Bad guy นายตัวร้าย 20+

[6] หายไปจากชีวิต..

หลังจากคำพูดของแม่ แม่เดินออกไปจากห้องทิ้งความสงสัยเอาไว้

กริ่ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันรีบกดรับสายทันทีเพราะคนที่โทรมานั้นคือเหมันต์

หมวยลี่?"หมวยโทรไปตั้งกี่สายทำไมไม่รับโทรศัพท์หมวยเลย"

หมวยลี่? "เหมันต์หมวยมีเรื่องจะบอก..."

เหมันต์?"หมวยตอนนี้เหมันต์ยังไม่ว่างพอดีที่บ้านมีปัญหาเดี๋ยวเหมันต์จะโทรกลับไปใหม่นะ"

เขาพูดสวนขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ จากนั้นสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรถึงไม่ยอมฟังฉันให้จบสะก่อน ฉันกำลังจะบอกว่าฉันจะไปอังกฤษ

พอโทรกลับไปเหมันต์ก็ไม่รับสายฉันอีกเลย

เขามีปัญหาอะไรรึเปล่านะ...

ฉันขุ่นคิดในใจ เพราะเหมันต์ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะไม่ว่างขนาดไหน ยังไงเขาก็ต้องบอกฉันตลอด แต่นี่เหมือนมีเรื่องอะไรที่กำลังปิดบังฉันอยู่

เช้าวันใหม่...

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ฉันที่กำลังอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาว ก้าวขาเดินไปเปิดประตูห้อง

แกร็ก ประตูห้องเปิดออก

"คุณท่านให้มาตามค่ะ เดี๋ยวกระเป๋าลำดวนยกลงไปให้เอง" สาวใช้ในบ้านของฉันพูดขึ้น

ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อลงไปยังชั้นล่างของบ้าน ป่านนี้ฉันก็ยังไม่หายสงสัยเลยว่าทำไมเราต้องไปอังกฤษกันกระทันหันขนาดนี้ แถมวันนี้ฉันยังมีเรียนด้วย

แต่สงสัยไปก็เท่านั้น นิสัยฉันมันเป็นคนที่ไม่ค่อยถามอะไรให้วุ่นวาย พ่อกับแม่ว่ายังไงฉันก็ต้องทำตาม

"ไปเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่อง" พ่อพูดขึ้น

"งั้นเดี๋ยวหมวยโทรศัพท์ไปบอกเหมันต์ก่อนนะคะ"

ฉันพูดพรางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรออกไปหาเหมันต์ แต่ยังไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกัน โทรศัพท์ก็ถูกพ่อดึงไปสะก่อน

"ไปอังกฤษค่อยโทร ตอนนี้รีบไปก่อน ส่วนเรื่องเรียนพ่อกับแม่จัดการให้แล้ว"

คำพูดของพ่อสร้างความประหลาดใจให้กับฉันเป็นอย่างมาก สรุปแล้วเราต้องย้ายไปอยู่ที่อังกฤษอย่างงั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันกับเหมันต์จะได้เจอกันมั้ย

อ่า! ยังไงเหมันต์ก็ต้องบินไปหาฉันอยู่แล้ว

แต่เรื่องฉันไปอังกฤษแล้วเขาไม่รู้นี่สิ เหมันต์ต้องโกรธฉันแน่ๆเลยงานนี้

"ไปกันได้แล้ว" พ่อพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินนำออกไปจากบ้าน

ฉันเดินตามพ่อกับแม่ออกไปจากบ้าน พรางขุ่นคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าทำไมเราจะต้องย้ายไปที่อังกฤษกันด้วย แล้วบ้านหลังนี้ล่ะ

[Talk เหมันต์]

2วันผ่านไป สองวันที่ผมเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับกองเอกสารไม่ยอมไปเรียน ไม่ติดต่อกับใคร แม้กระทั่งหมวยลี่

ผมเอาแต่คิดหาวิธีว่าจะทำยังไง ให้บ้านผมไม่ล้มละลาย ไม่ให้ทรัพย์สินที่พ่อกัยแม่สร้างมาถูกยึดไปในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ มันก็เหมือนจะมีแต่ทางตัน

วันนี้ผมโทรไปหาหมวยหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกับเธอสองวันเต็มๆ แต่พอโทรไปกลับโทรไม่ติด หรือว่าเธอจะโกรธที่ผมไม่ยอมรับโทรศัพท์เธอ

วันนี้ผมมีเรียนบ่ายพอดี เอาไว้ค่อยไปง้อเธอที่มหาวิทยาลัยก็แล้วกัน อีกอย่างผมจะไปบอกเรื่องที่บ้านผมล้มละลายด้วย

ใจนึงผมก็กลัวว่าหมวยจะรับไม่ได้ที่จะต้องมีแฟนถังแตกแบบผม แต่นิสัยของหมวยไม่ใช่คนดูถูกคน ผมมั่นใจว่าหมวยจะไม่ทิ้งผมไปไหนแน่นอน

@มหาวิทยาลัย

ผมเดินเข้าไปในตึกคณะของหมวย

"ควีน ควีน" ผมตะโกนเรียกควีน เพื่อนสนิทของหมวยที่กำลังเดินไปไหนสักที่

"อ้าว เหมัน^_^"

"หมวยล่ะ คือเราโทรหาหมวยแต่หมวยไม่รับสาย หมวยคงโกรธเราอยู่บอกเราได้มั้ยว่าหมวยอยู่ไหน"

"ถามแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้เรื่องหมวยสินะ"

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมทันที เมื่อได้ยินควีนเพื่อนของหมวยพูดออกมาแบบนี้

"ไม่รู้เรื่องอะไร หมวยเป็นอะไร ?".

"คืองี้นะ จริงๆควีนก็ไม่ได้อยากยุ่ง เพราะควีนก็เป็นเพื่อนกับหมวย แต่ควีนสงสารเหมันต์"

"....." ตอนนี้ใจคอผมเริ่มไม่ดีแล้ว ผมรู้สึกกลัวในสิ่งที่ควีนกำลังจะพูดขึ้นมาจับใจ

"หมวยมันไปอังกฤษแล้ว ครอบครัวหมวยย้ายไปทำธุระกิจที่นั่น"

"และที่สำคัญ หมวยมันกำลังจะหมั้น คือจริงๆหมวยมันไม่ให้บอกนะเพราะกลัวว่าเหมันต์จะเสียใจ มันอยากหายไปแบบเงียบๆ"