[5] ล้มละลาย
618 Words
[ เหมันต์ ]
หลังจากที่ผมร่ามเซ็กส์เสร็จ ยังไม่ทันที่จะได้ต่ออีกรอบผมก็ต้องรีบกลับบ้านสะก่อน เพราะพ่อโทรตามเหมือนมีเรื่องด่วนให้ผมรีบกลับไป
ผมไปส่งหมวยลี่ที่บ้านก่อนจะรีบขับรถบึ่งกลับบ้านทันที
@คฤหาสน์หลังใหญ่
ผมเดินเข้าไปพบพ่อกับแม่ที่กำลังนั่งรออยู่ในห้องรับแขก
“มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมเอ่ยถามพ่อกับแม่เพราะรู้สึกว่าท่านทั้งสองกำลังมีอะไรที่ไม่สบายใจอยู่
“นั่งก่อน” พ่อพูดขึ้น
ผมนั่งลงตามที่พ่อบอก บรรกาศภายในห้องเงียบสงัด ผมรับรู้ได้ทันทีว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“เหมันต์ฟังแม่นะลูก”
“ครับ”
“เรากำลังจะล้มละลายทรัพย์สินทุกอย่างของเรากำลังจะโดนยึด”
“ วะ ว่าไงนะครับ” ผมเบิกตากว้าง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ครอบครัวผมจะล้มละลายได้ยังไง ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ทะ ทำไม ถึงจะล้มละลาย” ผมเอ่ยถามพ่อและแม่เสียงสั่นๆ
“เราโดนโกง” น้ำเสียงเหมือนกำลังคับแค้นใจเป็นอย่างมาก
“โดนโกง ใครครับผมจะไปจัดการมัน” ผมถามเสียงแข็ง ลุกขึ่นยืนพร้อมกับกำหมัดแน่น
ผมพร้อมที่จะไปปะทะกับไอ้คนที่ทำให้ครอบครัวผมต้องเป็นแบบนี้
“เหมันต์อย่าลูก”
“บอกผมมาแม่ว่ามันเป็นใคร”
“…..”
“พ่อบอกผม ผมจะไปฆ่ามัน” ผมประกาศเสียงกร้าว
“ฆ่าแล้วได้อะไร นอกสะจากแกจะติดคุก”
“แล้วเราจะอยู่เฉยๆ มองดูบ้านดูของทุกอย่างถูกยึดไปอย่างงั้นหรอครับ”
“มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น” พ่อเอ่ยขึ้นพรอ้มกับก้มหน้าลง
ผมก้มหน้าลงมือประสานเข้าหากันแล้วบีบแน่น อีกแค่สองปีผมก็จะเรียนจบมาช่วยงานที่บริษัทของที่บ้าน ทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องมาเกิดขึ้นด้วย
“ทางบ้านหมวยละครับ บริษัทของทางบ้านหมวยใหญ่กว่าบริษัทเรา ถ้าให้ทางบ้านหมวยค้ำประกันให้บริษัทเราก็คงจะไม่โดนฟ้อง”
“แกล้มเลิกความคิดสะเถอะเหมันต์ ไม่ต้องหวังไปพึ่งครอบครัวนั้น”
“พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไง” ผมมองหน้าพ่ออย่างไม่เข้าใจ
ปกติผมกับครอบครัวของหมวยไปมาหาสู่กันออกจะบ่อย อีกทั้งยังเคยทำธุรกิจร่วมกัน
[ หมวยลี่ ]
ฉันกำลังนั่งจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ นี่มันผ่านไปตั้งสองชั่วโมงแล้วเหมันต์ยังไม่โทรมาอีก ทั้งที่ก่อนจะแยกกันก็รับปากไว้ว่าจะโทรมาเมื่อถึงบ้านแล้ว
ฉันรอไม่ไหวอีกต่อไป ฉันกดเบอร์โทรออกไปหาเหมันต์ แต่กลับไม่มีคนรับสาย ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายกี่สายก็ไม่มีคนรับ
ไปไหนนะ แอบไปดื่มรึเปล่า!!
ฉันบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
ฉันละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง
แกร็ก!
ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่เดินแทรกตัวเข้ามาในห้องคือแม่
“แม่ยังไม่นอนอีกหรอคะ” ฉันเอ่ยถามแม่อย่างแปลกใจ ปกติเวลานี้แม่ต้องนอนแล้ว
“แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกเรา” แม่พูดขึ้น พรางเดินไปนั่งบนปลายเตียง
“มีอะไรคะ?”
“พรุ่งนี้เราจะไปอังกฤษ เก็บข้าวของให้เรียบร้อย”
“ปะ ไปอังกฤษ ไปทำไมคะ” ฉันขมวดคิ้วถามแม่อย่างไม่เข้าใจ เมื่อแม่พูดมาแค่นั้น
“ไม่ต้องถามมากไปถึงที่นู้นแม่กับพ่อจะบอกเอง”
- Writer
