินเข้ามาใกล้เตียงใหญ่มากยิ่งขึ้นแล้วได้เห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยสะโพกงามงอนที่เขามั่นใจเกินร้อยว่ารวีพรไม่มีเรือนร่างที่งดงามอรชรอ้อนแอ้นเหมือนดังหญิงสาวปริศนาที่นอนคว่ำหน้า ท่าทางจะหลับสนิทไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงนอนของเขา

“บ้าชะมัด!”

เฟรดร์ดิโค้กัดฟันกรอดสบถเสียงลอดไรฟัน เมื่อรับรู้ถึงอาการปวดหนึบความต้องการที่แล่นพล่านทั่วทุกอณู พอก้มลงมองหลักฐานที่เด่นชัด เพียงแค่ได้เห็นเรือนร่างอรชรแผ่นหลังที่เปล่าเปลือย สะโพกงามงอนเต่งตึง ร่างกายเขาถึงกับตื่นตัวเต็มที่ ถ้าหากได้ยลโฉมความงดงามเรือนร่างของหญิงสาวผู้นี้แบบเต็มตาเขาคงอดกลั้นความต้องการไว้ไม่อยู่เป็นแน่

“ขอสัมผัสสักนิดว่าเรือนร่างที่กลมกลึงน่าทะนุถนอม ผิวกายที่ขาวผ่องจะนุ่มเนียนมืออย่างที่เห็นหรือเปล่า”

มือใหญ่แข็งแกร่งไวเท่าความคิด ได้เอื้อมไปสัมผัสลูบไล้ตั้งแต่เส้นผมยาวดำขลับที่ยาวรุ่ยร่ายระอยู่ตามแผ่นหลัง เฟรดร์ดิโค้ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมให้ทิ้งตัวลงบนที่นอน จากนั้นก็เริ่มไล้ปลายนิ้วสัมผัสตรงต้นคอ บ่าเล็ก แผ่นหลังเนียนเรียบ เอวเล็กคอดกิ่ว แล้วพักฝ่ามือแน่นิ่งตรงสะโพกกลมกลึง

“การันตีได้ว่าเธอต้องงดงามไม่แพ้ความนุ่มเนียนมือแน่นอน”

เฟรดร์ดิโค้จับร่างบางพลิกกลับให้นอนหงาย เพื่อยลโฉมความงดงามชัดๆ ให้เต็มตา เมื่อดวงตาสีฟ้าได้ปะทะกับความงดงามที่เผยให้เห็นเต็มตา โดยไม่มีสิ่งใดบดบังความงดงามได้ เขาถึงกับลืมหายใจ ความต้องการแล่นซ่านทั่วเส้นเลือด ราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก

“พระเจ้า! เทพีวีนัสกลับชาติมาเกิดแท้ๆ”

เฟรดร์ดิโค้อุทานออกมาอย่างลืมตัว หัวสมองนึกคิดไปถึงเทพีแห่งความรัก และความงามอย่างเทพีวีนัสที่งดงาม จนไม่มีเทพีองค์ใดเทียมทานได้ เขาใช้ปลายนิ้วแข็ง

แกร่งลูบสัมผัสพิสูจน์ความอ่อนนุ่มของเรือนร่างอรชร คิ้วโก่งดุจคันศร ขนตายาวเป็นแพงอนงามโดยไม่ต้องอาศัยการดัด คงเข้ากันได้ดีกับสีดวงตาที่เขายังไม่มีโอกาสได้เห็น เรียวปากอิ่มเอิบสีหวานคงมอบความหวานซาบซ่านจนลืมไม่ลงเป็นแน่ สำหรับปทุมงดงามเต็มตึงก็สร้างความนุ่มละมุนละไมให้กับมือใหญ่ทั้งสองข้างยิ่งนัก

“เทพีคนนี้คือใครกัน ทำไมถึงได้มานอนหลับเปลือยกายในดินแดนของราชสีห์ หรือเธอจะเป็นผู้หญิงที่ชนุสรหามา”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกันไว้ตอนหัวค่ำ เฟรดร์ดิโค้ก็ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเลขาฯ ที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องทันที

‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก’

เฟรดร์ดิโค้ถึงกับขว้างโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโมโห คาดเดาได้เลาๆ ว่าชนุสรจงใจปิดเครื่องหนีทั้งๆ ที่แต่ก่อนจะเปิดมือถือแสตนด์บายรอตลอด 24 ชั่วโมง