ตอนที่9ดูแล
1252 Words
ตอนที่ 9
ดูแล
เช้าอีกวันที่บ้านของกรุงโรม ร่างสูงเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องนอนด้วยความร้อนใจเพราะคนที่เขาพากลับบ้านมาเมื่อเช้านี้ยังนอนซมอยู่บนเตียง ซึ่งตอนนี้น่านฟ้ากำลังดูอาการหญิงสาวอยู่ในห้องได้พักใหญ่แล้วจนกรุงโรมเริ่มทนไม่ไหว และในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกมาเสียก่อน
“วาวาเป็นไงบ้าง”
“เหอะ ก่อนจะถามว่าเธอเป็นไงบ้าง มึงตอบกูมาก่อนดีกว่าว่าตายอดตายอยากมาจากไหน” กรุงโรมชะงักไปไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้ แต่แล้วก็ต้องหันกลับมามองเพื่อนอย่างเอาเรื่องเมื่อเอะใจในคำถาม
“มึงรู้ได้ไง มึงตรวจวาตรงไหน”
เมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังเข้าใจผิดและโมโห น่านฟ้าเลยรีบยกมือขึ้นห้ามเพราะเขารู้ดีว่ากรุงโรมใจร้อนขนาดไหน
กรุงโรมเป็นคนอารมณ์ดีเป็นเพื่อนที่ดี แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจแถมยังใจร้อนเป็นที่หนึ่ง
“ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะฆ่ากูเลย กูก็ตรวจปกติ”
“เหอะ แล้วมึงรู้ได้ไง ยัยนั่นอาจจะไม่สบายเองก็ได้”
“กูไม่ได้โง่ครับ รอยดูดแดงทั้งตัวขนาดนั้นเด็กปอสามยังดูออกเลย”
“เออๆ จะอะไรก็ช่าง ตกลงวาวาเป็นอะไร”
น่านฟ้าระบายยิ้มออกมา มองแวบเดียวก็รู้ว่ากรุงโรมกำลังสนใจสาวสวยในห้องเพราะกรุงโรมไม่ใช่คนที่จะมาใส่ใจคนอื่นขนาดนี้ หากเป็นปกติคงปล่อยให้ลูกน้องจัดการแล้วแต่นี่กลับมาเฝ้าถามอาการเองอย่างร้อนรน
“ก็เป็นไข้ อ่อนเพลียธรรมดา”
“ธรรมดาบ้าอะไร หน้าซีด ตัวร้อนขนาดนั้น” คนใจร้อนโวยวายขึ้นอีกครั้ง น่านฟ้ายื่นมือไปจับไหล่เพื่อนและตบเบาๆ
“ใจเย็นๆ กูให้วาวากินยาแล้ว เดี๋ยวมึงเช็ดตัวและคอยดูอาการเท่านั้นเอง”
“กูนี่นะเช็ดตัว ไม่มีทาง” ใบหน้าหล่อรีบสะบัดหนี น่านฟ้าเห็นอย่างนั้นเลยระบายยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปแกล้งแหย่เพื่อน
“หรือมึงจะให้กูเช็ด”
“มึงว่างมากรึไงไอ้น่าน กลับไปหาน้องอมยิ้มของมึงเลยไป”
“ฮ่าๆ มึงเป็นเอามากนะ” น่านฟ้าหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง เขาเดินไปหยิบยาที่จัดเตรียมไว้มายื่นให้เพื่อน
“ให้วาวากินยาให้ตรงเวลาด้วย พรุ่งนี้ก็คงหายแล้วแหละ”
“เออ รู้แล้ว”
“และที่สำคัญ มึงห้ามทำอะไรเขาอีกนะ”
“เออ เสือกจริง ไปได้แล้วไป” กรุงโรมดันหลังเพื่อนให้ลงบันไดไปและไม่อยู่รอส่งน่านฟ้า รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนทันที
น่านฟ้ามองประตูห้องนอนพลางส่ายหน้ายิ้มๆ
“เจริญจริงๆ เพื่อนกูแต่ละคน”
กรุงโรมทรุดตัวลงข้างเตียงก่อนจะยื่นหน้าไปจูบลงบนหน้าผากเนียน
“ไหนไอ้น่านบอกไม่เป็นไร ทำไมตัวยังร้อนอยู่เลยวะ”
“อะ... อื้อ ร้อนจัง”
ร่างบางบนเตียงหันหน้าหลบมือกรุงโรมก่อนจะถีบผ้าห่มที่คลุมตัวออกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่เธอสวมใส่อยู่ เท่านั้นยังไม่พอยังโชว์เรียวขาสวยที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ด้วย
“ขยันยั่วเหลือเกินแม่คุณ” กรุงโรมผ่อนลมหายใจเข้าออกก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว
การเช็ดตัวผ่านไปอย่างยากลำบากเมื่อกรุงโรมต้องข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้จับคนบนเตียงฟัดตามใจปรารถนา
