ตอนที่ 20
แว่นเฉิ่ม
Wawa Talk
ฉันตื่นมาในช่วงสายของอีกวัน หลังจากได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ พลังที่สูญเสียไปเมื่อวานก็เริ่มกลับมาแต่สิ่งที่ไม่กลับมาคือแว่นของฉัน
กรุงโรมโยนแว่นฉันทิ้งเมื่อวานและเผลอเหยียบมันแหลกคาเท้าเลยทีเดียว ตอนนี้ฉันเลยเปรียบเสมือนคนกึ่งตาบอดเพราะภาพที่มองเห็นนั้นไม่ชัดนัก
“โรมตื่นหน่อย”
ครั้นจะลุกไปทั้งอย่างนี้ก็กลัวจะสะดุดล้ม เลยต้องปลุกร่างหนาที่นอนหลับอยู่ข้างกายให้ขึ้นมาช่วยรับผิดชอบสิ่งที่เขาทำ
“อือ จะนอน” กรุงโรมพึมพำด้วยน้ำเสียงรำคาญ มือหนาคว้าเอวฉันเข้าไปกอดพร้อมทั้งซุกหน้าลงกับหน้าท้องของฉัน
ฉันเลยหยิกเข้าที่เอวสอบเพื่อให้คนเจ้าเล่ห์ตื่นเสียที เผลอไม่ได้เป็นต้องซุกตลอดเลย
“โอ๊ยวา!”
“ห้ามมาทำหน้าดุ พาวาไปตัดแว่นใหม่เลย”
“วุ่นวายจริง เฉิ่มแล้วยังตาไม่ดีอีก” มือหนาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง เขาเหลือบมองฉันเหมือนไม่พอใจแต่เพียงครู่เดียวก็ดึงฉันเข้าไปจูบ