“บ้าจริง กูเป็นอะไรของกูวะเนี่ย” มือหนาสัมผัสหน้าตัวเองแรงๆ พลางผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อควบคุมอารมณ์
“เป็นเพราะชุดแน่ๆ ลองไปยืมชุดพินอินดีกว่า”
กรุงโรมตัดสินใจเดินมาบ้านฝั่งตรงข้ามที่อยู่เยื้องกับบ้านตัวเอง เสียงหัวเราะสดใสนั่นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีคนอยู่ในบ้าน
เขายืนกดกริ่งหน้าบ้านอยู่หลายนาทีแต่ไม่มีคนมาเปิดให้ สุดท้ายกรุงโรมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปเสียเลย และภาพที่เห็นทำเอากรุงโรมถึงกับเบิกตากว้างเพราะเพื่อนมาดดุของตัวเองกำลังมุดเสื้อสาวน้อยตัวเล็กอยู่บนโซฟา
“สัส โรม”
“เอ่อ กูหันหลังก่อนแล้วกันเนอะ”
กรุงโรมรีบหันหลังโดยพลัน รู้อยู่หรอกว่าคู่นี้รักกันมากขนาดไหนแต่ใครจะคิดว่าจะรักกันปานจะกลืนกินอะไรแบบนี้
“มีอะไร” น้ำเสียงนิ่งๆ เอ่ยขึ้น กรุงโรมเลยหันกลับไปยิ้มกว้าง เขาไม่ได้ตอบคำถามเมืองแต่หันไปหาพินอินแทน
“ถ้าไม่หยุดมองเมียกู เพื่อนกูก็ไม่เว้นนะ”
“พินอินก็น้องกูมั้ย”
“พินอินลูกคนเดียว!”
“ใจเย็นนะเฮีย นี่พี่กรุงโรมไง เฮียอย่าหึงไร้สาระดิ”
“พูดได้ดีนิ”
“เฮียอย่ามาหาเรื่องกันนะ”
“ไอ้รุ่นพี่เมื่อวาน ยังไม่เคลียร์นะดื้อ”
กรุงโรมมองทั้งคู่สลับกันก่อนจะรีบเข้าเรื่องตัวเองเพราะกลัวเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่
“อย่าเพิ่งทะเลาะกัน กูแค่จะมาขอยืมชุดพินอิน”
“พี่โรมเอาไปทำไมเหรอคะ”
“เอามาเถอะน่า”
พินอินเงยหน้ามองเมืองอย่างขอความคิดเห็น เมืองเลยพยักหน้าอนุญาต
“แล้วพี่โรมจะเอาชุดแบบไหนดีคะ”
“แบบไหนก็ได้”
“ไม่ได้ค่ะ พี่โรมต้องระบุว่าจะเอาเดรส เสื้อยืดหรือเอี๊ยมดี”
“เอาเดรสมาก็ได้”
“เดรสสั้นหรือเดรสยาวดีคะ”
พินอินถามอีกด้วยรอยยิ้มสดใส ความน่ารักของเธอทำให้กรุงโรมด่าไม่ลง จำใจต้องตอบเธอไป
“ยาว”
“เอาแบบมีลาย หรือไม่มีลายดีคะ” คนตัวเล็กยังกวนไม่เลิก เมืองมองท่าทางสนุกสนานของเมียดื้อก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ดื้อเลิกแกล้งไอ้โรม”
“ใครแกล้ง ไม่มี้”
“ไปเอาชุดมาให้มันค่ะ” ใบหน้าหล่อดุขึ้น พินอินเลยแบะปากใส่เมืองและสะบัดหน้าเดินออกไป
“เมียมึงนี่ดื้อเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ”
“เออ”
“แต่มึงก็ดูมีความสุขดีนะ”
“ถ้ามึงลองรักใครสักคน มึงจะเข้าใจ”
กรุงโรมแค่นหัวเราะและเดินไปนั่งลงบนโซฟารอพินอินเอาชุดมาให้
“ไม่เอาว่ะ มีความรักปวดหัวจะตาย”
“หึ แล้วนี่มึงเอาชุดไปให้ใคร” คำถามตรงๆ ของเมืองทำให้กรุงโรมค่อนข้างอึกอักก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วนี่เรื่องพินอินเป็นไงบ้าง”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
เมืองเดินมานั่งลงตรงข้ามเพื่อน หรี่ตามองกรุงโรมอย่างจับผิด
“อะไรของมึงวะไอ้เมือง”
“ถ้ามึงฉลาด มึงจะรู้ว่ามึงไม่ปกติ”
“นี่มึงหลอกด่ากูรึเปล่าวะ”
เมืองยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาจิบ
“พี่กรุงโรมได้แล้ว” เสียงเล็กแสนสดใสดังขึ้นพร้อมทั้งเสียงฝีเท้าวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นบน
“ดื้อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง!”
“ก็พี่กรุงโรมรีบ”
“ถ้าล้มขึ้นมาจะฟาดซ้ำคอยดู”
กรุงโรมมองตามเพื่อนที่ไม่เคยสนใจโลกรีบวิ่งเข้าไปช่วยเมียดื้อถือของก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
หรือบางที ความรักจะเป็นสิ่งสวยงามจริงๆ นะ
- Writer
